Πενήντα χρόνια τουρκικής εισβολής και κατοχής – «Μνήμη και αγώνας» από την Ένωση Κυπρίων

Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης Κυπρίων Ν. Μαγνησίας καλεί στις εκδηλώσεις «Μνήμη και αγώνας» που είναι αφιερωμένες στην επέτειο της 1ης Απριλίου 1955, ημέρα έναρξης του απελευθερωτικού αγώνα εναντίον των Άγγλων αποικιοκρατών και στα «Πενήντα χρόνια τουρκικής εισβολής και κατοχής», αύριο Κυριακή 31 Μαρτίου και ώρα 11 π.μ., στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου με Δοξολογία και Επιμνημόσυνη Δέηση και στο Ηρώο της πόλης με Επιμνημόσυνη Δέηση και Κατάθεση Στεφάνων.
Πενήντα χρόνια μετά την τουρκική εισβολή (20 Ιουλίου 1974) το κατοχικό συρματόπλεγμα της ντροπής και της ατίμωσης μοιράζει στα δυο την καρδιά μας και την πατρίδα μας, η αιματοβαμμένη μπότα του Αττίλα βεβηλώνει τη Γη μας, η τούρκικη σημαία μαχαιρώνει τον Πενταδάκτυλο παραχαράσσοντας την Ιστορία μας και βουβά είναι τα καμπαναριά με αλειτούργητες τις Εκκλησίες και τα Μοναστήρια μας.
Πενήντα χρόνια μετά την τουρκική εισβολή, διεκδικούμε «λύση δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική», η οποία ναι μεν είναι αυτονόητη (έστω και η παραμονή ενός Τούρκου εισβολέα, η εισβολή και η κατοχή συνεχίζεται), αλλά μέχρι τώρα όχι μόνο δεν στηριζόταν, αλλά και «πριονιζόταν». Και με αυτή τη δυναμική της λύσης χωρίς τον στρατό κατοχής (Αττίλα), χωρίς τα συρματοπλέγματα και χωρίς Εγγυήτριες Δυνάμεις, ας (επανα)τοποθετηθούμε για μια λύση, δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική, για το καλό όλων μας, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Μια τέτοια λύση είναι μόνο αυτή που θα προνοεί και θα διαφυλάττει το ενιαίο, κυρίαρχο (μια ιθαγένεια) και ανεξάρτητο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Λύση σύμφωνη με τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου, του Καταστατικού Χάρτη του Ο.Η.Ε., της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, και των αρχών της Ε.Ε. Λύση που δίνει τη δυνατότητα σε Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους να ζήσουν ειρηνικά, Με ελευθερία διακίνησης, εγκατάστασης και ιδιοκτησίας για όλους από την Κερύνεια μέχρι τη Λεμεσό και από την Πάφο ίσαμε τον Απόστολο Ανδρέα (Καρπασία).
Η Ελλάδα, ο ελληνισμός έχει ανάγκη την Κύπρο! Η Ελλάδα έχει ανάγκη την Κύπρο! H Κύπρος αγκαλιάζει το Καστελλόριζο (την αιγαιοπελαγίτικη ναυαρχίδα μας) και έτσι είναι μονόδρομος η ανακήρυξη της κοινής Α.Ο.Ζ. Ελλάδας και Κύπρου. Με φυσικό επακόλουθο την ουσιαστική γεωπολιτική αναβάθμιση της Ελλάδας ως ενοποιός δύναμη τριών Ηπείρων, Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής! Και ως τέτοια δύναμη αναβαθμίζει και ενδυναμώνει παραδοσιακές συμμαχίες και δημιουργεί νέες με ουσιαστική αμοιβαιότητα και αμφίδρομη ωφέλεια.
Η Τουρκία αντιμετωπίζει τον ελληνισμό ενιαίο, από τον Έβρο, το Αιγαίο και την Κύπρο και η αναθεωρητική πολιτική της Άγκυρας, έχει ως πρώτο στάδιο το Αιγαίο και την Κύπρο.
Το ιστορικό γεγονός είναι δεδομένο ως γινόμενο. Η γενοκτονία είναι γενοκτονία, η εισβολή είναι εισβολή, το ολοκαύτωμα είναι ολοκαύτωμα και η αγχόνη είναι αγχόνη. Η εθνοκάθαρση είναι εθνοκάθαρση, χωρίς ναι μεν, αλλά, χωρίς αστερίσκους… Όπως και ο αναθεωρητισμός είναι αναθεωρητισμός είτε με ή χωρίς φτιασίδωμα!
Πενήντα χρόνια μετά την τουρκική εισβολή (20 Ιουλίου 1974) η Μητρόπολη οφείλει να θυμάται ότι η Τρίτη Δημοκρατία δεν ήρθε και πάλι το 1974 στην Ελλάδα μας αναίμακτα, όπως και κάποιοι πολιτικοί ανερυθρίαστα διατείνονται, αλλά μέσα από την τραγωδία της Κύπρου, της προδομένης Κύπρου που πνιγόταν στο αίμα και μέσα από το αίμα των Ελλήνων της Μητρόπολης (ΕΛ.ΔΥ.Κ. Ελληνική Δύναμη Κύπρου),και των Καταδρομέων που έφτασαν στην Κύπρο με τα «ΝΟΡΑΤΛΑΣ» τη νύχτα τις 21ης προς την 22α Ιουλίου, οι οποίοι παρά την προδοσία έπεσαν, αρνούμενοι να παραδώσουν αμαχητί την πατρίδα και με τη θυσία τους έγιναν βράχοι στον γκρεμό για να κρατιέται η αξιοπρέπεια και η τιμή του Έθνους! Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια! Όποια άλλη εκδοχή αποτελεί παραχάραξη της Ιστορίας!
Παραχάραξη της ιστορίας είναι και η τούρκικη σημαία που μαχαιρώνει τον Πενταδάκτυλο και πληγώνει την καρδιά μας.
Κακά τα ψέματα: Εκείνος ο Βράχος, στη νοτιανατολική εσχατιά του ελληνισμού, αβοήθητος στους αιώνες, όπως και στην τουρκική εισβολή του 1974 (Ιούλιο – Αύγουστο) που ήταν η συνέχεια του προδοτικού πραξικοπήματος της Χούντας των Αθηνών, στέκει και θα στέκει γιατί είναι βαριά η σκιά του Τεύκρου, ανεξίτηλη η παλάμη του Διγενή Ακρίτα και γιατί κάποιοι όρθιοι και με αξιοπρέπεια σκέπτονται, μιλούν και γράφουν ελληνικά!
Πενήντα χρόνια μετά την τουρκική εισβολή (20 Ιουλίου 1974),
«Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες / εκείνων που πέθαναν, ή εκείνων που είναι / για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους. / Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε / Κάποτε μες στην σκέψη τες ακούει το μυαλό. / Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν» (Κ. Π. Καβάφης, Φωνές).
«Ιδανικές φωνές…», των αδελφικών φίλων, των συνοδοιπόρων και συμπολεμιστών, των οποίων μαζεύομαι τα διάσπαρτα στην κατεχόμενη γη «λείψανα – οστά», τους και τα ενταφιάζουμε!
«Ιδανικές φωνές…» των αδελφών – Ελλήνων της Μητρόπολης (ΕΛ.ΔΥ.Κ. Ελληνική Δύναμη Κύπρου).
Χρέος και οφειλή μας είναι και η κατάθεση της αιώνιας μνημοσύνης μας για αυτούς που μύρωσαν τα άγια χώματα της Κύπρου μας με αίμα, δάκρυ και ιδρώτα.