«Μοιραίος φόνος στη Σίφνο» του Απόστολου Παντσά

Του ΒΑΣΙΛΗ Π. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Το νέο, τέταρτο στη σειρά, βιβλίο του Απόστολου Παντσά «Μοιραίος φόνος στη Σίφνο» (Εκδόσεις «Ωκεανός»), θα μπορούσε να ήταν απλώς ένα πολλά υποσχόμενο λογοπλαστικό «ανάχωμα» στην επιδημική εξάπλωση της συγγραφικής οίησης και της ανούσιας εκδοτικής πλημμυρίδας. Είναι όμως κάτι περισσότερο από αυτό: ένα λογοτεχνικό ίαμα, ένα αναγωνιστικό «άκος ψυχής».

Ο πλους του Απόστολου Παντσά στον «οίνοπα πόντο» της Λογοτεχνίας ξεκινά συναρπαστικά και, όπως φαίνεται, είναι ανεπίστρεφτος. Από τη Σκόπελο στη Σίφνο, κι’ από ’κει στην περιδίνηση ενός μυθοπλαστικού μυστηρίου, το οποίο εκπτύσσεται καθηλωτικά, καθώς ξεφυλλίζεται το βιβλίο. Με μια απόφαση τολμηρή, ο συγγραφέας μεταφέρει στο υγρό, αιγαιοπελαγίτικο περιβάλλον της Σίφνου το εργαστήρι του και εκεί αφήνει την έμπνευση αχαλίνωτη, να δραματουργήσει.
Στην «ανατομία του εγκλήματος» οι όροι διεπαφής θα πάψουν να είναι αμιγώς ιατρικοί. Έως εκεί, το «σώμα» του μύθου το ανατέμνει ο ιατρός. Τα από ’κει και μετά τα αναλαμβάνει ο λογοτέχνης. Είναι η κρίσιμη στιγμή, που ο Απόστολος Παντσάς συλλαμβάνεται από την «ασφάλεια» της λογοτεχνικής εγκυρότητας να «συγκαλύπτει» ένα αθώο, εκ προμελέτης έγκλημα, έχοντας «συνεργό» το alter ego του. Με χέρια βουτηγμένα στο… μελάνι! Με το τελευταίο αυτό να προδίδει το πηγαίο συγγραφικό του τάλαντο, σταλάζοντας στο χαρτί πηχτό Rhesus θετικό!
Όλα συνηγορούν πως ο «φόνος στη Σίφνο» είναι όντως «μοιραίος». Αφού και η Πολύμνια και ο Ασκληπιός -σε μια σπάνια σύμπραξη θεραπείας της Τέχνης- τον ωθούν από κοινού να τον «διαπράξει». Έτσι, η πέννα του θα γίνει το αμφίστομο εγχειρίδιο, το οξυ[δερκές] εργαλείο του «φόνου».
Ένα ερωτικό-αστυνομικό μυθιστόρημα; Ένας μύθος που ξετυλίγεται ως μίτος; Μια πραγματεία κι’ ενδοσκόπηση στον άγνωστο ανθρώπινο ψυχισμό; Ή μια τομή βαθειά, στην εμπύηση ενός πολιτικού και κοινωνικού συστήματος, το οποίο αρκείται στο να καταγράφει -εκ των υστέρων πάντοτε- φόνους;
Η ανθρωπιστική λειτουργηματική αφοσίωση του γιατρού, η σύμπλεξή της με την ευτολμία του λογοτέχνη να αναδείξει αυτός, με την πέννα του, καταλυτικές, έως και επικίνδυνες, κοινωνικές αναθεωρήσεις, κρύβουν περίτεχνα την απάντηση ως τον επίλογο.