Έφυγε από τη ζωή ο Αχιλλέας Γραμμένου Αδαμαντιάδης

«Έσβησε» χθες στην Ουάσιγκτον, όπου ζούσε, ένας δικός μας άνθρωπος, ο Αχιλλέας Γραμμένου Αδαμαντιάδης σε ηλικία 90 χρονών. Ένας ακέραιος άνθρωπος και εκφραστής ενός πνεύματος προσφοράς με όραμα για μία καλύτερη κοινωνία, αφήνει πίσω του μία σπουδαία παρακαταθήκη.

Η πρόεδρος του Λυκείου Ελληνίδων Βόλου Μαρία Σπανού αναφέρει:
Ο Αχιλλέας Αδαμαντιάδης υπήρξε ένας εξαιρετικός επιστήμονας με παγκόσμια καταξίωση και αναγνώριση και ένας φιλόπονος εργάτης των γραμμάτων και του πολιτισμού, που ολόκληρες δεκαετίες τώρα πορεύτηκε στο διάβα του, χωρίς εξάρσεις, αλλά με οδηγό τις αρετές του, που ήταν η φιλομάθεια, η εργασία και η προσφορά, αξίες που φιλτράρονται μέσα από τη εντιμότητά του, την απλότητα, την αξιοπρέπεια και το ήθος του. Ευπρεπής όσο λίγοι, άνθρωπος με ευγένεια και αρχές, αλλά και με μεγάλη αγάπη για την πατρίδα του, τίμησε πολλαπλώς τον τόπο του, τον Βόλο και το Πήλιο.
Το βιογραφικό του είναι μεγάλο. Με σπουδές στο Μετσόβιο και με διδακτορικό στην πυρηνική τεχνολογία από το Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης, το παγκόσμια γνωστό ΜΙΤ, στην εξηντάχρονη σχεδόν διαδρομή του με έντονη δράση στη διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα όσο και στο δημόσιο βίο, διακρίθηκε για τον αγώνα του υπερασπιζόμενος τις ιδέες του αλλά και την αγωνία του να υπερασπιστεί τον άνθρωπο. Με το έργο που τον συνοδεύει, κέρδισε την αδιαμφισβήτητη καταξίωση και την αναγνώριση του διεθνούς επιστημονικού και επιχειρηματικού κόσμου που τον ανέδειξε σε υψηλές θέσεις ευθύνης καθώς και την ευρύτατη αποδοχή της κοινωνίας.
Ομότιμος καθηγητής Πυρηνικής Τεχνολογίας και Ενεργειακής Πολιτικής του George Washington University και σύμβουλος της Παγκόσμιας Τράπεζας σε θέματα ενέργειας και περιβάλλοντος, ο Αδαμαντιάδης κέρδισε επάξια τον σεβασμό των συναδέλφων του, τόσο για την αφοσίωση με την οποία υπηρέτησε την επιστήμη του όσο και για τον προσηνή του χαρακτήρα και την εργατικότητά του. Η πορεία του, εκτός των άλλων, αποτελεί και ένα μάθημα στο πως δίδαξε στο περιβάλλον του την ελληνική ταυτότητα, τη γλώσσα και την πίστη στις γενιές που μεγάλωσαν μακριά από την πατρίδα.
Ο Αχιλλέας, έμαθε να αξιοποιεί τους ισχυρούς δεσμούς μεταξύ της Ελλάδας και Αμερικής. Με τον Βόλο δεν έκοψε δεσμούς ποτέ. Εδώ ζει η αγαπημένη του αδελφή Γιόλα Παπαλοπούλου, οι συγγενείς, οι φίλοι του, οι «συμπατριώτες του», όπως τους αποκαλούσε και εδώ δραπέτευε για να ξεκουραστεί τα καλοκαίρια. Στην λατρεμένη του Άφησο με την οικογένειά του. Άπειρες είναι οι ομιλίες που έδινε για το περιβάλλον και την ενέργεια, ανταποκρινόμενος πρόθυμα σε αιτήματα τοπικών φορέων και θέτοντας πάντα καίρια ερωτήματα, στο «πού θα βρούμε νέες πηγές ενέργειας, αφού οι ανθρώπινες ανάγκες συνεχώς αυξάνονται, πόσο έντονα θα τις απορροφήσουμε και πώς θα προστατεύσουμε το περιβάλλον που είναι και το ζητούμενο…». Τον θυμόμαστε να μιλάει, μεταξύ άλλων, συχνά πότε στο Δημαρχείο, πότε στο ΤΕΕ, στο Πνευματικό Κέντρο ή στην αυλή του Αρχαιολογικού Μουσείου Βόλου με το «Κοινόν των Μαγνήτων», και πάντα να νουθετεί: «Ο λαός να απαιτήσει από τους Έλληνες πολιτικούς να εκμεταλλευτούμε επιτέλους τον ενεργειακό πλούτο που διαθέτουμε» και άλλα χρήσιμα.
Τα τελευταία καλοκαίρια δεν ήρθε στην Ελλάδα ο Αχιλλέας. Μάθαινε όμως και ζητούσε να πληροφορηθεί τα τοπικά νέα. Έγραφε και επικοινωνούσε με τους φίλους του. Ποτέ όμως δεν παραιτήθηκε από τη νοσταλγία της επιστροφής. Ήθελε να ξανάρθει, ίσως για ν’ αποχαιρετήσει. Ήταν ο καημός του. Δεν τα κατάφερε.
Καλό ταξίδι καλέ μας συμπατριώτη.
Θα σε θυμόμαστε. Το παράδειγμα της ζωής σου αποτελεί ένα γενναιόδωρο και ανεκτίμητο μάθημα ανθρωπιάς.