Κρίσιμα μέτωπα στη ΔΕΥΑΜΒ

Για πολλά χρόνια έχει χυθεί πολύ μελάνι μέσα από τις στήλες της «Θ» για το μισθολογικό κόστος της ΔΕΥΑΜΒ και με το κατά πόσο οι μισθολογικές αμοιβές συνδέονταν με την οικονομική πορεία της Επιχείρησης. Το κοινό αίσθημα είχε προκληθεί σε βαθμό… κακουργήματος. Ποιος θα ξεχάσει τα επιδόματα γαλοπούλας… Μετά ήρθαν τα μνημόνια.
Τελικά οι εργαζόμενοι της ΔΕΥΑΜΒ κατάφεραν με προσφυγές στη Δικαιοσύνη να επιστρέψουν στη μισθολογική κατάσταση του 2012.
Θα γίνει αναπροσαρμογή μισθών και σταδιακά θα λάβουν και τα αναδρομικά από τις περικοπές, που με Νόμο τους επιβλήθηκαν.
Μια αναδρομή δεν κάνει όμως κακό, για να μην ξεχνάνε οι παλιοί και να γνωρίζουν οι νεότεροι.
Το 2008, δηλαδή μετά την υπογραφή της επιχειρησιακής συλλογικής σύμβασης εργασίας το 2007, το μισθολογικό κόστος στη ΔΕΥΑΜΒ, συμπεριλαμβανομένων δηλαδή των εργοδοτικών εισφορών, της υπερωριακής απασχόλησης κ.λπ. εκτινάχθηκε στο 52,96% επί των τακτικών εσόδων, για να φτάσει το 2009 στο 55,40%. Δηλαδή η Επιχείρηση λειτουργούσε για να καταβάλλει μισθούς.
Το 2010, με το πρώτο μνημόνιο, το συνολικό ετήσιο μισθολογικό κόστος κατέβηκε στο 45,41% των συνολικών τακτικών εσόδων της Επιχείρησης. Με τις επόμενες περικοπές λόγω του επόμενου μνημονίου το 2014 το μισθολογικό κόστος βρισκόταν στο 34% επί των τακτικών εσόδων και η ΔΕΥΑΜΒ έγινε μια Επιχείρηση με θετική σχέση εργασιακού κόστους-κοινωνικής ωφελιμότητας. Για να σταθεί πλέον η ΔΕΥΑΜΒ οι οικονομικοί δείκτες δεν μπορεί να συνεχίζουν να είναι αυτοί που περήφανα παρουσίασε ο Γαλάτης και οι οποίοι βρίσκονται όλοι στο μείον. Όσο για τον Δήμο; Απλά δημιουργούνται εργαζόμενοι δύο ταχυτήτων και αυτό είναι ένα κρίσιμο ζήτημα στη διαχείριση από τους ίδιους τους εργαζόμενους στη ΔΕΥΑΜΒ.