Γαβριήλ Σακελλαρίδης: η επιστροφή στον βόθρο του ΄80

Του Σάκη Μουμτζή

Με αφήνει παγερά αδιάφορο το τι συνέβη. Και σε μία στοιχειωδώς πολιτισμένη χώρα αυτές οι γραμμές θα ήταν περιττές. Όμως αισθάνομαι την ανάγκη να τις γράψω, γιατί ξαναβλέπω μπροστά μου να ξετυλίγεται ένα θλιβερό έργο βγαλμένο από τις πιο σκοτεινές στιγμές της δεκαετίας του ’80. Όταν το ψέμα και η ηθική σπίλωση ήταν όπλα πολιτικής εξόντωσης.

Έτσι και σήμερα, παίζεται ένα έργο χαμέρπειας, μίσους και φθόνου που προσπαθεί να τσαλακώσει δύο νέα παιδιά, για έναν απλό λόγο. Είναι «επώνυμοι» και συγκεντρώνουν όλα τα χαρακτηριστικά που θα καταστήσουν την «είδηση» ευπώλητη. Συγχρόνως αποτελεί την κλασσική μορφή αποστολής μαφιόζικου μηνύματος για τυχούσα απόπειρα επαναδραστηριοποίησης ή ενασχόλησης με τα κοινά, με διπλούς αποδέκτες.

Τον Γ. Σακελλαρίδη τον γνωρίσαμε σαν έναν νέο πολιτικό που έκανε μία αξιοπρεπή παρουσία στις δημοτικές εκλογές του 2014, σαν έναν κυβερνητικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ που με ευπρεπή λόγο προσπαθούσε να κάνει τη δουλειά του και όταν αντιλήφθηκε πως η θεαματική στροφή του κόμματος του υπερέβαινε τις πολιτικές του αντοχές, παρέδωσε την έδρα του και όλα τα προνόμια που απέρρεαν από αυτήν και έφυγε στο εξωτερικό.

Προφανώς αυτό δεν ήταν αρκετό. Με μισόλογα, με υπονοούμενα στην αρχή, πιο φανερά στη συνέχεια διάφορα έντυπα –όχι πάντα περιθωριακά– συνέδεαν την απομάκρυνση του από την πολιτική με τις «προσωπικές ιδιαίτερες επιλογές του» –όπως αυτά τα έντυπα τις παρουσίαζαν– και μάλιστα έβαζαν στο κάδρο και τον γόνο πάμπλουτης οικογένειας. Η κατασκευή τέλεια, το σκηνικό χλιδάτο, γιατί έχει όλα αυτά που μπορεί να διεγείρουν τον φθόνο και την κακεντρέχεια του κάθε ανοργασμικού και της κάθε μυξοπαρθένας. Άλλωστε σε αυτούς απευθύνονται.

Και η υπόλοιπη κοινωνία των διαφόρων υποκριτικών –όπως αποδεικνύεται– je suis παρακολουθεί ατάραχη τη διαπόμπευση δύο ανθρώπων, που μπορεί και να μην γνωρίζονται και θεωρώντας πως δεν την αφορούν οι «κατινιές» γιατί αυτή είναι υπεράνω, σιωπά. Για κάποιους άλλους το ότι ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης διετέλεσε πολιτικός αντίπαλος τους την εποχή του «αντιμνημονίου» καθιστά την αδιαφορία τους επιβεβλημένη, καλυπτόμενη μάλιστα κάτω από ένα χαιρέκακο υπομειδίαμα. Αδυνατούν να αντιληφθούν τα όρια της ακραίας πολιτικής πάλης και της βάρβαρης ανθρωποφαγίας.

Και ήρθε προχθές ο ίδιος ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης και με ένα κείμενο ανθρώπινο και πολιτικό συγχρόνως υπερασπίστηκε την αξιοπρέπεια του. Δεν εξύβρισε, δεν χυδαιολόγησε και κυρίως δεν απείλησε. Μίλησε για τα αυτονόητα. Και μίλησε ευγενικά, παρά την πίκρα και τη δικαιολογημένη οργή του. Σημειώνω, δε, την εκκωφαντική σιωπή του επίσημου ΣΥΡΙΖΑ στην απόπειρα αυτή του διασυρμού ενός πρώην σημαντικού στελέχους του από ποικιλώνυμα παράκεντρα.

Ο φιλόσοφος Τζων Στάινερ σε ένα δοκίμιο του πραγματεύεται το αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα στη σιωπή και στη διακριτικότητα. Είναι ένα δικαίωμα που λίγοι το εξασκούν. Αλλά αυτήν την επιλογή τους όλοι οι υπόλοιποι έχουμε υποχρέωση να την σεβαστούμε και, κυρίως, να την υπερασπιστούμε.