Ανθρώπινα…

Του Γιάννη Μαντίδη

Είναι μια γιορτή απ’ τις καλύτερες που ζω τα τελευταία χρόνια, γι’ αυτό προσέχω να μην ξεχνώ τη μέρα της, άσε που μου την θυμίζει με την ευγενική της πρόσκληση η φίλη μου η Αννίτα. Μιλάω για την κοπή της βασιλόπιτας των Γενικών Αρχείων του Κράτους που διευθύνει άψογα η Αννίτα Πρασσά και μας ενημερώνει για τη σπουδαία δουλειά που κάνει η ίδια και τα κορίτσια της με την ταξινόμηση των Αρχείων που αναφέρονται στην περιοχή μας και όχι μόνο.
Στην ίδια γιορτή με χαρά μου συναντώ και βλέπω φίλους και ανθρώπους χαρισματικούς, παλιούς και νέους, που συνεχίζουν να χρωματίζουν τον πολιτισμό του Βόλου, όπως τον έζησαν οι παλιοί κι όπως τον προσδοκούν οι νέοι. Και φέτος δεν μου έπεσε το τυχερό φλουρί, μου έπεσε μόνο άχνη ζάχαρης της πίτας στο μπλε μου παντελόνι. Μάλλον γούρι θα ‘ναι. Και του χρόνου…

Με χαρά μου επίσης έμαθα ότι ο φίλος Βασίλης Καραΐσκος είναι ο νέος αστυνομικός διευθυντής Μαγνησίας. Ανθρώπινος και δυναμικός, με παράσημα Αριστείας και μετάλλια Ευδοκίμου Διοικήσεως, είναι σίγουρο ότι θα αγωνιστεί με όλες του τις δυνάμεις για την προστασία του πολίτη στις δύσκολες μέρες που περνούμε. Έχω μια συμπάθεια προς τους αστυνομικούς απ’ τα νεανικά μου χρόνια. Όταν ο θείος μου Παντελής Παπανικολάου, αξιωματικός πολέμου στη Μικρά Ασία και πρόεδρος αργότερα των Φίλων Χωροφυλακής Ελλάδος, επέμενε να πάνω στη Σχολή Ανθυπομοιράρχων και δεν πήγα. Και μετάνιωσα… Αγαπητέ Βασίλη εύχομαι να πετύχεις στην Αστυνομική Διεύθυνση Μαγνησίας. Και θα πετύχεις γιατί είσαι πανάξιος.
Και μετά τη χαρά η θλίψη: Μας λείπει ο Μιχάλης Πόρναλης. Μας λείπει το χαμόγελό του, η κιθάρα του, η φωνή του. Μας λείπουν όμως οι φωτογραφίες του, όπως αυτές που πλούτιζαν το δημοτικό περιοδικό «Βόλος, η πόλη μας», που βγάζαμε στην καρπερή δημαρχία του Κουντούρη. Άλλοι άνθρωποι, άλλες εποχές. Τώρα τον Μιχαλάκη τον φαντάζομαι να συνοδεύει με την κιθάρα του ορχήστρα του Παραδείσου. Κάπου εκεί θα ‘ναι. Δεν πρέπει να ‘ναι αλλού.
Και μες στη σύγχυση να κι ο Πάνος Καμμένος να μας λέει με σιγουριά ότι «με μια ίλη τεθωρακισμένων τα Σκόπια είναι υπόθεση 20 λεπτών! Άντε με 30 μπορεί να μπούμε και στη Σερβία»! Αν είναι έτσι, λέω εγώ, γιατί να μην πάρουμε και την Πόλη, να μπούμε στην Αγιά Σοφιά, να φτάσουμε μέχρι την Κόκκινη Μηλιά κι ακόμη παραπέρα; Τώρα που δύναμαι να μπω στη μάχη κι εγώ βαθμό λοχαγού έχω εντάξει;
Μήλο μου κόκκινο, ρόιδο βαμμένο… Τι άλλο να πεις και τι να τραγουδήσεις στους πολιτικούς για να τους συνεφέρεις στις δύσκολες μέρες που περνούμε…