«Έφυγε» ένας ευγενής «πετράς» του Πηλίου…

Σίγησε τελικά η σμίλη της πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής παράδοσης του «πετρά» Στέφανου Παπουτσή, ο οποίος πέθανε χθες σε ηλικία 64 ετών, στο νοσοκομείο Βόλου, όπου νοσηλευόταν με βεβαρημένη υγεία.
Πλήθος πιστών και θαυμαστών του πολύτιμου έργου του, στις ξυλοπέτρινες κατασκευές του Πηλίου, τον συνόδευσαν χθες το απόγευμα, στην τελευταία του κατοικία στα Καλά Νερά, όπου το ορμητήριό του. Του απηύθυναν το ύστατο «αντίο», συλλυπούμενοι τη συγκλονισμένη οικογένειά του – την καλή του σύζυγο Ερμιόνη και τις δύο θυγατέρες του, η μία των οποίων πρόσφατα του χάρισε και ένα χαριτωμένο εγγονάκι.
Επί τρείς και πλέον δεκαετίες ο ήρεμος σαγηνευτής της πέτρινης πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής, συνεργαζόμενος με το γραφείο Δημ.Φιλιππιτζή, άφηνε την σφραγίδα της ξυλοπέτρινης μαγείας που φιλοτεχνούσε με το αστείρευτο ταλέντο και την απαιτητική του εμμονή.
Με στοχασμό σχεδίαζε και με το ίδιο μεράκι δημιουργούσε, αψηφώντας αντιξοότητες και μόχθο για τούτη τη λατρεία του.
Ο ίδιος, εμμονικά ταπεινός, δεν άφηνε περιθώρια στον εαυτό του για επάρσεις στα εγκώμια των συνανθρώπων του για ό,τι δημιουργούσε. Απλώς σαν ολοκλήρωνε τα ξυλοπέτρινα φιλοτεχνηματά του, σε οικοδομήματα και στην ύπαιθρο, τα παρέδιδε ως κληροδοσία του στον πολιτισμό.
Τα θαυμαστά δημιουργήματά του οδηγούν και σε μια άλλη διαπίστωση: Ότι η συνέχιση της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς του Πηλίου φτώχυνε με την απώλεια του πολιτισμένου και φιλοσοφημένου Στεφή.
Με τον χαμό του ίσως να μετουσιώνεται σε μια αποτύπωση και η εξής λαϊκή έκφραση με μια κυριολεξία: Δάκρυσαν ως κι΄ οι πέτρες…
Η παρηγορητική αυτή επωδός ας συνοδεύει και τα θερμά συλλυπητήρια που απευθύνουμε προς την οικογένεια του αλησμόνητου ρέκτη του πολιτισμού.

Δ.Μπ.