Μολυσμένο dna…

Της Κατερίνας Τασσοπούλου

Αναπάντητα μένουν τα ερωτήματα, γιατί δεν λήφθηκαν μέτρα από την αρχή της κρίσης σε οικισμούς Ρομά, κέντρα μεταναστών, γηροκομεία, στρατόπεδα. Βασικά SOS σε αυτές τις «εξετάσεις» δεν διαβάστηκαν από τον ΕΟΔΥ. Και όταν «έσκασαν» σαν βόμβες τα κρούσματα, ξεκίνησε η προσπάθεια ενοχοποίησης ευάλωτων κοινωνικών ομάδων. Χαρακτηριστική η «υπόθεση» Κρανίδι, που ήρθε όχι μόνο να επιβεβαιώσει την απουσία μέτρων, αλλά και να μας θυμίσει, ποιοι πραγματικά είμαστε. Αυτή η υπόθεση ήρθε, για να ξυπνήσει ακόμα μια φορά τα πιο νοσηρά ένστικτα της κοινωνίας. Διαβάσαμε εξαιρετικές προσεγγίσεις αγνού μίσους για τις εκδιδόμενες μετανάστριες, που μόλυναν με κορωνοϊό το ελληνικό περήφανο και αμόλυντο dna. Οι οικογενειάρχες του Κρανιδίου έπεσαν θύματα στα χέρια αυτών των αδίστακτων γυναικών, τις οποίες «αγόραζαν» για ελάχιστα ευρώ. Εκμεταλλεύονταν δυστυχισμένα κορίτσια και τώρα τρέμουν, μην τυχόν και πεθάνουν από κορωνοϊό. Μια ολόκληρη χώρα ασχολείται με τις ορμές εκείνων, που το έσκαγαν το βράδυ από το σπίτι τους, μέσα σε συνθήκες πανδημίας, για να αγοράσουν σάρκα μπιτ παρά, μην υπολογίζοντας κανέναν… οι νοικοκυραίοι. Οι Αφγανές δεν ήταν πόρνες. Εργάτριες του σεξ τις ήθελαν, αλλά ακόμη και εάν αποφάσισαν οι ίδιες, να κάνουν καριέρα ιερόδουλων στο Κρανίδι, θα πρέπει να συμφωνήσουμε στα αυτονόητα… Ότι δηλαδή καμία πόρνη στον κόσμο – δηλωμένη ή αδήλωτη – δεν υπάρχει χωρίς πελάτες. Είναι υποκριτικό, να πει κανείς, ότι «έπεσε από τα σύννεφα», από τις διαστάσεις που πήρε το ζήτημα. Ο ΕΟΔΥ βέβαια δικαιολογείται…