Ο φιλόσοφος Ηλίας Καλλές

Της Ράνιας Γάτου,
ποιήτριας, δοκιμιογράφου και εικαστικού

«Η ποίηση για μένα είναι σαν το αίμα στις αρτηρίες και στις φλέβες. Είναι η ίδια η ζωή μου».
Ο καθηγητής Ηλίας Καλλές ήταν ένας άγρυπνος φρουρός της σκέψης και της γνώσης. Ζούσε πάντα βυθισμένος μέσα σε μια πεπερασμένη αυτογνωσία ύπαρξης. Η αλήθεια ήταν για εκείνον το «άλας» της ζωής. Προσέφερε μέσα από το έργο του το ποιητικό, το λογοτεχνικό και το ανθρωπιστικό οάσεις ελευθερίας και αλήθειας. Ο Ηλίας Καλλές ήταν άνθρωπος που στεκόταν αλληλέγγυα στην κοινωνία, αναγνώριζε τη διαφορετικότητα και πίστευε ακράδαντα στις ηθικές, κοινωνικές και ανθρωπιστικές αξίες που για εκείνον ήταν αδιαπραγμάτευτες. Αντλούσε ερεθίσματα από το φυσικό, το κοινωνικό και το υπερκοινωνικό περιβάλλον, τα στοίχιζε, τα ζύμωνε και τα χάιδευε πιο πολύ, ώσπου να τα δρομολογήσει με τη γραφή πιστεύοντας ότι κάτι θα μπορούσε να προσφέρει σε μια παραπαίουσα κοινωνία. Χαρακτηριστικά σημείωνε στη βαθιά σκέψη του: «Το χελιδόνι κατά εμένα είναι ο κατατρεγμένος άνθρωπος, χωρίς χρώμα, χωρίς εθνικότητα, χωρίς γλώσσα, χωρίς θρησκεία και χωρίς διακρίσεις».

Ο μαγνητισμός της αγάπης του προς τον πλησίον ήταν ακαταμάχητος. Οι έννοιες, οι ιδέες και οι στοχασμοί στροβίλιζαν το ασυμβίβαστο της δικής του σκέψης ελεύθερα, αβίαστα και δημιουργικά στην ποίηση και τη λογοτεχνία. Η ποίηση για τον καθηγητή Ηλία Καλλέ ήταν ένα ονειρικό πέταγμα, μια αναζήτηση μυστική σε αθέατα μονοπάτια που σε οδηγούσαν σε μια άλλη διάσταση. Ένας μεγάλος ταξιδευτής στη μαγεία της ποίησης, στην έκσταση της ψυχής και του πνεύματος. Ταυτισμένος με τη φύση, αγνός περιηγητής της ζωής, οδηγούσε τους αναγνώστες σε μυστικά παραθύρια ελευθερίας και γαλήνης. Χαρακτηριστικά έλεγε ο ίδιος: «Αυτό το υπερβατικό, το ασύμβατο με στροβιλίζει, με οδηγεί μακριά, παρατηρώ καλύτερα και αφουγκράζομαι τη συμπαντική αρμονία και την κοινωνική δυσαρμονία. Χαίρομαι αυτό το ξεχωριστό. Την πεπατημένη την έχω χορτάσει. Εκεί ταξιδεύεις τον αναγνώστη. Δεν του αποκαλύπτεσαι, τον κάνεις να ψάξει να σε βρει, να σε αποκωδικοποιήσει. Αυτή η περιήγηση είναι ανεπανάληπτη, είναι έκσταση ψυχής και πνεύματος. Με συνεπαίρνει, την αγαπώ. Αυτό είναι η ποίηση. Ναι… μου είναι πιο αγαπητή».

Οι λέξεις και οι έννοιες χόρευαν αρμονικά στα πονήματα της τέχνης του ιδίου. «Απαιτείται να τις βάζεις να χορεύουν αρμονικά και με μουσικότητα, να ταξιδεύουν σε πολλούς και εξωπραγματικούς χώρους, να ταξιδεύεις και συ με το άτι σου σε ποτίστρες μυστικές που εκείνο μόνο γνωρίζει».
Η επίγεια ζωή του Ηλία Καλλέ ήταν ζωοποιημένη με αθανασία. Σε όλα τα μέτωπα της μάχης υπήρξε νικητής με τη νεότητα και την αγνότητα της ζωής του. Αλησμόνητος και αιώνιος στις καρδιές όλων μας. Κι Ο θάνατος μετατρέπεται εις «υποπόδιον των ποδών αυτού»: «Πού σου, θάνατε, το κέντρον; πού σου, άδη, το νίκος;» (πρβλ. Α’ Κορ. 15, 55-56). Ως εκ τούτου, όταν ο εν Χριστώ άνθρωπος πεθαίνει, απελευθερώνει απλά το ένδυμα του σώματός του για να το ενδυθεί εκ νέου κατά τη Δευτέρα Παρουσία.