Κρίμα

Πολλοί υποστηρίζουν ότι «πολιτική δεν γίνεται με ροδοπέταλα». Μόνο που, αυτός που ασκεί πολιτική δεν κρίνεται από ό,τι «πετάει», αλλά από αυτό που επιτυγχάνει. Με αφορμή το τελευταίο δημοτικό συμβούλιο και το τηλεφώνημα Μπέου κατά Παπατόλια, όπου ο δήμαρχος, σύμφωνα με τον πρώην νομάρχη “τον απείλησε και τον εξύβρισε χυδαία “ έχουμε να παρατηρήσουμε ότι για μια ακόμη φορά, ο δήμαρχος μετέτρεψε την πολιτική σε προσωπική αντιπαράθεση. Προσωπική αντιπαράθεση με τον “αγαπημένο του” Απόστολο Παπατόλια, με τους εργαζόμενους, με τους επικεφαλής της αντιπολίτευσης και με τους δημοσιογράφους. Οι εργαζόμενοι στο προχθεσινό δημοτικό συμβούλιο θέλησαν να μιλήσουν, αλλά δεν τους άφησε, η αντιπολίτευση ψέλλιζε και οι δημοσιογράφοι, τους οποίους αποκαλούσε διαπλεκόμενους και που δεν ανήκουν στο «κλαμπ» που συνδιαλέγεται, βρίσκονταν στην αίθουσα απλά για να καταγράφουν. Στη συνέχεια ήρθε η καταγγελία Παπατόλια για την εξύβριση, την οποία ο δήμαρχος δεν παραδέχεται.
Ο δήμαρχος, που “αντίπαλο” δεν έχει, εξαπολύει επιθέσεις με φανατικό και έξαλλο λόγο. Με έναν λόγο μανιασμένο.
Μάλιστα, ο δήμαρχος φτάνει σε σημείο να απευθυνθεί στις αντιπολιτεύσεις – οι οποίες επαναλαμβάνουμε ότι ελάχιστα μιλούν – λέγοντας ότι δεν τις ανέχεται γιατί δεν μπορεί να είναι «και γ…….ς και δαρμένος». Στην αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου ο πρώτος πολίτης της πόλης δεν δικαιούται να κάνει επίδειξη του υβρεολόγιου που διαθέτει στο λεξικό του.
Ο δήμαρχος, θέλοντας να αποδείξει τις κακές πλευρές της προηγούμενης «κυβέρνησης» του τόπου, όπως οι καθυστερήσεις, η αναποφασιστικότητα, οι ισορροπίες, πνίγεται μέσα στην μανία, που τον οδηγεί σε εκτροπή.
Τον ακούγαμε στο δημαρχείο, την ημέρα που δημιουργήθηκε το επεισόδιο με την χειροδικία του ταμία, να φωνάζει στους διαδρόμους ότι «θα πέσει το γ….ι της αρκούδας» εις βάρος του Συλλόγου Εργαζομένων. «Μαλάκες» αποκαλεί τους πάντες και «μαλακίες» χαρακτηρίζει τις τοποθετήσεις των συμβούλων.
Την ώρα που όλα αυτά προσβάλλουν το θεσμό του δημοτικού συμβουλίου και το θεσμό του δημάρχου, υπάρχουν κάποιοι δημοτικοί του σύμβουλοι που μόλις ακούν βωμολοχία, είτε χειροκροτούν, είτε γελούν με ευαρέσκεια για όσα «έξυπνα» ακούν, σαν πεντάχρονα, όταν ο άμυαλος πατέρας τους μαθαίνει την πρώτη τους βρισιά. Κατανοητή η δουλοπρέπεια… Το να χειροκροτεί όμως κανείς τις χυδαιολογίες, σε έναν χώρο όπως το δημοτικό συμβούλιο, είναι ένα φαινόμενο που αγγίζει τη νοητική υστέρηση.