Στην όμορφη Τεργέστη ταξίδεψε το 1ο Γυμνάσιο Βόλου στο πλαίσιο «Εράσμους»

Μαθητές του 1ου Γυμνασίου Βόλου με τους καθηγητές τους ταξίδεψαν τον Απρίλιο του 2019 στην ονειρική Τεργέστη, στο πλαίσιο του προγράμματος Erasmus+, με θέμα «Culture Enriched with Migration»- «Πολιτισμός Εμπλουτισμένος από την Μετανάστευση», με στόχο οι μαθητές να μυηθούν στον σεβασμό του πολιτισμού άλλων λαών μέσα από την επικοινωνία τους με συμμαθητές τους από χώρες της Ευρώπης και με τις οικογένειες που τους φιλοξένησαν.
Όπως αναφέρεται σε ανακοίνωση του σχολείου «η ελληνική αποστολή συμμετείχε μέσα σε όλες τις άλλες εργασίες με μία έκθεση που ξεχώρισε και εξέφρασε το νόημα όλου του προγράμματος, της μαθήτριας Αναστασίας Πανταζή της Γ΄ τάξης.

«Μία ερώτηση στριφογυρίζει και ενοχλεί ασταμάτητα το μυαλό μου. Τα κοράκια, όταν συναντήσουν ένα λευκό κοράκι, το απομονώνουν στο έλεος της σκληρότητάς τους. Όταν ένα λευκό κοράκι γεννηθεί, η ίδια η μητέρα του το εγκαταλείπει, γιατί η αδιανόητη διαφορετικότητά του θεωρείται η χειρότερη στιγμή της γέννησής του.
Η απορία μου, βέβαια, δεν αναφέρεται στον αποκλεισμό που βιώνουν τα λευκά κοράκια από την κοινωνία τους. Η απορία μου έγκειται στις ρίζες της ανθρώπινης σκληρότητας. Ανθρώπινη φυλή. Ένα θεμελιώδης κρίκος της τροφικής αλυσίδας. Έχει αναστήσει αυτοκρατορίες και έχει καταποντιστεί μαζί τους. Έχει ανοικοδομήσει κοινωνίες από το μηδέν. Εκτινάχθηκε στο φεγγάρι και άγγιξε την άβυσσο της απέραντης γαλάζιας θάλασσας. Κανένα άλλο είδος που είναι γνωστό, εκτός από την ανθρώπινη φυλή, δεν έχει καταφέρει τόσα πολλά. Κι όμως, ένα πράγμα που οι άνθρωποι, μόλις τώρα, αρχίζουν να αντιλαμβάνονται είναι ότι αν και διαφέρουν τόσο από τα ζώα με τα οποία μοιράζονται αυτόν τον πλανήτη, και αυτοί αποκλείουν και απομονώνουν ένα δικό τους μέλος όταν διαφέρει. Από το χρώμα του δέρματος, τις πεποιθήσεις, τη θρησκεία, τη συμπεριφορά και τα ιδανικά, όλοι οι άνθρωποι είναι τόσο διαφορετικοί και όμως, αποκλείονται και απομονώνονται συχνά ορισμένα άτομα και ορισμένες κοινωνικές ομάδες.
Σήμερα, βέβαια, φαίνεται ότι καταβάλλονται προσπάθειες για ενοποίηση. Κάτω από το μικροσκόπιο, με πιο επιστημονικό τρόπο, αποτελούμαστε από σωματίδια. Η ουσία της συνολικής μας δημιουργίας είναι τόσο ίδια, ενώ τελικά, καταλήγουμε όλοι τόσο μοναδικοί. Ελαττωματικά τέλειοι στα μάτια κάποιου. Πώς, λοιπόν, τα μάτια μας δεν μπορούν να δουν ξεκάθαρα ή και να αγνοήσουν ακόμα το γεγονός ότι είμαστε όλοι εξίσου ζημιωμένοι και αναλώσιμοι; Προικισμένοι από τα ίδια συναισθήματα και ανάγκες; Προικισμένοι με μυαλό, επιτρέποντας μας να κατανοήσουμε τον κόσμο γύρω μας;

Πώς μπορούν οι άνθρωποι να αγνοήσουν τι συμβαίνει γύρω τους;
Τι σε κάνει εσένα καλύτερο από μένα; Τίποτα. Ο Οράτιος έγραψε κάποτε σε ποίημά του, «Pulvis et umbra sumus», «Είμαστε μόνο σκόνη και σκιά». Για εμένα, αυτό που ήθελε να πει είναι ότι στο τέλος, τίποτα δεν έχει σημασία.
Απλώς φύγαμε.
Οι άνθρωποι γεννιούνται με τον ίδιο τρόπο, έχουν τις ίδιες ανάγκες για να ζήσουν και αναχωρούν με τον ίδιο τρόπο. Τι, λοιπόν, μας κάνει διαφορετικούς; Το χρώμα του δέρματός μας; Η θρησκεία μας; Το ύψος, μας ίσως;
Ίσως η σειρά των σκέψεων σας ζωγραφίζεται με πιο ζωντανά χρώματα, ενώ η δική μου είναι μόνο ασπρόμαυρη. Αλλά ακόμα … δεν είστε καλύτεροι και δεν είμαι κι εγώ. Είμαστε όλοι ίσοι και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να διεκδικήσει κάτι διαφορετικό. Αποδείξτε μου ότι κάνω λάθος.
Τα υλικά αγαθά μπορούν να μας ταξιδέψουν μέχρι ένα σημείο…
Αποδείξτε μου ότι δεν ανήκουμε στον ίδιο πλανήτη, γιατί είμαι κάτι εντελώς ξένο. Αποδείξτε μου ότι η ζωή όλων μας ξεκίνησε διαφορετικά. Ότι δεν μοιραζόμαστε το ίδιο έδαφος, δεν χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Δοκιμάστε να αποκλείσετε τους ανθρώπους μου από τον κόσμο σας και παρακολουθήστε την αλυσιδωτή καταστροφή του κόσμου σε δισεκατομμύρια κομμάτια. Και τότε και μόνο τότε θα καταλάβετε ότι οι πεποιθήσεις μου, η θρησκεία μου, η γλώσσα μου, η ιστορία μου, το χρώμα του δέρματός μου, η αναπηρία μου δεν είχε σημασία, γιατί, τελικά, είμαστε όλοι διαφορετικοί, αλλά όλοι είμαστε ίσοι. Όλοι είμαστε αναγκαίοι».