«Παιδική Πασχαλιά» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη- Με το Δημήτρη Δακτυλά και τη Φιλαρμονική 

Την Τρίτη 3 και την Τετάρτη 4 Απριλίου, διοργανώνεται  στο κινηματοθέατρο Αχίλλειον, στις 20:00, παράσταση όπου όπου ο Δημήτρης Δακτυλάς και η Φιλαρμονική Ορχήστρα

θα παρουσιάσουν μία ξεχωριστή εκδήλωση με γενικό τίτλο «Παιδική Πασχαλιά». Η εκδήλωση, με δωρεάν είσοδο για το κοινό, εντάσσεται στο πλαίσιο του εορταστικού προγράμματος του Δήμου Βόλου.
Τη σκηνοθεσία και την αφήγηση της πρωτότυπης αυτής παράστασης, έχει αναλάβει ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Δημήτρης Δακτυλάς, ενώ τη μουσική επιμέλεια και τη Διεύθυνση Ορχήστρας, ο Αρχιμουσικός της Φιλαρμονικής Δήμου Βόλου, Βασίλης Τασούδης.
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει δραματοποιημένη αφήγηση, ζωντανή μουσική, και εικαστικό βίντεο. Το μουσικό μέρος, με μελωδίες θρησκευτικής μουσικής και ύμνους, που αναδεικνύουν τη θρησκευτική μουσική μας παράδοση, παντρεύεται με τη μοναδική γραφή του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, μέσα από τα πασχαλινά του διηγήματα, εκφράζοντας όχι μόνο το κλίμα των ημερών αλλά και μια ολόκληρη εποχή. Ολόκληρη η ουσία της πεζογραφίας του περικλείεται μέσα σε μια φράση που ο ίδιος μας άφησε : «Το έπ έμοι, ενόσω ζω, και αναπνέω καί σοφρωνώ, δεν θα παύσω να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστόν μου, να περιγράφω μετ’ έρωτος την φύσιν, καί να ζωγραφώ μετά στοργής τα γνήσια ελληνικά ήθη».
Στενότερα ηθογράφος στην αρχή, πλάτυνε με τον καιρό την ηθογραφία του και την τεχνική του, ώστε να θεωρείται ότι αυτός εγκαινίασε τη διηγηματογραφία στον τόπο μας. Ο ρακένδυτος μάγος της Σκιάθου διαχύνει στο έργο του μια πλούσια σπατάλη ταλέντου, που τον καθιερώνει ως πρωθιεράρχη της πεζογραφίας μας. Ένα απόθεμα μνήμης τροφοδοτεί νοερά τις εμπνεύσεις του, ένας ποιητικός οίστρος τις διαποτίζει, μια μαγεία του λόγου τις μετουσιώνει. Οι ήρωες του απλοί, ταπεινοί, γραφικοί και βασανισμένοι, γίνονται οι πυρήνες των δραματικών συγκρούσεων τους με τη ζωή, γίνονται χαρακτήρες και άνθρωποι. Η καθαρεύουσα που χρησιμοποιεί, σπάνια γίνεται δυσνόητη, γιατί διαπνέεται από τον κραδασμό και τη θέρμη του πλέον ευσυγκίνητου ανθρωπισμού. Σιγά-σιγά όμως απλοποιούσε τη γλώσσα, βάζοντας περισσότερα λαϊκά στοιχεία, και λίγο πριν το θάνατο του έγραψε και διηγήματα στη δημοτική γλώσσα. Τον διακρίνει ποιητικό ύφος και γόνιμη φαντασία. Σκορπάει στις σελίδες του το απόθεμα της θρησκευτικής του κατάνυξης, που τον συγκλόνισε από την παιδική του ηλικία. Δεν περιορίζεται στην περιγραφική γοητεία, αλλά εισχωρεί στο δράμα της ανθρώπινης ψυχής. Στις εικόνες του, που έχουν την ίδια ζωγραφική γοητεία, είτε αναφέρονται στο ήλιο πλημμυρισμένο Αιγαίο είτε στη φτωχογειτονιά της Αθήνας, εμφυσά την πνοή της λυρικής του έξαρσης, ενσταλάζει το βυζαντινό ημίφως του μυστικισμού του και αποθέτει την τρυφερότητα της χριστιανικής του αγάπης.
Η τραγικότητα των ηρώων και ο ηθογραφικός τρόπος των περιγραφών είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά ενός συγγραφέα που ταυτίστηκε με την Ελλάδα και τις εικόνες της και όπως γράφτηκε, «περισσότερο από κάθε άλλον Έλληνα πεζογράφο, ο Παπαδιαμάντης δημιουργεί ατμόσφαιρα». Και αυτή η ατμόσφαιρα είναι ίσως «η μαγεία του Παπαδιαμάντη».
Η διαχρονικότητα και η λογοτεχνική αξία του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη είναι γεγονότα αναμφισβήτητα, και τα εορταστικά του διηγήματα αποτελούν μια πολύτιμη παρακαταθήκη για τους σημερινούς αναγνώστες αλλά και τις επόμενες γενιές.