Κείμενο φωτογραφία: Εύη Υφαντή
Κάποιες πόρτες δεν άνοιξαν ποτέ, ερμητικά κλειστές και οι στιβαρές τους κλειδαριές κράτησαν τον χρόνο έξω και τις μνήμες μέσα… Όμως, αυτός ο κλέφτης χρόνος δεν δέχτηκε να μείνει απέξω, ήθελε να εισβάλει, να ψάξει γι’ αυτούς τους πολύτιμους θησαυρούς, τις ανεξίτηλες «μνήμες». Έτσι λοιπόν άρχισε να σχίζει τα ξύλα, να σκευρώνει τις ραφές, να σαπίζει τους ρόζους, κάλεσε και κάτι φίλους που τους έλεγε «σαράκια», δούλεψαν σκληρά κι αυτά κι έτσι μια μέρα τις άνοιξαν, τις διέλυσαν, τους ρήμαξαν την ομορφιά τους κι έτσι, πίσω τα συντρίμμια και μπροστά αυτός, ο αρχηγός «Χρόνος» εισέβαλε να αναζητήσει τους μικρούς θησαυρούς… τις πολύτιμες μνήμες… Έψαξε σ’ όλες τις γωνιές, σ’ όλες τις άκρες κι απόκαμε… δεν βρήκε θησαυρό… Ρώτησε μερικούς περαστικούς, κάτι αράχνες και σκαθάρια, μην είδαν κάτι, κι εκείνα γέλασαν… Αφέντη Χρόνε, του είπανε, εμείς εδώ ξημεροβραδιαζόμαστε, ακόμη κι εσύ μας ξέχασες, όμως αυτό που ζητάς δεν θα το βρεις. Οι μνήμες είναι πραγματικά πολύτιμες, είναι ανεξίτηλες και ακριβές, έχουν τη μαγική ικανότητα να δίνουν και να παίρνουν γέλιο, να φωτίζουν πρόσωπα, να δακρύζουν μάτια, να φωτίζουν καρδιές, να σκοτεινιάζουν βλέμματα, αλλά δεν θα τις βρεις… Υπάρχουν παντού σε κάθε γωνία, σε κάθε τοίχο σε κάθε σχισμή, σε κάθε χώρο και τις έχει μόνο αυτός που ήταν τυχερός και τις έζησε, ευλογημένος που τις βίωσε, τυχερός που η ζωή του τις χάρισε και τις κράτησε προστατευμένες στην καρδιά του! Όσες πόρτες κι αν ρημάξεις, μνήμες δεν θα βρεις… μείνε λοιπόν απ’ έξω κι άσε την ομορφιά τής κάθε πόρτας να στέκει εκεί, φύλακας στις ομορφιές τού μέσα…