Άρθρο του Νίκου Παπαπέτρου
Αυθαιρεσίες, αγνόηση του νόμου και ύβρεις κατά την άσκηση της εξουσίας της απ’ την Δημοτική αρχή. Ένα συνεχώς διογκούμενο και εξελισσόμενο φαινόμενο, που απαιτεί αντίδραση. Πολιτική αντιμετώπιση και λαϊκισμός.
Σε ατομικό επίπεδο η σημερινή δημοτική αρχή χλευάζει συλλήβδην τους πολιτικούς της αντιπάλους, τους συκοφαντεί, τους υβρίζει, βιαιοπραγεί κατ’ αυτών, τους απειλεί, τους διώκει, τους εκφοβίζει και συνειδητά επιλέγει μία τακτική δολοφονίας χαρακτήρων.
Σε θεσμικό επίπεδο αποκλείει την άσκηση ελέγχου, αφαιρεί το λόγο, δεν ανέχεται το διάλογο, υπονομεύει το κύρος των οργάνων, διακωμωδεί τις συνεδριάσεις των συμβουλίων και εκφυλίζει τους θεσμούς.
Σε επικοινωνιακό επίπεδο προβάλλεται η χυδαιότητα, η φθηνιάρικη εξυπνάδα, η ανέξοδη (τζάμπα) μαγκιά, ο κοινωνικός αυτοματισμός, η ευθύνη των άλλων και το «δικό μας» ανεύθυνο.
Έτσι, τελικώς επιβεβαιώνεται ότι «η εξουσία διαφθείρει…η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα» (επιστολή του έτους 1887 του Λόρδου Άκτον προς τον αγγλικανικό Επίσκοπο Μάντελ Κρέιτον)
Οι διαπιστώσεις αυτές μικρή αξία έχουν αν δεν καταλήγουν και σε προτάσεις για την αντιμετώπιση του φαινομένου. Και εδώ ακριβώς αρχίζει το πραγματικό πρόβλημα, στο οποίο κάποιοι εκπρόσωποι του «επαναστατικού» κινήματος της περιοχής, με την πολιτική τους εμπειρία και διορατικότητα, διατείνονται ότι ανηύραν τη λύση, η οποία είναι, κατά δήλωσή τους, πολιτική (ωσάν να μπορούσε να είναι κάτι άλλο), αλλά δεν έχει σχέση με την άσκηση δικαιωμάτων ενώπιον θεσμικών οργάνων και δικαστικών αρχών (λες και η τελευταία δεν είναι κοινωνική ενέργεια ή είναι αποδοκιμαστέα πολιτική πράξη). Παραμένει βέβαια ως ερώτημα το γιατί η πολιτική αντιμετώπιση του ζητήματος δεν απέδωσε μέχρι σήμερα.
Οι «πολιτικές» αυτές σκέψεις και προτάσεις θα μπορούσαν, ίσως, να κινούνται στους παρακάτω άξονες.
Πρώτη σκέψη:
– Οφθαλμόν αντί οφθαλμού (Έξοδος 21:24, 25· Δευτερονόμιο 19:21).
Άρα, πράξτε ακριβώς τα ίδια, βρίστε, συκοφαντήστε, χλευάστε, βιαιοπραγήστε, απειλείστε, διακωμωδήστε, κ.ο.κ.
– Καμιά ελευθερία στους εχθρούς της ελευθερίας (Λουί Αντουάν ντε Σαιν-Ζυστ, εκ των ηγετών της Γαλλικής Επανάστασης).
Με «επαναστατικές» πράξεις αποκλείστε κάθε δικαίωμα λόγου σ’ αυτούς που μας το στερούν.
Δεύτερη σκέψη:
– Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες (Βολταίρος)
Αρκετά μεταφυσική προσέγγιση για να είναι αποτελεσματική. Και κυρίως δεν αποδίδει σ’ αυτούς που δεν αντιλαμβάνονται το δικαίωμα της διαφωνίας.
Τρίτη σκέψη:
– Δίκαιον ουκ άλλο τι εστίν ή το κρείττονος ξυμφέρον (Πλάτωνα Πολιτεία 338 C). Δηλαδή, δίκαιο δεν είναι τίποτα άλλο, παρά το συμφέρον του ισχυρότερου.
– Το δίκαιο των άνισων είναι δίκαιο της ανισότητας (Μαρξ). Το δίκαιο είναι η επιβολή της κυρίαρχης τάξης πάνω στην άλλη.
Μέχρι το Σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, με την αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων και κατ’ επέκταση και του οικονομικού και πολιτικού εποικοδομήματος, μπορούμε ν’ αναμένουμε. Διαφορετικά, δεν έχει νόημα να προσφύγουμε στην αστική δικαιοσύνη. Εξάλλου, ο ποινικός κώδικας επινοήθηκε για να εμποδίσει τους φτωχούς να κλέβουν απ΄ τους πλούσιους και ο αστικός για να επιτρέπει στους πλούσιους να κλέβουν τους φτωχούς!
Τέταρτη σκέψη:
– Αδύνατον οικείσθαι πόλιν άνευ δικαιοσύνης (Αριστοτέλους Πολιτεία, Γ’, 12). Είναι αδύνατον να κατοικηθεί και να διοικηθεί μία πόλη χωρίς δικαιοσύνη
– Μέγιστον πολιτικόν αγαθόν το δίκαιον (Αριστοτέλους Πολιτεία Γ’ , 11). Η δικαιοσύνη είναι το μεγαλύτερο κοινωνικό – πολιτικό αγαθό.
Μήπως, λοιπόν, η πιο πολιτική σκέψη – πρόταση είναι η επιδίωξη, με κάθε τρόπο, εφαρμογής του δικαίου, που τουλάχιστον θα επιτρέψει σε μας τους πολίτες της πόλης (απ’ όποια θέση και αν είμαστε) να ασκούμε τα δικαιώματά μας και θα θέσει φραγμό στην αυθαίρετη εξουσία, ώστε να περιοριστεί η ανομία της ; Ακόμη και αν αυτή η προσφυγή στη δικαιοσύνη είναι προσφυγή σε θεσμούς του αστικού κράτους. Για φανταστείτε κάποιον εργαζόμενο που δεν πληρώνεται τις αποδοχές του να στερείται και της δυνατότητας προσφυγής στα δικαστήρια για διεκδίκησή τους, επειδή θα κινδύνευε τούτο να θεωρηθεί επιλογή μη πολιτική και έξω απ’ την επαναστατική λογική της τάξης του (μάλλον άλλα έλεγε ο θείος Λένιν).
Μέχρι να βρούμε τις αποτελεσματικές πολιτικές επιλογές που θα μας λύσουν το πρόβλημα στην πόλη μας (να μας τις πει κάποιος, αν τις ξέρει), ας αρκεστούμε στις πραγματικά και ουσιαστικά πολιτικές επιλογές, όπως είναι η άσκηση των δικαιωμάτων μας ενώπιον των θεσμικών και δικαστικών αρχών, που θα μπορούσαν ν’ αποφέρουν αποτελέσματα, χωρίς μεταφυσική αναζήτηση της δικαίωσης σε άλλα, αναζητούμενα ακόμη, καθεστώτα ή σε άλλη ζωή !!!