Τοπικά

Το «ζωντανό» άγαλμα της Ερμού…

Τα «ζωντανά» αγάλματα που συναντούμε στους κεντρικούς δρόμους του Βόλου, δίνουν μία διαφορετική «πινελιά» στην πόλη. Πρόκειται για καλλιτέχνες του δρόμου, οι οποίοι επιλέγουν αυτή τη μορφή τέχνης για να εκφραστούν. Ποζάρουν σαν αγάλματα και μένουν ακίνητοι με τις ώρες προσελκύοντας τα βλέμματα των περαστικών. Στον πεζόδρομο της Ερμού, κατά μήκος της παραλίας, μα και σε άλλα σημεία του Βόλου που συχνάζει κόσμος, το θέαμα των «ζωντανών» αγαλμάτων δεν περνάει απαρατήρητο.

Ένας από τους καλλιτέχνες που έχουν κάνει στέκι τους την Ερμού, εμφανίζεται μέρα παρά μέρα στο ίδιο μέρος. Βάφει το πρόσωπό του με μπογιά, ενώ φοράει έναν μακρύ λευκό χιτώνα και καπέλο ίδιου χρώματος. Συνήθως κρατάει ένα μπουκέτο από κόκκινα τριαντάφυλλα, τα οποία έρχονται σε αντίθεση με την εμφάνιση που έχει επιλέξει. Ο Γιάννης, όπως είναι το όνομά του, δεν κουνάει ούτε… βλέφαρο, εάν κάποιος από τους περαστικούς δεν ρίξει ένα νόμισμα στο πανέρι που έχει μπροστά του.

Ο πεζόδρομος της Ερμού αποτελεί το στέκι του Γιάννη εδώ και αρκετό καιρό

Αψηφά τις υψηλές θερμοκρασίες του καλοκαιριού και στέκεται ακίνητος με τις ώρες, μέχρις ότου φτάσει η στιγμή που θα ολοκληρώσει το σιωπηλό πρόγραμμά του. Το make-up που χρησιμοποιεί ο νεαρός άντρας, του προσδίδει μία θλιμμένη έκφραση στο πρόσωπο. Επέλεξε τη μορφή του πιερότου, της κλασικής φιγούρας υπηρέτη στην παλιά ιταλική κωμωδία, την Commedia dell’ Arte, που καθιέρωσε ανάλογους χαρακτήρες. Ο πιερότος δεν κρύβει το πρόσωπό του πίσω από μία μάσκα, παρά βάφει το πρόσωπό του λευκό και ντύνεται στο ίδιο χρώμα.

Περιπλανώμενοι καλλιτέχνες, όπως ο Γιάννης, τις περισσότερες φορές γυρίζουν από πόλη σε πόλη, επιλέγοντας τον συγκεκριμένο τρόπο για να εξασφαλίσουν μεταξύ άλλων και το μεροκάματό τους. Εξυπακούεται πως η δουλειά που επέλεξε δεν είναι και η πλέον εύκολη. Η πολύωρη ακινησία είναι επιζήμια για το ανθρώπινο σώμα και μοιάζει να είναι το… αντίτιμο για όσους μιμούνται τα αγάλματα. Έτσι, όσοι επιλέγουν να στέκονται ακίνητοι με τις ώρες στους δρόμους, πρέπει να διαθέτουν καλή φυσική κατάσταση, ώστε να αντεπεξέρχονται στις απαιτήσεις του ιδιότυπου επαγγέλματός τους.

Όσοι κοντοστέκονται για να τον θαυμάσουν, δίνουν την ευκαιρία στον Γιάννη να κάνει κάποια κίνηση και να ξεμουδιάσει. Συνήθως υποκλίνεται ελαφριά και κάνει κάποια ανάλογη κίνηση με τα χέρια. Η αλληλεπίδραση με το κοινό είναι το μεγαλύτερο κέρδος του καλλιτέχνη. Έτσι παίρνει κουράγιο να συνεχίσει, όταν ο θεατής, μικρός ή μεγάλος, που στέκεται αντικριστά του, τον κοιτάζει χαμογελώντας. Κατά κανόνα το βλέμμα του μίμου μοιάζει να χάνεται στο άπειρο. Όμως, όποιος τον πλησιάζει, κερδίζει μία ματιά του Γιάννη, ο οποίος ακολουθεί κι έναν άγραφο κανόνα: Δεν τρομάζει ποτέ, μα ποτέ τον κόσμο που έρχεται κοντά του.

Περφόρμερ όπως ο Γιάννης, λατρεύουν την επαφή που έχουν με τον κόσμο. Η μίμηση μοιάζει να είναι το πάθος ετούτου του καλλιτέχνη, ο οποίος, έστω και δίχως κίνηση, «ζωντανεύει» με τον τρόπο του την Ερμού και διασκεδάζει έτσι τους χιλιάδες Βολιώτες κάθε ηλικίας που διέρχονται από τον πιο πολυσύχναστο πεζόδρομο της πόλης.

Και φυσικά, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο «ζωντανός» πιερότος της Ερμού, δεν είναι επαίτης. Προσφέρει ψυχαγωγία μέσα από την καρδιά του και δέχεται τις προσφορές των περαστικών, από τους οποίους ο καθένας δίνει ό,τι κι εάν επιθυμεί, ως ανταμοιβή για το «σιωπηλό» σόου που προσφέρει ο Γιάννης στον κόσμο. Ας το θυμόμαστε αυτό την επόμενη φορά που θα βρεθούμε αντικριστά από ένα «ζωντανό» άγαλμα.

του Χριστόφορου Σεμέργελη

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το