«Αντίδωρο» ελπίδας πάνω στις ράγες – Ο σκηνοθέτης Δ. Δακτυλάς μιλά για την παράσταση «Ο… από μηχανής θνητός»

Το «αντίδωρο» που λαμβάνουν όσοι επιμένουν να ταξιδεύουν με τρένο και να αφήνονται στη μαγεία που ξετυλίγεται πάνω στις σιδηροδρομικές ράγες, είναι να βλέπουν τον κόσμο με διαφορετική ματιά. Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Δακτυλάς στην τελευταία θεατρική παράστασή του με τίτλο «Ο… από μηχανής θνητός», επιχειρεί να μυήσει τους θεατές στη μαγεία του τρένου.
Ο 53χρονος Αθηναίος καλλιτέχνης παίζει και σκηνοθετεί το 90λεπτης διάρκειας έργο, το οποίο έκανε πρεμιέρα προχθές Δευτέρα στο Μουσείο Πλινθοκεραμοποιίας Τσαλαπάτα. Η πρώτη παράσταση, πάντως, επιφύλαξε μία μεγάλη έκπληξη στον κ. Δημήτρη Δακτυλά, ο οποίος σημείωσε χαρακτηριστικά: «Υπήρξαν παιδιά που έκλαιγαν. Δεν το περιμέναμε. Μας έκανε τρομερή εντύπωση όλο αυτό. Το τρένο στα παιδιά φαντάζει ως κάτι το ιδιαίτερο, ενώ και δύο πρώην σιδηροδρομικοί, οι οποίοι πλέον έχουν μεταταχθεί σε άλλες υπηρεσίες του Δημοσίου, έφυγαν από την παράσταση τρομερά συγκινημένοι. Το τρένο για εκείνους ήταν όλη η ζωή τους. Αυτό το βίωσα ιδιαίτερα το προηγούμενο τρίμηνο, όταν με τη βοήθεια του κ. Γιώργου Αποστολέρη, σταθμάρχη στον σταθμό του Βόλου μυήθηκα στον θαυμαστό κόσμο του τρένου. Υπήρξε πολύτιμος σύμβουλος. Επισκεφτήκαμε σταθμούς, μου εξήγησε πολλά πράγματα, μέχρι και το πώς σκέφτονται οι σιδηροδρομικοί».
Το έργο βρίθει συμβολισμών, για τους οποίους ο σκηνοθέτης, από χρόνια… πολιτογραφημένος Βολιώτης και με αξιομνημόνευτη θητεία στα καλλιτεχνικά δρώμενα της πόλης, έσπευσε να υπογραμμίσει: «Ο κόσμος είναι αυτό που σκεφτόμαστε και το τρένο μας βοηθά να τον βλέπουμε διαφορετικά. Δεν αποτελεί απλώς ένα μέσο, το οποίο μας μεταφέρει κάπου αλλού, αλλά ένα σύμβολο για πραγματικούς ταξιδιώτες. Πάνω σ’ ετούτο τον μικρόκοσμο που κινείται στις ράγες, το ταξίδι συχνά λαμβάνει διάφορες διαστάσεις. Άλλοτε πάλι, το τρένο που έρχεται, αντιπροσωπεύει την ελπίδα. Συνήθως συζητάμε για το τρένο που φεύγει, διότι θέλουμε να μας πάρει μακριά, αλλά κατά βάθος είναι η προέκταση της ελπίδας».
Όσο για το πώς αποδόθηκε επί σκηνής η σχέση των ανθρώπων με τα τρένα, ο κ. Δημήτρης Δακτυλάς αποκάλυψε λεπτομέρειες για τη δομή της παράστασης: «Το πρώτο κείμενο είναι της Φρειδερίκης Μπεκίρη, η οποία διασκεύασε όλα τα έργα και είναι από την πλευρά του ταξιδιώτη. Μας μιλάει για το πώς βλέπει ο καθένας το τρένο. Ακολουθεί ο Ντίνο Μουτσάτσι με «Με την ταχύτητα του φωτός», που εξυμνεί τη μηχανή. Την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης αποτέλεσε ένα τρομερό τεχνολογικό επίτευγμα. Τότε ένα κάρο κινούταν με 5-6 χλμ/ώρα και ξαφνικά κατασκευάστηκε ένα μέσο που ανέπτυσσε ταχύτητα 50 χιλιομέτρων. Εμφανίστηκε μία μηχανή, ένα… θηρίο που δεν είχαν ξαναδεί οι άνθρωποι και γι’ αυτό πολλές φορές το παρομοίαζαν με δράκο. Το τρίτο κείμενο είναι ο «Σταθμάρχης» του Κάρολου Ντίκενς. Μια ιστορία με μια ανθρώπινη φιγούρα που προειδοποιεί για κάτι κακό και προσωπικά με παραπέμπει στην «Αντιγόνη», ενώ καταλήγουμε στο εκπληκτικό κείμενο του Λευτέρη Ραφτόπουλου με τίτλο «Αμαξοστοιχία 1122. Εδώ κάποιος εξόριστος πηγαίνει σε έναν ερειπωμένο σταθμό και περιμένει το τρένο. Έχει γράψει στη μηχανή, γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να τον βοηθήσουν. Εκεί εναπόθεσε τις ύστατες ελπίδες του και τελικά η ατμομηχανή έρχεται. Το έργο του Ραφτόπουλου θυμίζει εν πολλοίς την Ελλάδα του σήμερα. Ένας εγκαταλειμμένος σταθμός με έναν άνθρωπο που έχει παραιτηθεί από τη ζωή κι έρχεται ένας άλλος και του χαρίζει ελπίδα».