Κύπρος εάλω…

Του Διονύση Λεϊμονή

Ήμουν πέντε χρόνων, αλλά ακόμα θυμάμαι τις σειρήνες να σημαίνουν πόλεμο. Κι οι γειτόνισσες που είχαν άντρες, αδέρφια, παιδιά στρατεύσιμα έβγαζαν κραυγές απελπισίας, μάδαγαν τα μάγουλά τους φωνάζοντας «Γιατί». Ο πατέρας μου ήταν μεγάλος σε ηλικία τότε, δεν έφυγε από το σπίτι μας. Η γειτονιά όμως ερήμωσε κι ο πόνος αβάσταχτος. Λίγες μέρες μετά οι Ελλαδίτες στρατιώτες επέστρεψαν μετά από μια… αναγκαστική εκεχειρία αδυνατώντας να μάς ιστορήσουν όσα αντίκρισαν τα ματάκια τους!
Μικρός ήμουν και φαντάστηκα ότι ο πόλεμος θα τελείωσε τόσο γρήγορα κι η ειρήνη θα θριάμβευσε. Πόλεμος και ειρήνη δεν ξέρω αν ήξερα ακριβώς τι σημαίνουν. Μάλλον ο πόλεμος ήταν η αντάρα της 20ης Ιουλίου του 1974 και ειρήνη η νηνεμία της επιστροφής των στρατιωτών. Αλλά έκανα λάθος. Που να ΄ξερα τι συνέβαινε τότε. Πώς να εννοήσω ότι μια «ειρηνευτική επέμβαση της Τουρκίας με σκοπό την επαναφορά της συνταγματικής τάξης» στην Κύπρο μας ήταν η πιο άγρια, άδικη και ακατανόητη εισβολή σε μια χώρα που υμνείται στους αιώνες.
Και τώρα που μεγάλωσα πώς να αντιληφθώ τα ακατανόμαστα που συνέβησαν και συμβαίνουν ακόμα στη θαλασσοφίλητη Κύπρο μας; Ένα διχοτομημένο νησί, μια Πρωτεύουσα ακρωτηριασμένη, ένας Πενταδάχτυλος ματωμένος από τη σημαία του κατακτητή. Μια «ειρήνη» που κρατιέται με νύχια και με δόντια, μια «ελευθερία» που φρουρείται από κυανόκρανους, εκατόμβες νεκρών και αγνοούμενων, τα «φυλακισμένα μνήματα» που βοούν σε ώτα μη ακουόντων «Έλεος»!

Ένα δέντρο θυμάμαι, όταν επισκέφτηκα τη Λευκωσία, που αντί για καρπούς φέρει την ταυτότητα και τις φωτογραφίες των θυμάτων που αναζητούνται για να επέλθει μια υποτυπώδης «δικαίωση». Σε μα χώρα όπου στανικώς πέρασε σε καθεστώς δουλείας και υψηλής επιτήρησης κάτω από τα αδιάφορα βλέμματα των ισχυρών πέρασαν στα «ψιλά γράμματα» της Ιστορίας οι δολοφονίες πλήθος πολιτών, οι βιασμοί γυναικών, στρατιώτες τα βασανιστήρια τόσων στρατιωτών… Μια Πρωτεύουσα θυμάμαι, με κλειστό αεροδρόμιο… Κι ανθρώπους γνώρισα πολλούς και συνομίλησα μαζί τους που κουβαλούν με αξιοπρέπεια έναν «σταυρό»…

Για ποια «δικαίωση» μιλάμε μετά από τόσα χρόνια; Η δικαίωση είναι άλλη, έχει ευρύτερες διαστάσεις, άλλο πρόσωπο. Είναι η απόδοση επιτέλους πραγματικής δικαιοσύνης. Η παύση μιας βασανιστικής κατάστασης που πληγώνει κάθε ευαίσθητο άνθρωπο ανεξάρτητα από φυλή, θρησκεία, καταγωγή, αντιλήψεις. Σε μια λιλιπούτεια χώρα με δυναμική να αναπτυχθεί ανεξάρτητη και να ευημερήσει, τα μοναστήρια μετατράπηκαν σε καφενέδες με οχλοβοή, οι εισβολείς πέρδονται (ζητώ συγνώμη, αλλά αυτή είναι η αλήθεια) υποβλέποντας τους ευαισθητοποιημένους περιηγητές στο κομμάτι που οικειοποιήθηκαν με βία, τα μνημεία ισοπεδώθηκαν με μανία, τα σπίτια κατέρρευσαν διχάζοντας τους ξεσπιτωμένους Έλληνες. Άλλοι επιθυμούν να πάνε να δουν τι απέγιναν οι περιουσίες τους κι άλλοι δεν έχουν καρδιά να αντικρίσουν την καταστροφή.
Κι όλα αυτά τα ανεχόμαστε, τα ανέχονται λαοί και ηγεσίες, τα βαπτίζουν «λύση», «συμβίωση», «τέρμα»… ενώ είναι η αρχή κοπετού και θρήνου για μια χαμένη πατρίδα. Μια πατρίδα χωρισμένη στα δύο. Μια πατρίδα με δύο σημαίες, μια πατρίδα με δύο λαούς που μπορεί στην πλειονότητά τους να συμβιώνουν και να υπομένουν, μα δεν ξεχνούν και δεν συμβιβάζονται, δεν παρηγορούνται και δεν εφησυχάζουν. Ακόμα και οι κατακτητές ξέρουν ότι κάποτε το ξεραμένο αίμα στους τοίχους, στους κορμούς των δέντρων, στα υπόγεια των σπιτιών θα αποκτήσει φωνή και δύναμη, θα βοήσει την «Αλήθεια» των κακώς γενομένων.

Το «χρυσοπράσινο φύλλο», ριγμένο στο πέλαγος του Μάριου Τόκα, η γη του Τεύκρου, η Κύπρος μας που ’χει τόσο βασανιστεί και στενάζει με χίλια στόματα, κατεχόμενη από τις Τουρκικές δυνάμεις επιζητά αυτά που αξιώνουν όλα τα Κράτη του σύγχρονου Κόσμου μας: Αξιοπρέπεια, Ιστορική Δικαίωση και μια Ζωή χωρίς παρωπίδες, χωρίς αλυσίδες, χωρίς «Αττίλες», χωρίς «φερετζέδες» και καταναγκασμούς. Αξιώνει, επιζητά και δεν επαιτεί τη λήξη της αδιαφορίας, την παύση της εγκληματικής αποδοχής, το ξημέρωμα μιας καλύτερης μέρας που θα φανεί ένας ήλιος ικανός να ρίξει βάλσαμο στα αδέρφια μας Κύπριους μετά από τόσα χρόνια βασανιστικής σκλαβιάς, αγώνων, προσπαθειών και άφατου πόνου…