Ποιήματα που γράφτηκαν στη νιότη του και περικλείουν την ορμή των νεανικών του χρόνων, περιλαμβάνει η συλλογή που υπογράφει ο Στέφανος Σταμέλλος με τίτλο «Στη σκιά της παπαρούνας» και κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες (Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος). Στα μέσα της δεκαετίας του 1970, ο Στερεοελλαδίτης συγγραφέας έβρισκε μία δημιουργική διέξοδο στην ποίηση και τώρα, έχοντας κρατήσει τα έργα του σαράντα πέντε χρόνια μες στο συρτάρι, είπε το «ναι» στο να πάρουν τον δρόμο της έκδοσης.
Πρόκειται για το πέμπτο κατά σειρά βιβλίο του συγγραφέα και ορειβάτη (στο ενεργητικό του έχει αποστολές από τον Καύκασο μέχρι και τα Ιμαλάια), ο οποίος στο αναγνωστικό κοινό του Βόλου είναι γνωστός για το προ τετραετίας έργο του με τίτλο «Από τον Παγασητικό έως τον Αμβρακικό, ένα οδοιπορικό στα πρώτα σύνορα της Ελλάδας», με το οποίο ανέδειξε την οριογραμμή Ελλάδας – Τουρκίας τον 19ο αιώνα. Όσον αφορά στη «Σκιά της παπαρούνας», η επιλογή του κόκκινου χρώματος από το συγκεκριμένο λουλούδι δεν είναι τυχαία για τον κ. Σταμέλλο. «Σήμερα ανήκω στο κίνημα της Οικολογίας, αλλά πιο παλιά η πολιτική μου τοποθέτηση ήταν στην Αριστερά, η οποία έχει για σύμβολο το κόκκινο και με εκφράζει», επισήμανε ο 68χρονος συγγραφέας.
Όλα τα ποιήματα της συλλογής γράφτηκαν την τετραετία 1973-1977. Στις 114 σελίδες του βιβλίου συμπεριέλαβε περισσότερα από εκατό ποιήματα, αλλά και τέσσερα πεζά κείμενα με ιδιαίτερη συναισθηματική αξία για τον δημιουργό τους. «Όταν ήμουν 19 ετών άρχισα να γράφω δειλά-δειλά, μέχρι που έφτασα τα 23. Εκείνα τα χρόνια ήταν δύσκολα απ’ όλες τις πλευρές, ειδικά για κάποιον που βρισκόταν στο ξεκίνημα της ζωής του», σημείωσε ο κ. Σταμέλλος, ο οποίος έχει καταγωγή από την ορεινή Ευρυτανία – από το χωριό Πετράλωνα, για την ακρίβεια – και είναι γόνος αγροτικής οικογένειας.
Ύστερα από την αποφοίτησή του από το εξατάξιο Γυμνάσιο Καρπενησίου, κλήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική θητεία του. Ντύθηκε στα «χακί» τον Απρίλιο του 1974, σε μία δύσκολη πολιτικά συγκυρία, αφού ήταν ενάμιση μήνα μετά το πραξικόπημα του Ιωαννίδη και την ανατροπή του Παπαδόπουλου. «Παρουσιάστηκα 27 Απρίλη του 1974 και απολύθηκα έπειτα από τριάντα μήνες θητείας και δεκάξι ημέρες φυλακής. Όλη η θητεία μου κύλησε δύσκολα, ήταν και το Κυπριακό σε έξαρση μετά την εισβολή και μείναμε σε επιφυλακή αρκετό καιρό. Ζούσαμε πολύ έντονα εκείνη την εποχή όλοι οι στρατιώτες και το γράψιμο ήταν εκτόνωση, μία διέξοδος. Με την ποίηση εξέφραζα όλες τις ανησυχίες μου», σχολίασε.
Πριν από λίγο καιρό το υλικό που είχε συγκεντρώσει τότε, ξανάπεσε στα χέρια του και αφού απέσπασε τη σύμφωνη γνώμη του εκδότη του, προχώρησε στην κυκλοφορία της πρώτης ποιητικής συλλογής του. «Έχουν περάσει 45 χρόνια από τότε. Οι σημειώσεις ήταν χαμένες και βρήκα τα χειρόγραφα, μάλλον τυχαία. Διαβάζοντάς τα και αφού πρώτα τα έδωσα σε δυο-τρεις φίλους με εμπειρία σχετική για να μου πούνε τη γνώμη τους, με παρότρυναν να προχωρήσω στην έκδοσή τους. Σίγουρα η οπτική που είχα τότε, διαφέρει από την τωρινή. Εντελώς διαφορετικά τα συναισθήματα που με κυρίευαν στη νιότη μου. Ωστόσο, πέρα από μία προσαρμογή της γλώσσας, καθώς τότε χρησιμοποιούσαμε ακόμη το πολυτονικό, δεν προχώρησα σε καμία παρέμβαση στο ύφος των στίχων», εξομολογήθηκε έπειτα, για να καταλήξει: «Το 1977 αντιλήφθηκα πως δεν μπορούσα να συνεχίσω να γράφω σε ανάλογο ύφος, το οποίο θα χαρακτήριζα κάπως απαισιόδοξο. Βέβαια, σήμερα που τα ξαναδιαβάζω, με κυριεύει νοσταλγία για την εποχή εκείνη, γιατί με τους συγκεκριμένους στίχους αποτύπωσα στιγμές. Και αυτό ακριβώς είναι η ζωή μας: Στιγμές, άλλοτε ευχάριστες, άλλοτε όχι».