Οφείλουμε στους μαθητές μας και τα περσινά Χριστούγεννα

Της
Χαριτίνης Μαλισσόβα

Στολίζοντας φέτος τις τάξεις μας οι εκπαιδευτικοί δεν μπορέσαμε να μην σκεφτούμε πόσο έλειψε στα παιδιά αυτή η διαδικασία την περσινή χρονιά, αφού οι συνθήκες του εγκλεισμού μάς υποχρέωσαν να διδάσκουμε μέσω υπολογιστών και κατά συνέπεια οι γιορτές ήταν εξ ορισμού απαγορευτικές ή, όπου έγιναν, άφηναν μια πικρή γεύση σε μικρούς και μεγάλους.
Γιατί τι πιο ουσιώδες και όμορφο από τα παιδιά που ζουν τη χαρά να στολίζουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο και να συμμετέχουν στη γιορτή της τάξης τους, να βλέπουν το σχολείο τους στολισμένο γιορτινά, να γράφουν το γράμμα στον Άγιο Βασίλη, να τραγουδούν και να κοινωνούν το πνεύμα της αγαπημένης τους γιορτής.
Όχι ότι δεν τους λείπει η μεγάλη σχολική γιορτή όπου οι μαθητές των σχολείων συμμετέχουν άλλοτε ως πρωταγωνιστές κι άλλοτε ως θεατές των συμμαθητών τους.
Όχι ότι δεν τους λείπει η ξενοιασιά και η συνύπαρξη σε κλειστό χώρο (που τώρα, ως συγχρωτισμός, είναι απαγορευτικός) έστω για λίγη ώρα στις αίθουσες εκδηλώσεων, να μοιράζονται όμορφες στιγμές, να απαγγέλουν και να τραγουδάνε, να ζουν στους ρυθμούς της κανονικότητας του σχολικού περιβάλλοντος.
Είναι πολύ σημαντικές αυτές οι στιγμές για την ψυχική υγεία των παιδιών, έστω γιορτάζοντας κατά τμήμα.
Πάντοτε, βλέποντας τη λάμψη και τη χαρά στα μάτια των μικρών μαθητών κάθε φορά που αντικρίζουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο της τάξης ή κάθε φορά που συμμετέχουν στο γιορτινό κλίμα, το αίσθημα της δικής μας συγκίνησης είναι αναπόφευκτο. Αίσθημα που είναι σε όλους, μικρούς και μεγάλους, ακόμα πιο έντονο φέτος, αφού η περσινή υποχρεωτική αποχή μάς έκανε να εκτιμήσουμε τα μέχρι πρότινος «δεδομένα» και για πολλούς «τετριμμένα».
– «Αγαπάμε το μάθημα στο σχολείο», είπαν με μια φωνή οι μαθητές μου πέρυσι, όταν επιστρέψαμε στα σχολεία μετά από αρκετές εβδομάδες τηλεμαθημάτων κι έχοντας στερηθεί τη χαρά της γιορτής, της ψυχικής ανάτασης και της πληρότητας που προσφέρει η δια ζώσης εκπαίδευση.
Φέτος, ακούστηκαν διάσπαρτες φωνούλες και αιτήματα:
– Κυρία, να κρεμάσω σ’ αυτό το κλαδί την μπάλα;
– Θέλω εγώ να βάλω το στολίδι με τον Αι Βασίλη.
– Πληκτρολογήστε στο you tube «Χριστουγεννιάτικα τραγούδια» για να ακούμε όσο στολίζουμε την τάξη!
– Να κόψω δεντράκια για να στολίσουμε τα τζάμια;
– Να γράψουμε τώρα το γράμμα στον Άγιο Βασίλη;
– Πότε θα φτιάξουμε χριστουγεννιάτικες κάρτες με ευχές;
– Θα κάνουμε γιορτή;
– Θα μας μοιράσετε ποιήματα;
– Θα μας μοιράσετε ρόλους;
– Ας μην γράψουμε σήμερα ορθογραφία, να χαρούμε τον στολισμό…
Αυτά κι αλλά τόσα ειπώθηκαν από στοματάκια καλυμμένα με μάσκες που αδημονούν, όπως αιτούνται πολλά στο γράμμα τους στον Άγιο Βασίλη, να «φύγει» ο κορωνοϊός για να επιστρέψουν σε μια κανονικότητα που δεν παύει να τους λείπει, όσο κι αν δεν διαμαρτύρονται.
– «Σας αρέσουν τα Χριστούγεννα», δεν με ρωτούν, μου επισημαίνουν με πλατύ χαμόγελο δυο μαθήτριές μου, αφήνοντας στην έδρα τις ζωγραφιές τους, στο κλίμα των Χριστουγέννων που φέραμε πρόωρα, θέλοντας, λες, να αποσοβήσουμε το χρέος προς τα περσινά Χριστούγεννα που δεν ήρθαν στη σχολική τάξη.
Κι ενώ τους ανταποδίδω το χαμόγελο, αντιλαμβάνομαι πως οι εκπαιδευτικοί δεν «οφείλουμε» μόνο στους μαθητές μας, μαζί με τα φετινά και τα περσινά Χριστούγεννα.
Είμαι βέβαιη πως τα οφείλουμε και σε εμάς τους ίδιους.