Στη μνήμη Γεωργίου Κωνσταντίνου Κόσιαβα

Συναντηθήκαμε στη ζωή από τα παιδικά και εφηβικά χρόνια. Περάσαμε τόσες πολλές και όμορφες στιγμές. Με τα παιχνίδια μας, το ποδόσφαιρο στα κύματα, την παραλία του Βόλου να ιδρώνουμε μαζί και να χάνουμε την μπάλα στη θάλασσα…
Μετά ήρθε το περίφημο συγκρότημα… Οι Revels!
Τελικά δεν το βγάλαμε Rebels, ήταν λίγο κακόηχο, όμως είμασταν λίγο πολύ επαναστάτες… Άγρια νιάτα αλλά και ήρεμα μαζί. Με στόχους υψηλούς.

Εφηβεία στην «υπόγᨻ του φιλόξενου σπιτιού σας στη Φιλίππου Ιωάννου που έκανε τις πρόβες του το συγκρότημά μας και μαζευόταν απ’ έξω η «μαρίδα» της γειτονιάς και ακουγόμασταν όπως σου λέγανε μέχρι κάτω στο Ξενία… Πόσα ντεσιμπέλ άραγε; Και εμένα με βάλατε μπροστά από τον ντράμερ τον Θεοδόση, τον Τοτό μας, και έχω έκτοτε χάσει μέρος από την ακοή μου στο αριστερό αυτί… και παίζαμε το Smoke on the water των Deep Purple, και μας καλούσαν στα εφηβικά πάρτι όπου κάναμε το σόου μας… και κοιτάω Γιώργο μου τη φωτογραφία με φόντο την ξακουστή πέργκολα, περιτριγυρισμένη από τα λουλούδια της κυρίας Μαρίας εκεί που παίζαμε Sobutteo και γευόμασταν όλα τα παιδιά τη δαψιλή φιλοξενία της οικογένειας Κόσιαβα και την αγάπη και το χαμόγελο της κυρίας Μαρίας, της απαρηγόρητης τώρα μάννας σου… Κοιτάω συνέχεια τη φωτογραφία. Βλέπω τα καθαρά βλέμματά μας! Βλέπω στα πρόσωπά μας τη θέληση να κάνουμε μεγάλα πράγματα… Όλοι Γιώργο μου πετύχαμε.

Στη φωτογραφία τού τότε, 1975 Φεβρουάριο ήταν, είμασταν πέντε… Μας έφυγε πριν 12 χρόνια ο manager μας ο Κώστας ο Κολλήγας με τον ίδιο τρόπο. Που όταν τον ρωτούσαμε «τι θα κάνουμε;» απαντούσε με εκείνο το γλυκό χαμόγελο «Να το διαλύσουμε!»… Από τους πέντε οι τρεις, ο Νίκος Στεφάνου, ο Θεοδόσης Καρβουναράκης και ο υπογράφων, γίναμε Τακτικοί Καθηγητές Πανεπιστημίου. Εσύ κατέκτησες τις κορυφές της επιχειρηματικότητας παραλαμβάνοντας από τον πρόωρα θανόντα πατέρα σου την πρωτοποριακή επιχείρηση, που την επαύξησες και την καταξίωσες! Ατελείωτες οι συζητήσεις μας, οι πορείες μας, ακόμα οι βόλτες μας με το θρυλικό Alphasud με τον τριζάτο ήχο του. Ιταλική φινέτσα… και εμείς φύγαμε για τις σπουδές μας τις επίπονες στην Αθήνα και το εξωτερικό και γυρίσαμε για την ακαδημαϊκή και την επαγγελματική μας πορεία…
Όμως σε είχαμε σιγουριά στον Βόλο που μας περίμενες με χαρά να βγούμε, να τα πούμε… Και εγώ σε είχα απάγκιο και αδελφό σε όλα μου… Τα συζητούσαμε όλα! Ήξερες και ήξερα όλα τα εσώψυχά μας… Και ξαφνικά ήρθε το πρόβλημα και προχθές έκλεισες τον επίγειο κύκλο σου… Τι να πω για τον άνθρωπο Γιώργο, ό,τι και να πω είναι ελάχιστο… Ήσουν άνθρωπος με ήθος, χαρακτήρα, χαμόγελο, χιούμορ, δημιουργικότητα! Ήσουν δίκαιος αν και πολλές φορές στη ζωή σου εισέπραξες αδικίες. Ήσουν φιλάνθρωπος! Συνέδραμες στα προβλήματα και είμαι σε θέση να ξέρω ότι ποτέ κανένας δεν γνώριζε τις καλοσύνες σου! Με ακέραιο χαρακτήρα, πάντα δοτικός και πάντα δίπλα σε όλους τους φίλους, σε όλους τους συμπολίτες! Σπανίζουν οι άνθρωποι σαν τον Γιώργο Κόσιαβα.

Θρηνούμε όλοι την απώλειά σου Γιώργο! Λένε ότι ουδείς αναντικατάστατος, όμως για εμάς είσαι αναντικατάστατος… Και για μένα πιο πολύ, γιατί δεν ήσουν απλός φίλος, ήσουν Ο Αδελφός μου!
Καλόν παράδεισο Γιώργο μου και ας αξιωθούμε εκεί επάνω την καλήν αντάμωση! Θα σε θυμόμαστε, σε αγαπήσαμε και θα σε αγαπούμε για πάντα!

Δημήτριος Χρήστου Ηλιόπουλος,
καθηγητής Καρδιοχειρουργικής
Πανεπιστημίου Αθηνών