Ο κ. Γιώργος Μηνακίδης γράφει:

«Αυτά που διαβάσαμε τον τελευταίο καιρό να λέγονται από τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, αβίαστα βγαίνει το συμπέρασμα ότι πρέπει να έχει σοβαρό ψυχικό πρόβλημα και καλό θα είναι να αποταθεί το συντομότερο σε ψυχίατρο, διότι τι άλλο να υποθέσουμε όταν μας λέει τη φράση που θα μείνει αξέχαστη «μαζί τα φάγαμε». Όχι κύριε Πάγκαλε, δεν συμμετείχε ο άνεργος πολίτης στο μεγάλο φαγοπότι, ούτε το 20% του λαού, που ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας, ούτε και η μεγάλη πλειονότητα των εργαζομένων, αλλά κάποια τρωκτικά που βρέθηκαν να προΐστανται σε καίρια υπουργεία και κάποιοι μεγαλοεπιχειρηματίες που τους περιέβαλλαν. Μας είπε ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας είναι αντιπαραγωγικά.

Θα έπρεπε να γνωρίζει, λοιπόν, ότι παράγουν το ύψιστο αγαθό της ασφάλειας στους πολίτες αυτής της χώρας, για να μπορούν να επιδίδονται απερίσπαστοι στα ειρηνικά τους έργα, χωρίς να αισθάνονται την παραμικρή ανασφάλεια και στο πλέον απομακρυσμένο σημείο της πατρίδας μας. Πέραν όλων των άλλων, είναι ντροπή και αγνωμοσύνη προς αυτούς, που είναι εντεταλμένοι να φυλούν «Θερμοπύλες» στη στεριά, στον αέρα και στη θάλασσα, να υποτιμά την υψηλή αποστολή που υπηρετούν. Χαρακτηρίζει τους Έλληνες επαναστάτες του 1821 αμόρφωτους, ρακένδυτους και ότι δεν μιλούσαν ελληνικά. Ελληνικά μιλούσαν όλοι οι αγωνιστές, όπως ο Κολοκοτρώνης, ο Μακρυγιάννης, ο Καραϊσκάκης και τόσοι άλλοι ήρωες, που πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της ελευθερίας, για να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι. Τι είδους μόρφωση θα μπορούσαν να έχουν, όταν βρίσκονταν υπό τον τουρκικό ζυγό επί τέσσερις και πλέον αιώνες και κράτος δεν υπήρχε. Είχαν όμως ψυχή και όραμα για μια ελεύθερη πατρίδα, χωρίς να εμφυλοχωρεί στις υπεράνθρωπες προσπάθειές τους καμιά ιδιοτέλεια, μάλιστα, όπως είναι γνωστό, αρκετοί έδωσαν όλα τα υπάρχοντά τους για τον αγώνα.

Χαρακτήρισε κοπρίτες τους δημοσίους υπαλλήλους. Εάν κάποιο ποσοστό υπαλλήλων συμβαίνει να ανταποκρίνεται στον παραπάνω χαρακτηρισμό, υπεύθυνος πρωτίστως είναι ο ίδιος και οι συνάδελφοί του, που υιοθέτησαν το σύστημα των πελατειακών σχέσεων με τους ψηφοφόρους τους.

Τελικά ο άδικος καταγγελτικός του λόγος, πού στοχεύει σε περίοδο μάλιστα πολύ κρίσιμη για τη χώρα; Ο λαός που τον εξέλεξε, αναμένει να εργαστεί αθόρυβα και εντατικά για την υλοποίηση του στόχου, που έθεσε η κυβέρνηση, δηλαδή την αποφυγή της χρεοκοπίας και όχι να εκτοξεύει τελείως άδικους χαρακτηρισμούς σε διάφορες κοινωνικές ομάδες δημιουργώντας σοβαρά προβλήματα και στην κυβέρνηση.

Μπορεί να μας πει ο επαγγελματίας (δυστυχώς) πολιτικός τι προσέφερε στη χώρα του τα 30 περίπου χρόνια που υπηρετεί την πολιτική; Να του θυμίσουμε το ρεζίλεμα που υπέστη η χώρα με τα Ίμια, ως υπουργός Εξωτερικών ή το φιάσκο με τον Οτσαλάν, που με τον τρόπο του τον παρέδωσε στους Τούρκους;

Έχει, λοιπόν, το θράσος ο ευτραφής αυτός κύριος από την καλοζωία που διάγει, να βάζει στο στόμα του τους ήρωες που δόξασαν το ελληνικό γένος και που τους κάνει ακόμη πιο μεγάλους, γιατί πράγματι, όπως διατείνεται, πολέμησαν νηστικοί και ρακένδυτοι και πέτυχαν το αδιανόητο. Οι νουθεσίες του Μακρυγιάννη και του Κολοκοτρώνη, παρότι αγράμματοι, περιέχουν λόγια σοφών ανθρώπων που έχουν εφαρμογή και στη σημερινή εποχή όπου μιλούν για την αξία της ομόνοιας, καθώς και για την αντικατάσταση του εγώ με το εμείς.

Μετά από αυτή την ανεπίτρεπτη συμπεριφορά του ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να του είχε δείξει το δρόμο της παραίτησης, γιατί αποτελεί κάκιστο παράδειγμα για την πολιτική ζωή του τόπου, που παρόμοια περίπτωση δεν έχει να επιδείξει η πολιτική ιστορία της χώρας».