Δεν υπάρχουν δικαιολογίες…

Του Γ. Καπουρνιώτη

Κάθε φορά που συναντώ αστυνομικούς στον δρόμο σκέφτομαι πόση υπερηφάνεια θα πρέπει να νιώθουν μέσα σε αυτή τη στολή, την τιμή να φοράνε το σήμα στο στήθος και να αγωνίζονται καθημερινά κόντρα στον φόβο, κόντρα στον κίνδυνο, υποσχόμενοι πως θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για το καλύτερο, για το όνομα και την αξία της Αστυνομίας, για τους συναδέλφους τους, υπηρετώντας την πιστά, εκτελώντας οτιδήποτε απαιτηθεί από τον οποιονδήποτε πολίτη και ξεπερνώντας τα όριά τους να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους.
Το ίδιο πίστευε και ο αστυνομικός Γιώργος Λυγγερίδης (αστυνομία = όνειρο), όταν βρέθηκε στου Ρέντη, το βράδυ της 7ης Δεκεμβρίου 2023, κατά τη διάρκεια των επεισοδίων, αλλά μια ναυτική φωτοβολίδα τον τραυμάτισε σοβαρά. Πάλεψε γενναία, πάλεψε αντρίκια, η καρδιά του όμως πληγωμένη βαθιά δεν άντεξε. Γεννηθείς στις 26-12-92, αστυνομικός των ΜΑΤ, ο «μπάτσος» (όπως λένε οι επαΐοντες των social media) του χιλιάρικου, σκοτώθηκε όταν ένας εγκληματίας οπαδός, τον στόχευσε με ναυτική φωτοβολίδα. Η αλήθεια είναι ότι μόνο η οικογένειά του θα τον κλαίει και θα τον θυμάται για μια ζωή. Όλοι οι άλλοι θα τον ξεχάσουμε. Δεν θα δούμε εκδηλώσεις μνήμης του. Δεν θα δούμε διαδηλώσεις οργής, ούτε καταδίκες του χουλιγκανισμού που σπέρνει θύματα κάθε λίγο και λιγάκι. Άλλωστε, τι ήταν ο Γιώργος; Ένας «μπάτσος» για πολλούς που «τα ήθελε και τα έπαθε», γιατί για ορισμένους κάθε αστυνομικός είναι κακός και πρέπει να τιμωρηθεί.

Όμως, δεν είναι έτσι. Κακοί υπάρχουν παντού. Όπως υπάρχουν κακοί «μπάτσοι» έτσι και κακοί δικηγόροι, δημοσιογράφοι, εφοριακοί, ηλεκτρολόγοι, γιατροί. Παραβατικοί υπάρχουν σε όλα τα επαγγέλματα. Προκλητικοί, αμόρφωτοι, άθλιοι υπάρχουν σε όλους τους κλάδους. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα νέο παιδί που έχασε άδικα τη ζωή του. Και δεν πρέπει να τον ξεχάσουμε. Ούτε αυτόν, ούτε τα θύματα αστυνομικών, ούτε τους νεκρούς ακήρυχτων πολέμων. Όταν χάνεται ένας νέος άνθρωπος χάνονται μαζί του κι άλλοι πολλοί. Οι γονείς του, η υπόλοιπη οικογένειά του, ακόμη και η οικογένεια που δεν πρόλαβε ο ίδιος να στήσει. Χάνεται και η αξιοπρέπεια όλων μας, ωστόσο, που προσπερνάμε έτσι απλά μια τραγωδία, μια τραγωδία που την προκάλεσε ένας έφηβος. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες… Μα πώς! Ο δικηγόρος του θα ισχυριστεί στο δικαστήριο πως: «Δεν είχε ο κατηγορούμενος ανθρωποκτόνο πρόθεση…». «Ήθελε να την ρίξει ψηλά…» θα πει στην ανάκριση, δασκαλεμένος από το συνήγορό του. «Του ξέφυγε, όμως, και έσκασε στο έδαφος και έπειτα χτύπησε, τον άτυχο Γιώργο, στο πόδι του».

Αντιλαμβάνεστε τις ομοιότητες με την υπόθεση Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου; Και ο Επαμεινώνδας Κορκονέας τα ίδια, έλεγε. Ότι η σφαίρα από το πιστόλι του είχε εξοστρακιστεί. Την επομένη ξέσπασε ένα κύμα νεανικής αγανάκτησης πανελλαδικής εμβέλειας, που οδήγησε σε πρωτοφανούς έντασης ταραχές, κυρίως στη Αθήνα, τις «χειρότερες από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας του 1974», σύμφωνα με την εφημερίδα «Καθημερινή». Ανεστραμμένο είδωλο. Τότε ο θύτης ήταν ο αστυνομικός, το θύμα είναι ο έφηβος. Τώρα ο θύτης είναι ο έφηβος. Ασύλληπτο για όσους πρεσβεύουν την παρακάτω πρόταση: «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Και έτσι την γλύτωσε η Αθήνα… Δεν έγιναν διαδηλώσεις…

Και μην νομίζεις πως έχεις το ακαταλόγιστο λέγοντας στον ανακριτή: «Κάποιος μου έδωσε μια ναυτική φωτοβολίδα και μου είπε, πέτα την. Δεν ήξερα καν πόσο επικίνδυνη ήταν…». Εσύ απλώς υπάκουσες σε εκείνον τον «κάποιον». Που και αν τον ξέρεις, τρέμεις να τον μαρτυρήσεις – τον φοβάσαι περισσότερο και από τον δεσμοφύλακα και από τον δικαστή σου. Δεν το δέχομαι. Νεαρέ μου, δεκαοχτάρησες, ενηλικιώθηκες, ψηφίζεις, έχεις σύντροφο, θα πας στρατό και είσαι ανίκανος, να ξεχωρίσεις το καλό από το κακό; Αντιλαμβάνομαι, κατά κάποιο τρόπο, τα ελαφρυντικά σου. Μεγάλωσες κακήν-κακώς, παραμελημένος, αμολημένος, κολλημένος στα social media που προβάλλουν συστηματικά, σκηνές βίας και βαρβαρότητας. Τη θαλπωρή, την αίσθηση του «ανήκειν» που στερήθηκες στην οικογένειά σου, τη βρήκες μέσα στις παρέες, στους συνδέσμους φιλάθλων, οι οποίες εξελιχτήκαν σε «αγέλες»! Η φοβερή αγωνία σου, ήταν να μην μείνεις πίσω. Μην σε πετάξουν σαν την τρίχα από το ζυμάρι! Για αυτό και δεν έλεγες ποτέ όχι σε ό,τι και αν σου πρότειναν… Δεν θα άντεχες τη μοναξιά!
Μακάρι να σε είχε νιώσει εγκαίρως ένας δάσκαλος, να σε είχε βάλει κάτω από τις φτερούγες του, γιατί είμαι 100% σίγουρος, πως κάτι θετικό θα σου έβρισκε επάνω σου… Στο γυμνάσιο και στο λύκειο πήγαινες – όταν πήγαινες – για να συναντάς τα φιλαράκια σου. Εκεί, δεν ήσουν και το καλύτερο παιδί! Οι καθηγητές σου σε πέταγαν έξω με ωριαίες απουσίες, για να μην τους χαλάσεις το μάθημα… Αν, μάλιστα, προσθέσει κανείς και την αδιαφορία πολλών γονέων, για όσα συμβαίνουν στα σχολεία μας, τότε, μπορεί να αντιληφθεί ακόμα καλύτερα, τι έφταιξε και έφτασες ώς εδώ! Κάποιοι άλλοι αποδίδουν αυτό στην κοινωνική ανισότητα και αδικία, στην ανεργία και στα αδιέξοδα, που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία και, προπάντων, οι νέοι άνθρωποι, οι οποίοι είναι, ιδιαίτερα, ευαίσθητοι σε τέτοιου είδους καταστάσεις και, γι’ αυτό, αντιδρούν με τον τρόπο τους. Και εσύ σαν κέντρο, ύπαρξης και αποδοχής σου, το γήπεδο. Εκστασιαζόσουν όποτε η ομάδα κέρδιζε. Μα ακόμα περισσότερο «φτιαχνόσουν» τις φορές που έχανε και σου/σας έδινε την αφορμή να τα κάνετε ρημαδιό… Υπήρχε τίποτα πιο ερεθιστικό από ένα τζάμι που θρυμματίζεται με μια σιδερογροθιά ή με κανένα ξύλο; Τώρα, ξέχνα τους φίλους σου, τα αδέρφια σου, το κορίτσι σου… Κοίτα να βρεις τις άκρες σου… Θα σε περιπαίζουν κάποιοι, έως και θα σε θαυμάζουν για την πράξη σου. Θα συνηθίσεις, συντομότερα από όσο φαντάζεσαι… Και θα περάσουν τα χρόνια… Και θα πλησιάζει η αποφυλάκισή σου, παλικάρι μου… Η μέρα που θα ξαναβγείς στον κόσμο… Τότε θα αισθανθείς απόλυτα, ισόβια ξένος.
Λυπάμαι, παλικάρι μου, που δεν βρέθηκε κάποιος να σε αγαπήσει, να σε φέρει στον ίσιο δρόμο, αλλά πιο πολύ λυπάμαι την οικογένεια του αστυνομικού Γιώργου Λυγγερίδη, που η καρέκλα του, στο σπίτι του, θα είναι πλέον κενή. Εύχομαι, γι’ αυτό και ελπίζω, τώρα που ο κόμπος έφτασε στο χτένι, να εφαρμοστούν αυτή τη χρονιά, τα μέτρα εκείνα, προκειμένου να περιορισθεί, αν δεν εξαλειφθεί το κακό. Καλή Χρονιά, με την ευχή για έναν κόσμο χωρίς βία, γεμάτο Αγάπη και Ειρήνη!