Η ζωή στο άσυλο έχει και τις καλές της στιγμές. Είναι τα ομαδικά παιχνίδια των τροφίμων, τα οποία, κατά τους ιθύνοντες αποτελούν ουσιώδες, ίσως το ουσιωδέστερο τμήμα της θεραπευτικής αγωγής. Περιλαμβάνουν θεατρικές παραστάσεις, τραγούδι, χορούς στο Σύνταγμα και γενικά ό,τι συντελεί στη δυνατότητα οργανωμένης έκφρασης των συναισθημάτων. Επιστημονικές έρευνες εγκρίτων πανεπιστημίων του εξωτερικού οδηγούν στο συμπέρασμα πως το παιχνίδι που καλείται «δημοκρατία» συντελεί αποτελεσματικότερα όλων και στις ανάγκες της αγωγής αλλά και στην ψυχαγωγία τροφίμων και θεραπευτών. Είναι ένας συνδυασμός θεάτρου, τραγουδιού, χορού και παντομίμας. Κορυφαία δε στιγμή του είναι το επεισόδιο που καλείται «εκλογές», το καλούμενο «γιορτή της δημοκρατίας».
Συνήθως οι παίκτες χωρίζονται σε δύο μεγάλες ομάδες. Παλιότερα διασκέδαζαν οι μεν ως «δεξιοί» και οι δε ως «αριστεροί». Οταν βαρέθηκαν επινόησαν μια ανακατανομή των ρόλων και ξαναμοίρασαν την τράπουλα χωρισμένοι σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς», άλλως «αγανακτισμένους» και όσους ήταν αγανακτισμένοι αλλά κατάπιναν την αγανάκτησή τους για να επιβιώσουν. Ανάμεσα στους αγανακτισμένους υπήρχαν και υποομάδες «πολύ αγανακτισμένων». Αυτοί χωρίζονταν σε οπαδούς του εθνικοσοσιαλισμού και της ριζοσπαστικής Αριστεράς και επειδή ήταν πολύ αγανακτισμένοι τσακώνονταν και μεταξύ τους στα διαλείμματα.
Λυπούμαι πολύ για την ασέβεια με την οποία αντιμετωπίζω τη δημοκρατία μας, όμως δεν μπόρεσα να βρω άλλον καλύτερο τρόπο να περιγράψω τους όρους της πολιτικής μας ζωής. Στη χώρα όπου κάποιοι, όπως ο καθηγητής Μουζέλης, υποστηρίζουν στα σοβαρά πως ο κ. Τσίπρας κάνει στροφή προς τη σοσιαλδημοκρατία μένει το πέρασμα κάποιου Ναπολέοντα για να ολοκληρωθεί η διασκέδασή μας.
Έντυπ