κυκλο – φ – οριακα

γράφει ο συγκοινωνιολόγος Χαράλαμπος Α. Σκυργιάννης

Καλημέρα και πάλι πολίτες αυτής της χώρας με την καταπληκτική ποιότητα ζωής, όπως δήλωσε ο μεγάλος.
Ο οποίος μεγάλος, ο παμμέγιστος, ο φόβος και ο τρόμος κάθε αχρείου Πούτιν (πανηγύρι χοντρό γίνεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης…) έσπευσε να στείλει καλάζνικωφ στον στρατό της Ουκρανίας, τουτέστιν να εμπλέξει την Ελλάδα ευθέως σε πολεμικές επιχειρήσεις – και δεν μιλάμε για τη λεγόμενη ανθρωπιστική βοήθεια, που βεβαίως ναι! και πολύ καλά θα έκανε να στείλει, και άφθονη, εφ’ όσον υπάρχουν οι οικονομικές δυνατότητες. Μιλάμε για όπλα, κι αυτό σημαίνει, στο δικό μου μυαλό, συμπολίτες, άμεση εμπλοκή. Κι αυτό, συμπολίτες, δεν προοιωνίζεται καλά μέλλοντα, η Ρωσία δεν είναι ένα κράτος παίξε-γέλασε.
Και καλόν μήνα Μάρτιο να έχουμε, τρέχει ο χρόνος, κι εμείς τον μάρτη μας, μη μας κάψει ο ήλιος, τον φορέσαμε. Πάντως η στήλη οφείλει να ομολογήσει ότι έπεσε έξω στην εκτίμηση ότι δεν θα γίνει πόλεμος. Όλες αυτές οι εκτιμήσεις, αναλύσεις κ.λπ. περιέχουν μεγάλο ποσοστό αβεβαιότητας (με εξαίρεση, ίσως, τις αναλύσεις του εκλεκτού κυρίου Σάββα…) και όταν ακούω-βλέπω να εκφέρονται τηλεοπτικώς με τέτοια αλαζονική βεβαιότητα πραγματικά τρομάζω.
Το γεγονός είναι ότι ένας ακόμη πόλεμος μαίνεται στην γηραιά μας ήπειρο. Και δεν είναι, βέβαια, «ο πρώτος μετά το 1945» όπως αρέσκονται να λένε «ηγέτες» (τύπου Τζόνσον, Μπορέλ και τα παρόμοια) και «διεθνολόγοι» όλες αυτές τις μέρες. Ο πρώτος ήταν το 1974 στην Κύπρο, με την εισβολή τουρκικής, άρα ΝΑΤΟϊκής, δύναμης. Ο δεύτερος και, ήταν ο πόλεμος που εξαπέλυσαν οι ίδιοι οι Αμερικανοί με τις ευλογίες του ΝΑΤΟ (πάντα…) δίπλα μας, στην Γιουγκοσλαβία, με ανελέητους βομβαρδισμούς, από 24 Μαρτίου έως 10 Ιουνίου 1999, με 35.450 δέσμες βομβών διασποράς, απαγορευμένες από τις διεθνείς συνθήκες, και περισσότερες από 2,5 εκατ. «απλές» βόμβες, από τις οποίες περίπου το 1/5 περιείχαν απεμπλουτισμένο ουράνιο. Για να διασφαλίσουν την «ελευθερία» του Κοσσυφοπεδίου (το οποίο πού είναι σήμερα; υπάρχει;). Το ίδιο δεν ισχυρίζεται σήμερα και η Ρωσία; Την «ελευθερία» και την αυτονομία των λαϊκών δημοκρατιών στα ανατολικά της Ουκρανίας δεν προσπαθεί να διασφαλίσει; Πού βρίσκονται, άραγε, οι διαφορές; Οι πραγματικές διαφορές, αγαπητοί φίλοι, κι όχι αυτές που εφευρίσκουν κατά το αυτοίς δοκούν κυβερνήσεις και (επαναλαμβάνω) διεθνολόγοι (αυτό πάλι τι είναι; παίρνει κάποιος δίπλωμα, πτυχίο, πιστοποιητικό διεθνολόγου, όπως π.χ. βιολόγου, μηχανολόγου, φιλολόγου; με αγάπη ρωτάω). Κουράστηκα να βλέπω πλάνητες από καναλίου εις κανάλιον (!) να αγωνίζονται (πληρώνονται άραγε;…) να εξηγήσουν τα ανεξήγητα και να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Από τις 27 Ιανουαρίου 1991, μόλις στη 2η δημοσίευσή της, μέχρι χθες αυτή η στήλη έχει ασχοληθεί 36 φορές με πολέμους, 1991 Ιράκ, 1993-95 Βοσνία-Ερζεγοβίνη, 1999 Γιουγκοσλαβία/Κοσσυφοπέδιο, 2001 Αφγανιστάν, 2003 πάλι Ιράκ, 2011 Συρία (συνεχίζεται), 2011 Λιβύη (συνεχίζεται) όλοι «απελευθερωτικοί πόλεμοι», όλοι «πόλεμοι διά την υπεράσπισιν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», όλοι από τους ίδιους «υπερασπιστές», όλοι χωρίς κανένα απολύτως θετικό αποτέλεσμα – πέρα από την ευρύτατη κατανάλωση παντός είδους οπλικών συστημάτων και τον βαρύτατο φόρο αίματος πολλών εκατοντάδων χιλιάδων αθώων θυμάτων. Τώρα πάλι ποτάμια χύνονται τα κροκοδείλια δάκρυα, ποτάμια να μας πνίξουν, ώστε να πάψουμε να αντιλαμβανόμαστε, όσο μπορούμε, περί τίνος πρόκειται.
Βεβαίως υπάρχουν πρόσφυγες, δυστυχώς, σε κάθε πόλεμο υπάρχουν πρόσφυγες. Σε μεγάλο βαθμό οι πόλεμοι γίνονται με σκοπό να υπάρχουν θύματα άμαχοι (παράπλευρες απώλειες ονομάζονται στην στρατιωτική ορολογία…) ώστε να αυξάνεται η πίεση ενάντια στους αμυνόμενους. Κι αυτοί, οι τωρινοί πρόσφυγες, σε τίποτε δεν διαφέρουν από τους Σύριους ή τους Αφγανούς ή τους κάποτε Γιουγκοσλάβους πρόσφυγες. Ή ακόμα κι από τους Έλληνες πρόσφυγες από την Σμύρνη, αφού κι αυτοί η συνέπεια ενός πολέμου ήταν. Ανοιχτή αγκαλιά για τους πρόσφυγες της Ουκρανίας (που οι δρόμοι της προσφυγιάς τους είναι, αντικειμενικά, ευκολότεροι) κλειστή αγκαλιά για όλους τους άλλους που πνίγονται στα νερά του δικού μας Αιγαίου, πολύυυυ μακριά από την Πολωνία, την Ουγγαρία, την Εσθονία, ακόμα κι από την Ρουμανία.
Κι αντί αυτή να είναι η πρώτη και μοναδική έγνοια της Ελληνικής Πολιτείας, η περίθαλψη των προσφύγων όποτε και οποθενδήποτε αδιακρίτως προερχόμενων, αυτή παίρνει μέρος σε ακόμη έναν εκτός συνόρων πόλεμο, όπως στην Κριμαία, στην Σμύρνη, στην Κορέα με μαχόμενους Έλληνες στρατιώτες, όπως στην Γιουγκοσλαβία με «διευκολύνσεις πτήσεων» για βομβαρδισμούς αμάχων και «ειρηνευτική δύναμη» στο Κόσσοβο.
Εμείς, συνάνθρωποι, όσοι διατηρούμε ακόμη λίγο μυαλό στο κεφάλι μας, οφείλουμε να πιστεύουμε και να λέμε σταθερά και αταλάντευτα ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ. Στον κάθε πόλεμο. Δεν υπάρχει καλός και κακός πόλεμος, δεν υπάρχουν καλοί και κακοί επιτιθέμενοι η/και αμυνόμενοι. Όλα τα υπόλοιπα είναι κουραφέξαλα για κατανάλωση και για δυστυχία.
Να πορευθούμε με το σήμα της Ειρήνης στην καρδιά. Δημιούργημα του Βρετανού Τζέραλντ Χόλτομ τον Φεβρουάριο 1958, για λογαριασμό της Εκστρατείας για τον Πυρηνικό Αφοπλισμό (CND-Campaign for Nuclear Disarmament) – και να! που τα πυρηνικά όπλα ξανάρθαν στο πολεμικό προσκήνιο, 64 χρόνια μετά…

Να είμαστε καλά, γεια σας.