Γνωριμία με το πνευματικό έργο του Παυσανία Γκάλιου

Από το χθεσινό αφιέρωμα στο βολιώτη λογοτέχνη

Χθες στην «Εξωραϊστική» Λέσχη Βόλου τιμήθηκε ο βολιώτης λογοτέχνης Παυσανίας Γκάλιος, με ιδιαίτερα αξιόλογο έργο στους χώρους της πεζογραφίας και της ποίησης.

Στην τιμητική εκδήλωση παρουσίασαν το έργο του ο λαογράφος-συγγραφέας Κώστας Λιάπης, ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Βασίλης Αναγνωστόπουλος, ενώ οι ηθοποιοί Βασίλης Μητσάκης και Αμαλία Γκιζά διάβασαν αποσπάσματα κειμένων του.

Ο Κ. Λιάπης αναφερόμενος στο λογοτέχνη δημιουργό περιέγραψε «έναν άνθρωπο που δοκίμασε στη διαδρομή της πολύπαθης βιωτής του όλων των ειδών τα βάσανα και τους κατατρεγμούς της μοίρας, αλλά και των ανθρώπων κι ωστόσο δε λύγισε κρατώντας με νύχια και με δόντια, αλλά και αξιοθαύμαστη καρτερία και αντοχή μια αξιοπρεπή θέση μέσα στα πέτρινα μεταπολεμικά, εμφυλιακά και μετεμφυλιακά κυρίως χρόνια της πατρίδας μας και διατηρώντας αλώβητη και χωρίς μνησικακίες την ηθική του ακεραιότητα και ανθρωπιά».

Αναφερόμενος στη διηγηματική γραφή του υπογράμμισε, μεταξύ άλλων, τα εξής:

«Τα διηγήματα του Γκάλιου, αντιπροσωπευτικά δείγματα της μεταπολεμικής λογοτεχνίας, δίνουν μια προσωπική στάση ζωής που απηχεί την οδυνηρή μεταβολή των καιρών, με τις βαθιές κοινωνικές διαφοροποιήσεις και ανακατατάξεις αξιών, αλλά και τις τραυματικές επιπτώσεις της επιβολής των καινούργιων όρων και συνθηκών στη ζωή και στα όνειρα, κυρίως των νέων ανθρώπων.

Ο βολιώτης συγγραφέας μέσα κι απ’ το πεζογραφικό του έργο προσπαθεί να αναστηλώσει το ανθρώπινο πρόσωπο μέσα στον κατακερματισμένο από τα μεταπολεμικά κοινωνικά στάτους κόσμο μας. Ωστόσο, δεν πασχίζει να κατασκευάσει ελιξίρια ελπίδας. Δίνει στους ήρωές του όχι σαν αντικείμενα αλλοτρίωσης, αλλά σαν υποκείμενα τραγικών βιωμάτων που πασχίζουν να τα σηκώσουν. Πρόσωπα – σύμβολα οι ταπεινοί και βασανισμένοι ήρωες των διηγημάτων του Γκάλιου, ένας, κατά κανόνα, κάθε φορά, είναι φυσικοί, χοϊκοί, άνθρωποι της καθημερινής βιοπάλης, θύματα συχνά της μοίρας και της κοινωνικής αδικίας. Οι ίδιοι ξεπηδούν, λες, από τα σπλάχνα του λαού μας σαν τον ίδιο το συγγραφέα, αφού αυτός στην ουσία πρωταγωνιστεί στις περισσότερες ίσως απ’ τις διηγηματικές ιστορίες του, έστω κι αν σ’ αυτές ο κεντρικός ήρωάς τους παρουσιάζεται σε τρίτο πρόσωπο και ανεβαίνουν, όπως τους διαχειρίζεται το μαστορικό κοντύλι του δημιουργού τους, σε μια ανώνυμη σφαίρα και διάσταση ανθρωπιάς.

Οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι του Τσέχωφ και του Ντοστογιέφσκι βρήκαν τους ομοίους τους, άρτια ψυχογραφημένους μέσα στο έργο του Γκάλιου. Έμμετρο και πεζογραφικό».