Κατάθεση ψυχής με φιλανθρωπικό σκοπό από τη συγγραφέα Γεωργία Καρακατσοπούλου – Χαϊδούλη

Η οδός Καλλιπόλεως βρίσκεται στην «καρδιά» του προσφυγικού συνοικισμού στη Νέα Ιωνία. Σ’ αυτό το σοκάκι, λίγες δεκάδες μέτρα από την Ευαγγελίστρια, πέρασε την παιδική της ηλικία η κ. Γεωργία Καρακατσοπούλου – Χαϊδούλη. Οι θύμησες εκείνες αποτέλεσαν τη «μαγιά» για το βιβλίο με τίτλο «Καλλιπόλεως 29», που κυκλοφόρησε το 2008 και απέσπασε τότε τον Α’ έπαινο της Εστίας Νέας Σμύρνης.

Η βραβευμένη συγγραφέας πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε το διήγημα «Τη λέγανε Κική», ικανοποιώντας έτσι τη στερνή επιθυμία του συζύγου της, Ιωάννη Χαϊδούλη, ο οποίος τον Απρίλιο του 2019 έφυγε από τη ζωή έπειτα από μακροχρόνια περιπέτεια υγείας. Ο άντρας που μοιράστηκαν πενήντα ένα χρόνια έγγαμου βίου, τότε της ζήτησε να ξαναπιάσει τα γραπτά της. «Ήξερε ότι τέλειωνε ο χρόνος μας. Προς το τέλος της ζωής του, μου είπε: «Πρέπει να γράψεις ξανά»,. Μόλις άρχισα να αφήνω πίσω μου το πολύ βαρύ πένθος, όχι πως περνάει ποτέ ολότελα τέτοια δυστυχία, έβγαλα από το συρτάρι το συγκεκριμένο διήγημα. Γράφτηκε το διάστημα 2010-2014, αλλά όλα αυτά τα χρόνια δεν τολμούσα να εκδώσω», εξομολογήθηκε η συγγραφέας, η οποία στο σπίτι της φυλάσσει παλιά, ανέκδοτα χειρόγραφα πολλά χρόνια τώρα…
Δώδεκα χρόνια πέρασαν από το συγγραφικό της ντεμπούτο, το οποίο όμως κατέχει περίοπτη θέση στην καρδιά της Βολιώτισσας δημιουργού: «Το προηγούμενο βιβλίο έχει κάνει μεγάλο κύκλο. Έφτασε μέχρι την Αμερική. Πριν λίγο καιρό οι μαθητές από ένα Δημοτικό Σχολείο, πήγαν έξω από το πατρικό μου σπίτι, και διάβασαν αποσπάσματα του βιβλίου με τη δασκάλα τους. Μέχρι σήμερα μου δίνει χαρές».

Συνολικά 94 σελίδες περιλαμβάνει το νέο πόνημα της κ. Γεωργίας Χαϊδούλη, που στηρίχτηκε σε αληθινή ιστορία. Για την ακρίβεια, μία ιστορία βγαλμένη από τη ζωή, που σε κάνει να δεις τα πράγματα με άλλη ματιά. Η υπόθεση αφορά στην ιστορία της παραμάνας που βρέθηκε στη δούλεψή της, όταν έφερε στον κόσμο τη δεύτερη κόρη της. «Η Κική εμφανίστηκε στο σπίτι μου τον Ιούλιο του 1971. Έζησε μαζί μας περίπου ενάμιση χρόνο. Τη θεωρούσαμε δικό μας άνθρωπο», θα πει, με το τελικό αποτέλεσμα να την αφήνει ικανοποιημένη: «Χαίρομαι που το συγκεκριμένο γραπτό βγήκε από τα χέρια μου. Νιώθω ότι άξιζε ο χρόνος που του έδωσα. Παρότι είναι λιτό, προσφέρεται για δεύτερη και τρίτη ανάγνωση. Έχει κι άλλες παραμέτρους. Μιλώ για πράγματα που μπορεί να ενδιαφέρουν τους συνομήλικούς μου, αλλά δεν γνωρίζουν οι νεότεροι. Συνειδητά μπήκε η ιστορία του 1940 γιατί στεναχωριέμαι όταν βλέπω νέα παιδιά να μη γνωρίζουν τίποτε. Από τον τορπιλισμό της «Έλλης», μέχρι το μπάσιμο των Γερμανών στην Αθήνα, έχει να συνεισφέρει στη μνήμη της γενιάς μου και στη γνώση της καινούργιας».
Ο χαρακτήρας της Κικής, η οποία πέθανε σε ηλικία ογδόντα ετών, υπήρξε μία γυναίκα που πέρασε πολλά στη ζωή της, αλλά η συγγραφέας εξακολουθεί να τη θαυμάζει, παρότι πέρασαν τριάντα επτά χρόνια από τον θάνατό της: «Η Κική δεν ξέπεσε, παρόλες τις δυστυχίες που της έτυχαν. Διέθετε αξιοπρέπεια, όπως ακριβώς το περιγράφω. Προς το τέλος της ζωής της, έζησε τραγικά γεγονότα, που και η ίδια δεν ήξερε. Την έστειλαν κοντά σε μία πιθανή ευτυχία, που αποδείχθηκε ένας πομφόλυγας, και λίγο καιρό μετά πέθανε».
Κρατώντας το πρώτο αντίτυπο στα χέρια της, η κ. Χαϊδούλη, ένιωσε μεγάλη συγκίνηση, αλλά ταυτόχρονα άντλησε και δύναμη, για να παλέψει τις αντιξοότητες που την περιβάλλουν. «Μου έδωσε την ικανοποίηση πως υπάρχω και ότι μπορεί να με βρίσκουν δυστυχίες, αλλά αντέχω. Όταν η κόρη μου μελέτησε το χειρόγραφο, έγραψε στο διαδίκτυο: «Είχα την τύχη να το διαβάσω με μία ανάσα ακυκλοφόρητο. Έπλεξες τον μύθο, με τις αναμνήσεις της μυστηριώδους τρίτης γιαγιάς. Κατάφερες τον πόνο σου να τον κάνεις δύναμη». Μόνο γι’ αυτό νιώθω ικανοποιημένη», αποκάλυψε η συγγραφέας, που αποφάσισε τα έσοδα από τις πωλήσεις να διατεθούν σε φιλανθρωπικά ιδρύματα της πόλης.