Μάτια και αυτιά είναι κακοί μάρτυρες, αν η ψυχή δεν εννοεί (Ηράκλειτος)

Της Ράνιας Γάτου
«Έχει και η ψυχή τον δικό της κονιορτό που εάν σηκωθεί μέσα μας αέρας, αλίμονο. Oι ορμές χτυπάνε στα παράθυρα, τα τζάμια θρυμματίζονται. Λίγοι ξέρουν ότι ο υπερθετικός στα αισθήματα σχηματίζεται με το φως, όχι με τη δύναμη. Kι ότι χρειάζεται χάδι εκεί που βάζουν μαχαίρι. Ότι ένας κοιτώνας με τη μυστική συνεννόηση των σωμάτων μάς παρακολουθεί παντού και μας παραπέμπει στην αγιότητα χωρίς συγκατάβαση. A ! όταν η στιγμή φτάσει να καθίσουμε κι εμείς πάνω στο πεζούλι κάποιας Aγίας Πρέκλας εν μέσω αγριοσυκών, μορεών με ερυθρούς καρπούς, εις έρημον τόπον, απόκρημνον ακτήν, τότε η μικρή Kουμπώ μ’ ένα κερί στο χέρι θα σηκωθεί στις μύτες των ποδιών να φτάσει εκεί ψηλά, μέσα στον αναστεναγμό μας, όλα τα εύφλεκτα: πάθη, πείσματα, φωνές οργής, μυριάδες έντομα χρωματιστούλια που να λαμπαδιάσει ο τόπος !» (Ο Μικρός Ναυτίλος, Οδυσσεάς Ελύτης)
«Το πνεύμα είναι αυτό που λυτρώνει, σώζει και εξανθρωπίζει». (Α. Μαλρώ). Η ζωή μας έχει καταρρεύσει μέσα στην παγκοσμιοποίηση της αφροσύνης μας. Οι στόχοι, οι αρχές και οι αξίες μας υπολειτουργούν. Είμαστε θύματα της υπεροπτικής αλαζονείας μας. Η διανοητική, ψυχική και πνευματική μας απώλεια έχει μεγαλώσει τον ιστό της αράχνης της, ενώ παράλληλα έχει μεταβάλλει τη συνείδησή μας. Η συνεχής αλληλοδιείσδυση της ματαιοδοξίας μας έχει ανακόψει τη φρόνηση και την αρετή. Τι διαθέτουμε άραγε μέσα μας; Μήπως μια πολιτεία κενής ανωριμότητας; Διατηρούμε ζωντανή τη συνειδητή απάτη και την επικίνδυνη αυταπάτη. Παραλύουμε στη μεθόριο των μυημένων υποκριτών και των επηρμένων υπ-ανθρώπων. Εξαγοράζουμε συνειδήσεις ανθρώπων και εξαπολύουμε μεθόδους μαεστρίας θαυματουργικών προσόντων.
Η πνευματικότητά μας έχει μεταλλαχθεί. Και διερωτάται κανείς. Υπάρχει ή δεν υπάρχει ανθρωπότητα; Η έλλειψη ηθικών φραγμών είναι η μεγάλη χώρα των παθών μας. Υπονομεύουμε την ελευθερία των δικαιωμάτων των συνανθρώπων μας. Εκμηδενίζουμε τα ελεύθερα πνεύματα και καθηλώνουμε τις ακέραιες προσωπικότητες. Καθώς η τυφλότητα αναγεννάει την τυφλότητα, το φως αναγεννάει την ψυχή.
Η έλλειψη σύνεσης αναζωπυρώνει τον εγωισμό μας. Είμαστε συγκοινωνούντα δοχεία της λύπης. Επιδεικνύουμε τη διαδρομή της ψυχολογικής και της πνευματικής μας παράνοιας. Αυτό που παραμένει στην αντίληψή μας είναι η επίγνωση κάποιας υπερφίαλης δόξας. Χρησιμοποιούμε τις λειτουργίες του σώματός μας, ενώ παράλληλα αναπτύσσουμε τη διαστροφή μας. «Ήθος ανθρώπω δαίμων» (Ηράκλειτος). Υποδαυλίζουμε τις καλές ενέργειες των άλλων, με τα παράδοξα και τα θυελλώδη της κακότητάς μας.
Ο κόσμος μας είναι ο αινιγματικός οιωνός της ψυχής μας. «Όταν πέφτει ο κεραυνός, η βροχή γίνεται βίαια και θυελλώδης». (Ηράκλειτος) Λαμβάνουμε υπόψη τα προσωπικά μας συμφέροντα και υπερεκτιμούμε την αξία της ύλης. Όπλο μας είναι οι οκνηρές συνειδήσεις. Δεν αντιλαμβανόμαστε την αγνότητα των προθέσεων των συν-ανθρώπων μας και δυστυχώς απολαμβάνουμε τις κακές μας έξεις. Η δικαιοσύνη μας έχει καταρριφθεί από το πραξικόπημα της παρανομίας και του κέρδους.
Η ανοησία και το παράλογο, οι κατάφωρες κοινωνικές διακρίσεις, η πλεονεξία, ο ατομοκεντρισμός, η αθέμιτη χρησιμοποίηση προσώπων, φανερώνουν τρόπους και συμπεριφορές που έρχονται σε αντίθεση με την ανθρώπινη φύση και λογική. Μέσα μας ελλοχεύει ο διχασμός και η διχόνοια. Η δίψα της αυθαιρεσίας και η παράφορη εξουσία του εγωισμού μας. Παράλογες και απροκάλυπτες απαιτήσεις, καθοδηγούν την παράβαση του δικαίου. Έχουμε παρεκκλίνει από το σωστό και το λογικό. Έχουμε εκτραπεί ηθικά.
«Εδιζησάμην εμεωυτόν».(Ηράκλειτος) Και είναι εύλογο το ερώτημα εάν ο αθέρας του μαχαιριού έχει χαράξει στην ψυχή μας την αλήθεια. Το ολοκληρωτικό καθεστώς της αμαρτίας και γενικότερα η διαφθορά της εποχής μας, έχει οδηγήσει στην καταστροφή την κοινωνία που ζούμε. «Τὸ κρατεῖν ἡδονῶν καὶ ἐπιθυμιῶν» (Αριστοτέλης)
Η θεία δύναμη και σοφία, η ευεργετική μαθητεία της αρετής, η ισότητα, η αρμονία, η σύνεση και η ακρίβεια του βίου συνοδεύονται από πράξεις ανιδιοτελούς προσφοράς. Η ουσιαστική υποστήριξη και η αλληλέγγυα συμπαράσταση, ο αλτρουισμός, η φιλανθρωπία, η υποδειγματική αφοσίωση στο καθήκον, η πνευματική επαγρύπνηση και νηφαλιότητα, φωτίζουν τον θείο και προαιώνιο λόγο της αγάπης. «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος. Οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρὸς τὸν Θεόν. πάντα δι’ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἕν ὃ γέγονεν. ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων. καὶ τὸ φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει, καὶ ἡ σκοτία αὐτὸ οὐ κατέλαβεν.» (Ιω. 1,5)
Είναι γεγονός ότι η γέννηση του πνευματικού μας οικοδομήματος «από θεού άρχεσθαι». Η γλώσσα της ευχαριστίας μας προς τον Θείο και προαιώνιο Πατέρα, το φυσικό δίκαιο και η ηθική, οδηγεί τους εαυτούς μας σε έναν σταθερό βίο ομορφιάς και θυσίας συν-αλλήλοις. «Δῆλον δὴ ὅτι σοφή τ’ ἐστὶ καὶ ἀνδρεία καὶ σώφρων καὶ δικαία». (Αριστοτέλης) Οι αξίες όπως ο σεβασμός, η ακεραιότητα, η αμοιβαιότητα και η δημιουργικότητα, προσβλέπουν στη συνέπεια και τη συναίσθηση ευθύνης ενάντια στην αλόγιστη εκμετάλλευση και αδικία.
Αν δει κανείς τα πράγματα πιο φιλοσοφημένα η πνευματική δύναμη ανυψώνει τον άνθρωπο ποιοτικά, αναβαθμίζει και αναπτερώνει τις ελπίδες του, εξυψώνει το φρόνημά του.

____________________________________

Εφημερίδα Θεσσαλία, Απόψεις, Κυριακή 6 Μαρτίου