Πενήντα πέντε χρόνια είναι μια ολόκληρη ζωή, όχι όμως ικανά για να ξεχαστούν οι απόφοιτοι του κλασικού τμήματος της χρονιάς 1962 του Β’ Γυμνασίου Αρρένων Βόλου. Έτσι, το Σάββατο βράδυ της 30ής Σεπτεμβρίου, αυτοί οι απόφοιτοι προσέτρεξαν στο σάλπισμα συμμαθητή τους, που είχε την έμπνευση της συνάντησης.
Η συνάντηση έγινε στον Βόλο στο ξενοδοχείο Park. Έφτασαν οι πρώτοι δύο συμμαθητές, σε λίγο άλλοι δύο, κοιτάχθηκαν στα μάτια, μάτια γεμάτα συγκίνηση, αγάπη και αναμνήσεις και ένα μεγάλο, θερμό φιλί, μεταξύ τους, στο μάγουλο, έδειξε ότι τα 55 χρόνια δεν ήταν ικανά να διαγράψουν τη ζωή των 6 χρόνων στο Γυμνάσιο. Σε λίγο η Κυψέλη άρχισε να γεμίζει, έφταναν συνεχώς και άλλοι, φωνές, χαρές, αγκαλιάσματα γεφύρωσαν την απόσταση 1962 – 2017. Σωρός ερωτήσεων και επαναφορά των αναμνήσεων συνόδευαν τα πρώτα τους ούζα. Όλοι τους πλέον, άνδρες δημιουργημένοι, με οικογένειες, εκτός ελαχίστων που δεν αποφασίζουν να καταθέσουν τη σημαία της ανεξαρτησίας τους, αλλά και με λίγο στομαχάκι, με λίγη φαλακρίτσα που «γυάλιζε σαν φακός», με γκρίζα μαλλιά και με μερικές ρυτίδες που αυλάκωναν το πρόσωπο. Αλλά τι σημασία είχαν αυτά, όλοι τους εκείνη τη στιγμή έγιναν ξανά παιδιά, έγιναν οι τελειόφοιτοι του Β’ Γυμνασίου Βόλου. Θυμήθηκαν τις χαρές και τις λύπες του σχολείου τους, θυμήθηκαν τις καζούρες, θυμήθηκαν όμως τους καλούς καθηγητές και λυπήθηκαν που λείπουν από τη ζωή. Μεγάλη τους η λύπη όμως ήταν και για τους συμμαθητές τους που λείπουν από τη ζωή, για άλλους που δεν ανευρέθησαν και για κάποιους που δεν μπόρεσαν να έρθουν.
Ευχή όλων ήταν να συναντηθούν ξανά με περισσότερες ρυτίδες και μεγαλύτερη φαλάκρα.
Αλέξανδρος Χρόνης