Κατασκευάζει 30 χρόνια μπουζούκια και μπαγλαμάδες “Θ”

Είναι αυτοδίδακτος, έχει κατασκευάσει εκατοντάδες μπουζούκια και άλλα παραδοσιακά όργανα και έχει συνεργαστεί με πολλούς γνωστούς μουσικούς, οι οποίοι προτιμούν το δικό του ήχο. Πρόκειται για τον Δημήτρη Σχοινά, ο οποίος κατάγεται και ζει μόνιμα στο Αχίλλειο Αλμυρού, έχοντας το δικό τους εργαστήριο, όπου με μεράκι και τέχνη σε καθημερινή βάση δημιουργεί τα δικά του «παιδιά», όπως ο ίδιος τα αποκαλεί. «Ό,τι δημιουργώ με τα χέρια μου, το θεωρώ παιδί μου και το αναγνωρίζω πάντα. Ακούω τραγούδια και αναγνωρίζω αμέσως το μπουζούκι ή το μπαγλαμαδάκι που έφτιαξα με τα χέρια μου» αναφέρει χαρακτηριστικά.

Ο Δημήτρης Σχοινάς έβαλε το μπουζούκι στη ζωή του πριν 37χρόνια και ανήκει σε εκείνους τους λίγους που γνωρίζουν καλά τα μυστικά του.
Έχοντας κατασκευάσει εκατοντάδες μουσικά όργανα ως αυτοδίδακτος τεχνίτης, έχει περάσει άπειρες ώρες μέσα στο εργαστήριό του στο Αχίλλειο Αλμυρού. Κάθε ήχος που βγαίνει από το όργανο είναι κομμάτι του εαυτού του που ταυτόχρονα τον χαρακτηρίζει, έτσι ώστε οι μουσικοί όταν τον ακούσουν, μπορούν να αναγνωρίζουν τον «ήχο του Σχοινά».
Ο Δ. Σχοινάς γεννήθηκε από αγροτική οικογένεια στο Αχίλλειο Μαγνησίας. Μαθητής ακόμη του δημοτικού σχολείου, ένιωθε να τον κατακτά η μουσική και το τραγούδι και περίμενε με ανυπομονησία κάθε Κυριακή για να ακούσει τις καινούργιες κυκλοφορίες της Columbia.
Οι βιοποριστικές ανάγκες τον οδήγησαν, παιδί ακόμη, σε ένα ξυλουργείο της περιοχής όπου ξεκίνησε ως βοηθός για να καταλήξει αργότερα σε ένα από τα καλύτερα εργαστήρια επίπλων, του Θεόφιλου Κυρλίδη, στη Νέα Ιωνία Βόλου.
«Εκεί με το μεγάλο μάστορα, έμαθα τη συμπεριφορά του ξύλου, πώς φορμάρεται και πώς καλουπώνεται. Έμαθα τη λειτουργία των κοπτικών εργαλείων και τις δυνατότητές τους. Ο μάστορας μου άνοιξε ένα δρόμο άθελά του και τον ευχαριστώ για αυτό».
Στα τέλη 1980, εκπληρώνοντας τη στρατιωτική του θητεία, επιστρέφει στο Βόλο και αποφασίζει να ασχοληθεί σοβαρά με τη μουσική, που δεν την έβγαλε ποτέ από μέσα του, και ειδικότερα το μπουζούκι. Βρήκε τον δάσκαλο του μπουζουκιού Στάθη Μιλάνο και εκείνος τον παρότρυνε να αγοράσει ένα δικό του όργανο για να μπορεί να μελετάει και στο σπίτι. «Είχα εντοπίσει στην οδό Καρτάλη ένα μαγαζί που πουλούσε όργανα. Πήγα και είδα ένα και μοναδικό στη βιτρίνα που κόστιζε 10.000 δραχμές. Δεν τις είχα και μπήκα στη διαδικασία να τις μαζέψω για να το αγοράσω, θυσιάζοντας ακόμη και το τσιγάρο. Συνέλεξα το ποσό και πήγα στο μαγαζί για το μπουζούκι. Όμως το μπουζούκι έλειπε, το είχε αγοράσει κάποιος άλλος πριν δυο μέρες. Εγώ πήγα να πεθάνω. Ο πωλητής για να με παρηγορήσει με πληροφόρησε ότι σε λίγες μέρες θα έφερνε άλλο. Ο καιρός όμως περνούσε και το μπουζούκι δεν ερχόταν. Τα χρήματα άρχισαν σιγά- σιγά να φεύγουν. Και με λίγα λόγια το μπουζούκι δεν αγοράστηκε ποτέ» αναφέρει χαρακτηριστικά.

Αυτοδίδακτος
Το 1983, ο Δημήτρης Σχοινάς, επιστρέφοντας στο Αχίλλειο έστησε το δικό του εργαστήριο επίπλων και συνέχισε την τέχνη που είχε διδαχτεί πολύ καλά. Η δουλειά πήγαινε πάρα πολύ καλά και οι παραγγελίες διαρκώς αυξάνονταν. Στο μυαλό του όμως, ήταν πάντα το μπουζούκι. «Κάποια στιγμή το 1986, δεν άντεξα, αγόρασα ένα μπουζούκι από κάποιο κατασκευαστή της Αθήνας κι άρχισα μαθήματα με δάσκαλο τον Κώστα Χριστοδούλου. Το όργανο αυτό με μάγεψε, με αποσπούσε από τη δουλειά μου, την οποία την άφηνα πίσω για να παίξω» αναφέρει και προσθέτει: «Κάποια στιγμή το μπουζούκι χάλασε και χρειάστηκε επισκευή. Ο οργανοποιός το έστειλε στον κατασκευαστή κι εκείνος του αντιπρότεινε να του φτιάξει ένα καινούργιο γιατί δεν επισκευαζόταν. Δεμένος συναισθηματικά με το όργανο, δεν το δέχτηκα και πήρα την απόφαση να το επισκευάσω μόνος μου. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα ιδέα πώς αρχίζει και πώς τελειώνει ένα όργανο. Βρήκα, λοιπόν, δύο ξύλα μέσα στο εργαστήριό μου, κατά τη γνώμη μου τα καλύτερα, τα κόλλησα μεταξύ τους, τα έτριψα κι ετοίμασα ένα καπάκι. Η αγωνία μου ήταν τόσο μεγάλη που δεν είχα την υπομονή ούτε να το βάψω. Ήθελα να το ακούσω να παίξει. Του έβαλα, λοιπόν, χορδές και καβαλάρηδες κι όταν άκουσα την πρώτη νότα τρελάθηκα. Δεν πίστευα στον εαυτό μου ότι το όργανο όχι μόνο είχε επισκευασθεί, αλλά ήταν καλύτερο από πριν. Τότε μου έγινε το «κλικ» να φτιάξω ένα μπουζούκι από την αρχή, μόνος μου και το επιχείρησα. Ταλαιπωρήθηκα πολύ. Με έπιαναν τα νεύρα κι έσπαγα όλα τα ξύλα που είχα κόψει. Πέρασε καιρός και πέταξα πολλά ξύλα, ώσπου κάποια στιγμή κατόρθωσα να φτιάξω ένα όργανο. Όταν το τέλειωσα και το είδε ένας φίλος μου μουσικός δεν το πίστευε. Ήταν ένας μπαγλαμάς που φτιάχτηκε το 1987. Τότε αποφάσισα να ασχοληθώ σοβαρά πια με την οργανοποιία» προσθέτει.
Από τότε ο αυτοδίδακτος οργανοποιός έκανε βελτιώσεις και τα πρώτα όργανα που κατασκεύασε τα χάρισε σε φίλους. Συζήτησε με μουσικούς και συγκέντρωσε πληροφορίες για να βελτιώσει τον ήχο και τη διακόσμηση. Τελικά, άφησε την ξυλουργική και από το 1990 μπήκε δυναμικά στην οικογένεια των οργανοποιών.
Έχει κατασκευάσει περισσότερα από 500 μπουζούκια, 200 μπαγλαμάδες και 100 τζουράδες. Έχει συνεργαστεί με τον Γ. Λεμπέση, τον Δημ. Λάππα που δουλεύει με τις Ελένη Βιτάλη και Γλυκερία, αλλά και με μαθητές του Θαν. Πολυκανδριώτη, για τους οποίους κατασκευάζει μπουζούκια.
«Κάποια στιγμή γνωρίζω τον Κώστα Παπαδόπουλο, το μεγάλο αυτό σολίστα του μπουζουκιού, ο οποίος, αφού είδε ένα μπουζούκι μου, οχτάχορδο για την ακρίβεια, με ρώτησε πού έμαθα να φτιάχνω όργανα. Του είπα ότι είμαι αυτοδίδακτος. Μου είπε ότι ο ήχος που βγάζει αυτό το όργανο είναι ο ήχος του Ζοζέφ κι όλοι οι κατασκευαστές τον ψάχνουν. Αυτό με ικανοποίησε πάρα πολύ. Δεν ξέρω αν είναι ή αν δεν είναι ο ήχος του Ζοζέφ, εγώ θέλω και προσπαθώ να φτιάχνω καλά όργανα και να έχω παντού φίλους» επισημαίνει ο ίδιος.