Εκδήλωση μνήμης και τιμής του ΚΚΕ για το Στρατοδικείο Βόλου την περίοδο 1946-1951

Εκδήλωση τιμής και μνήμης στους αλύγιστους αγωνιστές που σύρθηκαν στο Έκτακτο Στρατοδικείο Βόλου την περίοδο 1946-1951, κατά τη διάρκεια του ένοπλου αγώνα του ΔΣΕ αλλά και στη συνέχεια, πραγματοποίησαν η ΚΟ Μαγνησίας του ΚΚΕ και το Παράρτημα Βόλου της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ το απόγευμα του Σαββάτου στο κτίριο του Πανεπιστημίου στην παραλία.
Την εκδήλωση άνοιξε ο Βασίλης Μεταξάς, γραμματέας της Τομεακής Επιτροπής Μαγνησίας του ΚΚΕ, που μεταξύ άλλων, ευχαρίστησε την Πρυτανεία και τη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας για τη θετική απάντησή τους στην πρόταση του Κόμματος για την τοποθέτηση της αναθηματικής πλάκας.
Την κεντρική ομιλία έκανε ο Κύριλλος Παπασταύρου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.
Ακολούθησε ένα μικρό αφιέρωμα, με αφήγηση χρονικού για αγωνιστές που καταδικάστηκαν και εκτελέστηκαν.
Αμέσως μετά έγιναν τα αποκαλυπτήρια αναθηματικής πλάκας στον εξωτερικό χώρο του κτιρίου.

Ο Κύριλλος Παπασταύρου στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων:
«Στεκόμαστε με απέραντο σεβασμό και αίσθημα τιμής απέναντι στους αλύγιστους της ταξικής πάλης, στους εκατοντάδες κομμουνιστές, αγωνιστές του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ, που στάθηκαν όρθιοι υπερήφανοι απέναντι στη βία και στην καταστολή του αστικού κράτους, βασανίστηκαν, σύρθηκαν σε στημένες δίκες, καταδικάστηκαν, έζησαν τη μισή ζωή τους στα κάτεργα και τις εξορίες ή βρέθηκαν αντιμέτωποι με το εκτελεστικό απόσπασμα.
Τους τιμάμε , εμπνεόμαστε από το παράδειγμα τους, την ηρωική θυσία και προσφορά τους, οι παρακαταθήκες τους είναι ανεκτίμητες, έχουν περάσει στο γενετικό κώδικα του Κόμματος μας, έχουν καθορίσει σε μεγάλο βαθμό το τι Κόμμα είμαστε σήμερα. Αποτελούν όμως και παραδείγματα με ευρύτερη σημασία για κάθε νέο άνθρωπο, για κάθε νέο αγωνιστή, ειδικά σε συνθήκες που κυριαρχούν πρότυπα σαπίλας ενός συστήματος που τίποτα προοδευτικό δεν έχει να προσφέρει στην ανθρωπότητα.
Εκπληρώνουμε ένα σημαντικό χρέος στην ιστορική μνήμη με τον εντοιχισμό της αναθηματικής πλάκας που θα θυμίζει σε όλους, ότι εδώ και σε αυτό το μέρος δικάστηκαν και καταδικάστηκαν εκατοντάδες άνδρες και γυναίκες, που το μόνο έγκλημα τους ήταν ότι βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της εργατικής –λαϊκής πάλης για το δίκιο της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Στον αγώνα για μια κοινωνία που θα έχει ως μέτρο της το μπόι των εργαζόμενων ανθρώπων και όχι το δίκαιο, τα συμφέροντα της κοινωνικής μειοψηφίας των λίγων, των καπιταλιστών».
Στη συνέχεια, ο Κύριλλος Παπασταύρου, αναφέρθηκε στο πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο στήθηκε η τεράστια «βιομηχανία» καταστολής και διώξεων, η προσπάθεια σύνθλιψης και εξόντωσης του κινήματος την οποία οργάνωσε το αστικό κράτος, ειδικά μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας και κατά τη διάρκεια του ένοπλου αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, αλλά και στη συνέχεια.
Μεταξύ άλλων σημείωσε πως: «πρέπει να αναγνωρίσουμε στην αστική τάξη το υψηλό ταξικό κριτήριο και την αποφασιστικότητα της , δεν δίστασε πουθενά , δεν υπήρξε έγκλημα που δεν πραγματοποιήθηκε με κάθε «νόμιμο» και «παράνομο» μέσο, δεν άφησε κανένα νομικό παραθυράκι, δεν υπήρξε εφεδρεία που δεν αξιοποίησε δίνοντας έναν αγώνα ζωής και θανάτου, συνειδητοποιώντας πολύ καλύτερα από τον αντίπαλο της, τους κινδύνους που αντιμετώπιζε προκειμένου να αφοπλίσει το λαό αλλά όχι μόνο, να τσακίσει την οργάνωση του, τη ραχοκοκαλιά του εργατικού-λαϊκού κινήματος, τη πρωτοπόρα δύναμη του που μπορούσε να δώσει διέξοδο στην πάλη του σε ανατρεπτική, επαναστατική κατεύθυνση, δηλαδή το ΚΚΕ, τα μέλη και τα στελέχη του».
Έπειτα, αναφέρθηκε σε σημαντικές δίκες που πραγματοποιήθηκαν στο έκτακτο στρατοδικείο, υπενθυμίζοντας ότι συνολικά, οι κατηγορούμενοι που σύρθηκαν σ’ αυτό έφτασαν τους 1.289, εκ των οποίων οι 202 καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκατοντάδες ακόμα σε δεκάδες χρόνια φυλακή και ισόβια. Από τους 202, εκτελέστηκαν τελικά, λόγω μέτρων αμνήστευσης ή λόγω ηλικίας οι 127, 113 άνδρες και 14 γυναίκες, μεταξύ των οποίων και ένας φαντάρος του εκτελεστικού αποσπάσματος που αρνήθηκε να πυροβολήσει και εκτελέστηκε από τον επικεφαλής αξιωματικό, στο Καζανάκι. Ο αγώνας ενάντια στην εμπλοκή της χώρας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο είναι κρίσιμο ζήτημα ζωής και θανάτου.
Ο Κύριλλος Παπασταύρου, έκανε αναλυτική αναφορά στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ουκρανία, αναδεικνύοντας μεταξύ άλλων τον κίνδυνο γενίκευσης του, αλλά και το γεγονός ότι, με ευθύνη της ελληνικής αστικής τάξης που έχει διαλέξει να αποτελεί βασικό πυλώνα του ΝΑΤΟϊκού μπλοκ δυνάμεων, μετατρέπεται όλη η χώρα σε ένα ορμητήριο πολεμικής εμπλοκής στα σχέδια των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ, αλλά ταυτόχρονα και σε πιθανό στόχο αντιποίνων, εκθέτοντας έτσι τον ελληνικό λαό σε μεγάλους κινδύνους.
Μίλησε για την Ελληνοαμερικανική Συμφωνία για τις βάσεις, με την οποία, εκτός από την αεροπορική Βάση Λάρισας και τη Βάση Αεροπορίας Στρατού Στεφανοβικείου, εντάσσεται και το στρατόπεδο «Γεωργούλα» στο Βόλο.
Προσπαθώντας να απαντήσει στο ερώτημα, τί μπορεί να κάνει ένας λαός απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις, επισήμανε μεταξύ άλλων τα εξής:
«Ο αγώνας ενάντια στην εμπλοκή της χώρας είναι κρίσιμο ζήτημα ζωής και θανάτου. Δεν πρέπει να νομιμοποιηθεί αυτή η επιλογή σε κάθε εκδοχή της. Κάθε βήμα, κάθε κίνηση βαθύτερης εμπλοκής της χώρας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο πρέπει να συναντήσει τη μαζική εργατική – λαϊκή καταδίκη και αντίθεση με όλες τις μορφές και τους τρόπους. Απεμπλοκή σημαίνει συγκεκριμένα το κλείσιμο όλων των ΝΑΤΟικών βάσεων στη χώρα, μη παροχή υποδομών, στρατιωτικής στήριξης στα ΝΑΤΟικά σχέδια στην Ανατολική Ευρώπη, σημαίνει κανένας στρατευμένος ή στέλεχος των Ενόπλων Δυνάμεων να μην συμμετάσχει σε στρατιωτική αποστολή του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Το παράδειγμα το δίνουν οι επιστολές και οι δηλώσεις στρατευμένων που πολλαπλασιάζονται μέρα τη μέρα καταγγέλλοντας τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτόν, που δηλώνουν την άρνησή τους να πάρουν μέρος σε έναν τέτοιο άδικο πόλεμο που γίνεται για το μοίρασμα αγορών και εδαφών και καμία σχέση δεν έχει με τα εργατικά – λαϊκά συμφέροντα, πρέπει να συναντήσουν ένα πλατύ κύμα αλληλεγγύης και στήριξης από τους εργαζόμενους και όλο τον λαό.
Δεν μπορεί ο λαός να έχει καμιά εμπιστοσύνη στην αστική τάξη, στις κυβερνήσεις και τα κόμματά της, ότι θα «προστατέψουν» τη «δικιά του πατρίδα». Είναι το ίδιο έτοιμοι να παζαρέψουν σύνορα, κυριαρχικά δικαιώματα και το ίδιο έτοιμοι να τον σύρουν στη σφαγή …γιατί για «πατρίδα τους» έχουν τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, των μονοπωλίων.
Δεν πρέπει να περάσει η προσπάθεια να επιβληθεί εργασιακή ειρήνη από το κεφάλαιο, την εργοδοσία, την ώρα που μας σέρνουν στον πόλεμο! Την ώρα που οι επιπτώσεις στη ζωή των εργαζομένων από τον πόλεμο αρχίσουν να γίνονται ορατές.
Τώρα είναι η ώρα να υπερασπίσουμε τη ζωή μας από την επιδείνωση και τη μεγαλύτερη φτώχεια που φέρνουν ο πόλεμος και η εμπλοκή, η ακρίβεια. Τώρα είναι η ώρα που δεν πρέπει να περάσει η θέληση του κεφαλαίου να εντείνει την εκμετάλλευση. Δεν μπορεί να υπάρξει άλλος δρόμος από αυτόν της σύγκρουσης, με την προσπάθεια να «πληρώσει ο λαός τον πόλεμο» σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε κλάδο, σε κάθε γειτονιά.
Τώρα είναι που πρέπει να δυναμώσει η εργατική – λαϊκή αλληλεγγύη μπροστά στα φαινόμενα της φτώχειας που θα διογκωθούν, της αδυναμίας επιβίωσης για μεγάλα τμήματα του λαού και των εργαζομένων, να προστατευτούν αγωνιστικά και να στηριχτούν όλοι σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χώρο δουλειάς, να μη μείνει κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα, χωρίς θέρμανση, χωρίς πρόσβαση στα στοιχειώδη.
Μοναδικό αποκούμπι των εργαζομένων και του λαού είναι η δικιά τους οργάνωση, η συσπείρωση στα συνδικάτα, στα σωματεία, σε άλλους φορείς του λαϊκού κινήματος, σε επιτροπές αγώνα στη γειτονιά, οι απεργιακές επιτροπές σε χώρους δουλειάς. Εκεί βρίσκεται η δικιά τους δύναμη, η δικιά τους δυνατότητα να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους.
Δεν μπορεί ο λαός να εμπιστευτεί τη ζωή του, τη σωτηρία του στις κυβερνήσεις, στο αστικό κράτος, στους μηχανισμούς του, ούτε βεβαίως στις συνδικαλιστικές ηγεσίες που τα διπλώνουν στις συνθήκες του πολέμου, που είναι έτοιμοι να σαμποτάρουν τις διεκδικήσεις και την πάλη του για τα δικαιώματά του, για την προστασία του εισοδήματος, για ΣΣΕ, να τον «βάλουν στον πάγο». Μέσα από αυτή την οργάνωση και συσπείρωση θα μπορέσει να απαντηθεί και κάθε προσπάθεια καταστολής ή περιορισμού της εργατικής – λαϊκής δράσης στο όνομα του πολέμου και των έκτακτων συνθηκών.
Μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες είναι που πρέπει να δυναμώσει η διεθνιστική αλληλεγγύη, η κοινή πάλη με τους λαούς που ήδη βρίσκονται μπλεγμένοι άμεσα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο αλλά και με όλους τους λαούς της περιοχής.
Για αυτό χρειάζεται σήμερα η πιο πλατιά, η πιο μαχητική αγωνιστική συμπόρευση με το ΚΚΕ, με τους κομμουνιστές, η ολόπλευρη ενίσχυση και ισχυροποίηση του.
Αυτοί οι άξονες της πάλης είναι η μαχητική απάντηση στις σημερινές συνθήκες από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, είναι όμως και μεγάλη προετοιμασία για το μέλλον, για το σοβαρό ενδεχόμενο η εμπλοκή να πάρει και το χαρακτήρα ανοιχτής πολεμικής συμμετοχής».