Πόσοι από μάς;

Της
Μαρίας Ζαχαριά

Διαβάζω αυτές τις ημέρες διάφορα άρθρα που αναφέρονται στα γεγονότα του 2021.
Κάποια αναφέρονται αποκλειστικά στις πολιτικές εξελίξεις παγκοσμίως.
Εκλογές, στρατιωτικά πραξικοπήματα, πολεμικές συγκρούσεις, ανατροπές.
Κάποια άλλα ασχολούνται με το Περιβάλλον, με την Τέχνη και φυσικά πρωταγωνιστεί ο απολογισμός της πανδημίας με λίστες νεκρών, εμβολιασμένων, αρνητών, ενώ παράλληλα αναλύεται με λεπτομερή ιατρικά στοιχεία η εξέλιξη της νόσου και αναπτύσσονται στατιστικές μελέτες παράλληλα με την πορεία της.
Είναι και οι άλλες λίστες του 2021. Γυναικοκτονίες. Αυτοκτονίες. Παρενοχλήσεις. Ξυλοδαρμοί, απόπειρες ανθρωποκτονιών.
Λίστες που καταγράφουν τη βία σε όλες τις μορφές της και τις συνέπειες αυτής.
Τις τελευταίες λίστες, αν επιχειρήσει κάποιος να τις αναπτύξει ως εξισώσεις αντίστροφα, με σκοπό να φτάσει στον αρχικό τύπο, θα διαπιστώσει ότι σε όλες τις περιπτώσεις η ψυχική νόσος είναι ο κοινός παρανομαστής και αυτή που καθορίζει και το τελικό αποτέλεσμα-γεγονός.
Αποδεχόμαστε όλοι λοιπόν ότι οι θύτες, τις περισσότερες φορές, είναι ψυχικά διαταραγμένοι.
Εμείς που παρακολουθούμε τα γεγονότα ως απλοί θεατές πίσω απ’ τις οθόνες μας, βρίσκουμε άραγε τον εαυτό μας τοποθετημένο πάντα στη «σωστή πλευρά» της ιστορίας;
Πόσοι από μας και αν όχι εμείς, ίσως κάποιοι άλλοι δεν είπαν σε κάποια γυναικοκτονία «Το προκάλεσε»;
Πόσοι από μας και αν όχι εμείς, ίσως κάποιοι άλλοι, δεν είπαν σε κάποιο βιασμό «Πήγαινε γυρεύοντας»;
Πόσοι από μας και αν όχι εμείς, ίσως κάποιοι άλλοι, δεν είπαν σε κάποια αυτοκτονία «Ήταν τρελός».
Πόσοι από μας και αν όχι εμείς, ίσως κάποιοι άλλοι, δεν είπαν σε κάποιο ξυλοδαρμό «Καλά τους έκαναν»;
Πόσοι από μας και αν όχι εμείς, ίσως κάποιοι άλλοι, δεν είπαν σε κάποια προσβολή «Ας πρόσεχε»;
Ας είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, αν όχι εμείς, ίσως κάποιοι άλλοι.
Δεν μας σοκάρει το έγκλημα τόσο, όσο μας σοκάρει η τόλμη των θυμάτων να διεκδικήσουν κομμάτι ελευθερίας. Να διεκδικήσουν το δικαίωμα.
Και αυτό συμβαίνει γιατί διαβιούμε ακόμη υπό το καθεστώς στερεοτύπων, φόβου, μεσαιωνικών και αναχρονιστικών αντιλήψεων.
Δίχως να εμβαθύνουμε στις αιτίες, στεκόμαστε στις αφορμές και έτσι μας πείθει ως «δίκαιο» η κατάχρηση εξουσίας του ένστολου κράτους, η κατάχρηση εξουσίας στην εργασία ή το σχολείο και η κατάχρηση εξουσίας των ενστίκτων.
Η σύγχυση και ο αποπροσανατολισμός δεν βοηθούν να διαχωρίσουμε μέσα μας ξεκάθαρα «τον θύτη» και «το θύμα».
Αυτό νομίζω, μας καθιστά «συνεργούς» στο έγκλημα.
Η ανοχή. Η οπισθοδρόμηση. Η σιωπή!
Θα ήθελα, στις αρχές της νέας χρονιάς, οι λέξεις να είναι λιγότερο σκληρές απ’ αυτές που μόλις αράδιασα πιο πάνω. Θα ήθελα να γράψω για την αγάπη, την πίστη, την ευγνωμοσύνη, τα όνειρα και τις ελπίδες που θρέφει κάθε άνθρωπος. Θα ήθελα να περιγράψω στις λίγες γραμμές που δικαιούμαι κάτι όμορφο, αισιόδοξο και ενθαρρυντικό…Να ενισχύσω τα δειλά βήματα που γίνονται προς μια κοινωνία σεβασμού των δικαιωμάτων και πλήρους αποδοχής της διαφορετικότητας των πολιτών της. Να περιγράψω μ’ ενθουσιασμό μια ελεύθερη κοινωνία.
Μα νιώθω πως έχουμε πολύ δρόμο ακόμη μπροστά μας… Εύχομαι οι στατιστικές του μέλλοντος να σημειώνουν πολύ χαμηλά ποσοστά στις παραπάνω κατηγορίες και οι σημερινές λίστες να είναι απλά αυτό που λέμε, για κάποια άλλα περασμένα, «μαύρες σελίδες της Ιστορίας».