Της Ιωάννας Μπάτσαλα – Παπαδοπούλου
Περιμένοντας τη μεγαλύτερη δεσποτική εορτή της Ορθοδοξίας, την Ανάσταση του Κυρίου μας, σκέψεις τριβελίζουν το νου μου, σκέψεις αντιφατικές κι οξύμωρες. Αφενός η θριαμβευτική νίκη της ζωής έναντι του θανάτου, η οποία, προς απογοήτευση όσων είναι πολέμιοι του Χριστού, τους κάνει να ανησυχούν κι αφετέρου το «ελληνικό μεγαλείο», η νοοτροπία του λαού μας, αναφορικά με την προσέγγιση του Πάσχα.
Μεγάλο Σάββατο, ώρα 23:55. Η συνήθης ώρα προσέλευσης του καλοντυμένου ποιμνίου, για να ακούσει το «Χριστός Ανέστη». Κυριακή του Πάσχα, ώρα 00:05. Η συνήθης ώρα αποχώρησης του καλοντυμένου ποιμνίου, για να τιμήσει την παραδοσιακή μαγειρίτσα. Σε αυτά τα δέκα λεπτά, θα φιληθούν οι πιστοί, θα ανταλλάξουν ευχές και, ως προστάζει το έθος, θα τσουγκρίσουν τα κόκκινα αυγά και, μετά περισσής άνεσης, θα κοκκινίσουν, στην κυριολεξία, τα προαύλια των ναών και των μονών. Αυτό που μας ενδιαφέρει, τύποις, είναι να τσουγκρίσουμε και να φάμε το αυγουλάκι μας, να πετάξουμε καταγής τα τσόφλια κι ακόμα ακόμα να έχουμε στην τσέπη μας την αλατιέρα από το σπίτι μας, για να το νοστιμίσουμε, βρε αδερφέ! Φευ, ὦ άμοιρε πιστέ!
Ελάχιστοι, δυστυχώς, παραμένουν στην εκκλησία για την Αναστάσιμη Λειτουργία, η οποία, για όσους την έχουν παρακολουθήσει, αγγίζει με το πανηγυρικό της κάθε κύτταρο των Ορθοδόξων. Αυτή είναι και η ουσία. Να παραμένουμε σύσσωμοι στον Οίκο του Θεού, για να γιορτάσουμε όλοι μαζί και να βροντοφωνάξουμε την επικράτηση της αιώνιας ζωής. Πόσοι από εμάς, αλήθεια, παραμένουμε και δεν τρέχουμε στα οικογενειακά και φιλικά τραπέζια για το μεγάλο πασχαλινό φαγοπότι; Και μάλιστα, για το πρώτο φαγοπότι, καθώς έπεται και δεύτερο φαγοπότι, ακριβώς την επομένη, ανήμερα της Κυριακής του Πάσχα, από το πρωί.
Κατάμεστα κτήματα κι αυλές, βουνά και παραλίες από νωρίς το πρωί για το πασχαλιάτικο τσιμπούσι. Κι οι εκκλησίες άδειες πιστών. Ελάχιστοι έως μηδαμινοί έχουν τη χαρά να ακούσουν το Ευαγγέλιο της Ανάστασης σε όλες τις γλώσσες. Αυτή τη μέρα όλα τα τραπέζια είναι γιομάτα με εδέσματα. Σούβλες με αρνιά και κατσίκια «δίνουν και παίρνουν», κρέατα ψητά στη σχάρα, αυγά κόκκινα, τσουρέκια και κουλούρια της Λαμπρής. Κι όλα αυτά συνοδευόμενα από άφθονο κρασί, ρετσίνα και τα τοιαύτα. Ας μη λησμονήσουμε και την καλή διάθεση, συνδυασμένη με την εύφορη γη και τη μυρωδιά της άνοιξης.
Καλά όλα αυτά, δεν αντιλέγει κανείς. Μήπως, όμως, κοιτάζουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος; Πιθανόν. Πάσχα δεν είναι μόνον η μαγειρίτσα, το αρνί, το γλέντι. Πάσχα σημαίνει Ανάσταση κι αναγέννηση του νου και της ψυχής μας, το πέρασμα από το φθαρτό στην αφθαρσία. Πάσχα σημαίνει ζωή στην αιωνιότητα!
Καλή Ανάσταση!