Ο φίλος μου ο Ζέικος

Του
Βασίλη Κοντορίζου

Ο ξαφνικός θάνατος του Γιατρού Γιώργου Ζέικου, γέμισε θλίψη όχι μόνο τους συναδέλφους του γιατρούς και τους υγειονομικούς γενικά, αλλά και όσους τον γνώρισαν είτε ως ασθενείς, είτε ως φίλοι.
Εγώ έχασα έναν αδελφικό μου φίλο. Ο Γιώργος, όχι μόνο με τιμούσε με τη φιλία του, αλλά βοηθούσε πάντα τους συμπολίτες μου όταν τον καλούσα.
Την αξία του ως γιατρός και ως άνθρωπος τη διαπίστωσα σε πολλές περιπτώσεις. Στην αρχή της καριέρας του είχε δικό του ιατρείο, το οποίο γρήγορα εγκατέλειψε, αφού δεν ταίριαζε στον χαρακτήρα του ή στις πεποιθήσεις του το επάγγελμα του ιδιώτη γιατρού, γι’ αυτό εντάχθηκε από τους πρώτους στο ΕΣΥ. Όταν συμμετείχα στο Διοικητικό Συμβούλιο του Νοσοκομείου εκ μέρους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης από την ΤΕΔΚ Μαγνησίας επί προεδρίας του Γιάννη Βαρδούλη, κατάλαβα πόσο αγαπητός και σεβαστός ήταν ο Γιώργος από τους συναδέλφους του και από όλο το προσωπικό του Νοσοκομείου.
Η δραστηριότητά του στο αιματολογικό τμήμα του Νοσοκομείου είναι γνωστή. Όχι μόνο οργάνωσε το τμήμα, όχι μόνο θέσπισε την εθελοντική αιμοδοσία, αλλά φρόντισε ακόμη και για τη στέγασή του στα τροχόσπιτα του παλαιού Νοσοκομείου.
Ως παθολόγος γιατρός έχει σώσει πολλούς ανθρώπους με τις διαγνώσεις του. Άπειρα είναι τα παραδείγματα οικείων μου που έχουν σωθεί με τη σωστή διάγνωση του Γιώργου. Εκτός από την εμπειρία και τις γνώσεις του πηγαίο ήταν και το χιούμορ του. Αν του έλεγες κάτι ιατρικά ανορθόδοξο συνήθιζε να λέει. Αλήθεια αυτό απαγορεύεται; Δεν το γνωρίζω… Μάλλον θα έλειπα από αυτό το μάθημα στην Ιατρική…
Όταν συνταξιοδοτήθηκε του τηλεφώνησα και μεταξύ άλλων τον ρώτησα τι θα κάνει από εδώ κα στο εξής. Τι θέλεις να κάνω με ρώτησε…
Εκείνη την περίοδο ο Δήμος Πορταριάς εντάχθηκε από τους πρώτους Δήμους στο πρόγραμμα Βοήθεια στο Σπίτι. Του απάντησα λοιπόν στην ερώτησή του καλώντας τον να βοηθήσει στο πρόγραμμα. Ανέλαβε με μεγάλη προθυμία. Σε όλη την Ελλάδα όλα τα πληρώματα αποτελούντο από κοινωνική λειτουργό, νοσηλεύτρια και οικιακή βοηθό. Μόνο το δικό μας πλήρωμα, του Δήμου Πορταριάς είχε γιατρό και μάλιστα του βεληνεκούς του Γιώργου Ζέικου.
Το αγαπούσε το Βοήθεια στο Σπίτι. Φρόντιζε τους ανήμπορους γέροντες με το ενδιαφέρον του και την αγάπη του. Μια των ημερών πήγε να επισκεφθεί έναν παππού ο οποίος του παραπονιόταν ότι δεν άκουγε.
Δεν ακούς παππού;
Δεν ακούω έλεγε ο παππούς.
Πόσο καιρό δεν ακούς;
Εδώ και κάμποσο καιρό δεν ακούω…
Πάει λοιπόν ο Ζέικος να εξετάσει τα αυτιά του παππού και τι να δει… Ξυλάκια από οδοντογλυφίδες, κομματάκια από μπατονέτες, χαρτιά, βαμβάκι και ό,τι βάλει ο νους. Πάτε τον παππού σε ΟΡΛ είπε στο πλήρωμα… Αυτά δεν είναι αυτιά, σκουπιδότοπος είναι…
Εγώ συνήθιζα να λέω ότι μετά τον Θεό… ο Ζέικος και εκείνος με αποκαλούσε Σομόζα, λόγω της πολυετούς θητείας μου στην Αυτοδιοίκηση, όπως ο τότε πρόεδρος της Νικαράγουα.
Το Δημοτικό Συμβούλιο Πορταριάς με απόφασή του βράβευσε τον γιατρό Γιώργο Ζέικο για την προσφορά του στο Νοσοκομείο, αλλά και στο Βοήθεια στο Σπίτι.
Στη σύζυγό του Έφη και στα παιδιά του Κωνσταντίνο και Εβελίνα εύχομαι καλή παρηγοριά.
Φίλε μου Γιώργο Ζέικο, θα είσαι στη μνήμη μου για πάντα με αγάπη.