Άνευ τίτλου…

Πλήρωμα χριστεπώνυμο
πάντοτε συνηθίζει,
μέρες Χριστουγεννιάτικες
ναούς να κατακλύζει.

Τον Πλάστη, τον Δημιουργό,
ευλαβικά να υμνήσει,
με πίστη να προσευχηθεί,
φώτιση να ζητήσει.

Το συνηθούν στις εορτές
επίσης να πηγαίνουν
οι πολυάσχολοι «ταγοί»
π’ άλλοτες δεν προφταίνουν.

Πολλές φορές από τα πριν
γι αυτούς έχουν φροντίσει,
το που θα παν και φυσικά
θέσεις έχουν κρατήσει.

Ένα άτυπο πρωτόκολλο
και άγραφο ισχύει
λες και υπάρχουν στους ναούς
πατρίκιοι και πληβείοι.

Μα ας όψεται, το κάνουνε
ίσως για να προσδώσουν
κύρος στο τελετουργικό
κι όχι άλλους να μειώσουν.

Αυτοί όμως γκρινιάζουνε
κάνουνε φασαρία
και αν δεν με πιστεύετε
ακούστε μια ιστορία.

Που λέτε όταν τέλειωσε
μια Θεία λειτουργία
μπήκε ο παππούλης δυστυχώς
στην… ονοματολογία.

Καλούσε για αντίδωρο
-μου το ‘πανε, δεν είδα-
σύμφωνα με το αξίωμα
σαν κάποια επετηρίδα.

Να ‘ρθει ο τάδε φερ ειπείν
μετά να ρθει η δείνα,
εκεί να δεις μαντό, ταγέρ,
κουστούμι, καπαρντίνα.

Όταν τελειώσαν οι αρχές
και ότι είχε γραμμένο
είδε έναν «διάσημο»
«άτιτλο» λυπημένο.

Τον κάλεσε ονομαστικά
αντίδωρο να πάρει…
Όχι του λέει μ’ οργή, καλείς
πρώτα τον σκουπιδιάρη!!!

Μειδίασε ο γέροντας
με ότι είχε προκύψει.
Τούτη η συμπεριφορά
τον γέμισε με θλίψη.

άλικος