Πέσαμε… πάλι από τα σύννεφα

Στα Γλυκά Νερά έγινε γυναικοκτονία και στην Ελλάδα η γυναικοκτονία όσο και αν «σοκαρισμένη» δηλώνει η κοινωνία και η κοινή γνώμη, δεν είναι σπάνιο φαινόμενο και κανείς δεν έχει δικαίωμα να πέφτει από τα σύννεφα. Η δολοφονία της Καρολάιν στα Γλυκά Νερά και ο γυναικοκτόνος σύζυγός της είναι η πιο πρόσφατη τραγική προσθήκη, σε μια λίστα που δυστυχώς μεγαλώνει. Γυναικοκτονία ήταν και η δολοφονία της Κωνσταντίνας στη Μακρινίτσα. Ζητούσε απελπισμένα βοήθεια, για να σωθεί η Κωνσταντίνα και όλοι την αγνοούσαν. Κατόπιν εορτής όλοι σοκάρονται και «πέφτουν από τα σύννεφα», στα οποία… ζουν αμέριμνοι. Αυτά τα ρημάδια τα σύννεφα που πέφτουν όλοι, πότε θα σταματήσουν επιτέλους να υπάρχουν; Πότε θα μιλάμε όταν βλέπουμε το έγκλημα της διπλανής πόρτας, αλλά κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας; Η Αστυνομία δέχεται συνεχείς καταγγελίες, αλλά φταίει πάντα το θύμα, που δεν έχει χρήματα και κότσια, για να κυνηγήσει δικαστικά τον θύτη. Οι γείτονες θεωρούν αγαπητή τη γυναίκα – θύμα, αλλά δεν έχουν κάνει κάτι για να την προστατέψουν. Ναι, στην Ελλάδα υπάρχει πατριαρχία και γυναικοκτονία, όσο και αν κάποια ανθρωπάκια ταυτίζουν τους όρους αυτούς με περιθωριακά κινήματα, που δεν αποδέχονται και ειρωνεύονται με δήθεν υπεράνω απόψεις, γιατί το αίμα τους «βράζει λεβέντικα» και είναι πάντα έτοιμοι να δείξουν τον φριχτό χαρακτήρα τους.
Ο όρος γυναικοκτονία χρησιμοποιήθηκε πριν από 200 και πλέον χρόνια, δεν είναι «εφεύρημα» κάποιων φεμινιστριών. Η έμφυλη βία, μεγάλο μέρος της οποίας είναι η ενδοοικογενειακή βία, η οποία καταλήγει πολλές φορές σε ξυλοδαρμούς, σε βιασμούς, σε δολοφονίες γυναικών, είναι εδώ. Είναι υπαρκτή και λαμβάνει χαρακτηριστικά πανδημίας και μαζί με την κακοποίηση εντός του γάμου ή της σχέσης, παίρνει διαστάσεις μάστιγας.
Το θέμα είναι να προλάβουμε τις δολοφονίες, καταγγέλλοντας οτιδήποτε βλέπουμε και μας κινητοποιεί. Το θέμα είναι να μην πέφτουμε από τα σύννεφα, όταν βλέπουμε τους νεκρούς στα μνήματα. Το θέμα είναι να μην είμαστε απάνθρωποι και αδιάφοροι. Να μην στρέφουμε το βλέμμα μας και να μην κλείνουμε τα αυτιά μας, όταν στο διπλανό μας σπίτι πέφτει άγριο ξύλο. Σε γυναίκες, σε παιδιά, σε ηλικιωμένους. Όταν είμαστε αμέτοχοι, είμαστε συνένοχοι.