Ένα «ναι» αντίδοτο στο ναρκοπέδιο

Του Απόστολου Παντσά

Ενώ η κοινωνία προσπαθεί να συνέλθει από το σοκ των αλλεπάλληλων γεγονότων, με την πάροδο των ωρών και των ημερών  δειλά στην αρχή, πιο έντονα στη συνέχεια, άρχισε να διαγράφεται μια νέα δυναμική κοινωνική συλλογικότητα.

Εκλυτικό αίτιο η αδόκιμη και αιφνίδια επιλογή της κυβέρνησης, που προδήλως οδηγεί σε αχαρτογράφητους ατραπούς και επικίνδυνα νερά. Κυρίαρχα στοιχεία

αυτής της επιλογής η συνειδητή ιεροποίηση της χρεοκοπίας, σε συνδυασμό με την

εθνική θυματοποίηση. Είναι φανερό ότι βασική επιδίωξη της κυβέρνησης

είναι να αλώσει το συναίσθημα και του θυμικού του πολίτη, να υφαρπάξει το όχι του, πριν προλάβει ο ορθολογισμός και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης να πάρουν το πάνω χέρι. Αναγκαία προϋπόθεση ο μηδενικός χρόνος αντιπαράθεσης και οι αλλεπάλληλες αναπροσανατολιστικές και αποπροσανατολιστικές «αντιπροτάσεις». Μέρα με τη μέρα οι κυβερνώντες αποδεικνύουν, ότι είναι κατώτεροι των περιστάσεων. Επί πέντε μήνες βυσσοδομούν, υπαναχωρούν, επανατοποθετούνται, αυτοαναιρούνται και κυρίως χάνουν πολύτιμο, ζωτικό χρόνο. Χωρίς πλάνο και τακτική τερματίζουν το χρόνο και οδηγούν τον τόπο στη χρεοκοπία. Επειδή όμως θέλουν να έχουν και ένα άλλοθι απέναντι στην Ιστορία και τις επόμενες γενεές, οργανώνουν και το δημοψήφισμα, με σαφή πρόθεση να νίψουν τας χείρα τους και να χρεώσουν τις δικές τους επιλογές στη «λαϊκή βούληση», που όμως επί πέντε μήνες την αποκοιμίζουν με τους φιλοευρωπαϊκούς τους φιλιππικούς. Εκεί που ο πολίτης περίμενε να «καθαρογραφεί η συμφωνία» και «σε λίγο να τελειώσουν όλα»,

βρέθηκε ξαφνικά να στήνεται στα ΑΤΜ, για να πάρει 120 ευρώ «έναντι»,

για να περάσει τη βδομάδα. Εκεί που περίμενε να κυκλοφορεί στα σαλόνια της Ευρώπης σαν κύριος και όχι σαν ζήτουλας, οσφυοκάμπτης, τσιράκι της όποιας «μαντάμ» Μέρκελ βρέθηκε ξαφνικά με ένα πιστόλι στον κρόταφο και τον Γιούνκερ από το ένα αυτί να του φωνάζει να πει «ναι» και τον Τσίπρα από την άλλη να πει «όχι». Ένα «όχι» γυμνό από πολιτικό ορθολογισμό και προοπτική, φορτωμένο όμως με ψευτο-πατριωτισμό, λαϊκιστικές υπερβολές και εθνική μίρλα. Ένα όχι άχρηστο και επικίνδυνο για τον τόπο φαινομενικά χρήσιμο μόνο για τα ιδεολογικά απωθημένα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως γράφει σε άρθρο του ο καθηγητής Μαρκ Μαζάουερ, υποστηριχτής του κ. Τσίπρα, κατά δήλωσή του, στις πρόσφατες εκλογές: «Ο «μπολσεβικισμός» συνετρίβη, η ελληνική αριστερά ηττήθηκε στον εμφύλιο, ωστόσο η ελπίδα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι ίσως θα μπορούσε να οδηγήσει τη χώρα σε μία νέα επαναστατική νίκη, πετυχαίνοντας ένα αποφασιστικό χτύπημα ενάντια στο διεθνές κεφάλαιο».

Πώς στο καλό να καταλάβει ο έρμος πολίτης τη βαθύτερα ψυχαναλυτική πλευρά αυτού του «όχι»; Πού κινδυνεύει να κάνει πάλι λάθος; Σε ποια λόγια πλάνα να δώσει πάλι βάση;

Ακούγεται αντιφατικό και περίεργο ένα λαολάγνο κόμμα της αριστεράς, που έχει χύσει τόνους μελανιού και αίματος για την αναγκαιότητα της πολιτικής ζύμωσης και τις διαδικασίες της σύνθεσης, να επιλέγει μια fast track μέθοδο, για να εκμαιεύσει συναίνεση. Να δίνει επτά μέρες χρόνο σε ένα λαό, να αποφασίσει για το μέλλον του, την ίδια ώρα που εκστασιάζεται με την επιλογή του δημοψηφίσματος ως μέσου ύψιστης λαϊκής έκφρασης. Φαίνεται να δίνει βαρύτητα στο περιτύλιγμα, αγνοώντας το περιεχόμενο. Δείχνει να νοιάζεται για τον τύπο και όχι για την ουσία. Θέλει να αγνοεί ότι στην τελική θα συναριθμήσει τις μέχρι πρότινος, «βδελυρές» ψήφους των ναζί, για να πετύχει το ποθητό αποτέλεσμα.

Αν θα θέλαμε να γίνουμε πιο καχύποπτοι, θα λέγαμε ότι κάνει ό,τι ακριβώς έκαναν και κάνουν τα κόμματα εξουσίας: Απόλυτη προσήλωση στο στόχο, που πρέπει να επιτευχθεί παντοιοτρόπως. Στην υπηρεσία του σκοπού τέθηκαν το περίεργο- δυσνόητο ερώτημα, οι πιο ακραίες πτέρυγες της Βουλής, το «αναστραμμένο» ψηφοδέλτιο και άλλα τέτοια μικροπονηρά, που κατά τη γνώμη μου καμία επίπτωση δεν έχουν στο αποτέλεσμα, αλλά υπάρχουν μόνον, για να δείχνουν πόσο ημιτελής δημοκρατία παραμένουμε. Πόσο η σαγήνη της εξουσίας καταστέλλει  τα αντανακλαστικά της δημοκρατικότητας και της ευπρέπειας.

Η απολυταρχικής οσμής μεθοδεύσεις, η επιλογή της  χρεοκοπίας, αλλά κυρίως το μαύρο της επόμενης μέρας όμως λειτούργησαν σαν διεγερτικό, σαν απινιδωτής για την κοινωνία. Της έδωσαν τη διέγερση, το ρεύμα που είχε ανάγκη, να επανακάμψει, να επαναλειτουργήσει. Όσο οι ώρες περνάνε πίσω από το «ναι» στοιχίζονται ολοένα και περισσότεροι ενεργοί πολίτες, με ή χωρίς ρόλο στα δημόσια πράγματα, που βλέπουν με καθαρό μάτι την επόμενη μέρα και παθιάζονται για την επαύριο της κοινωνίας. Το γεγονός ότι μαζί τους συντάσσονται πολλοί από τους πραγματικούς υπεύθυνους της εθνικής μας κατάντιας, δεν αναιρεί τον αγώνα τους και ούτε βεβαίως τις προθέσεις τους. Η επιλογή του «ναι» δεν σημαίνει ότι δίνουν συγχωροχάρτι σε κανέναν Σαμαρά και κανέναν Παπανδρέου, ούτε ότι τους απαλλάσσουν από τις σημαντικές, ιστορικές τους ευθύνες. Με το «ναι» ελπίζουν να σταματήσουν την κατρακύλα του τόπου. Ευελπιστούν ότι η σημερινή κυβέρνηση θα αναγκαστεί, να κάνει πράξη το θεωρητικό φιλοευρωπαϊσμό της, θα αφήσει τα παιχνίδια αμφιθεάτρου και θα προχωρήσει σε συμφωνία. Βεβαίως θα είναι μια συμφωνία, που θα έχει ιδρώτα και αίμα, γιατί απλά δεν γίνεται να μην είναι. Όμως με μια χρηστή και ευπρεπή διαχείριση, μακριά από το πελατειακό κράτος της πρόσφατης 40ετίας, ίσως καταφέρουμε να ορθοποδήσουμε. Το «ναι» είναι μονόδρομος. Επειδή τα ψέματα τελείωσαν μαζί με τα ευρώ του ELA, είναι καιρός να καταλάβουμε ότι εμείς χαράσσουμε το μέλλον μας και το δημοψήφισμα είναι η τελευταία μας ευκαιρία. Ένα «ναι» το χρωστάμε στα παιδιά μας, αφού ο άφρονας τρόπος με τον οποίο χειριστήκαμε το πολιτικό μας παρελθόν, τα έχει χώσει βαθιά σε ναρκοπέδιο.