Το ζήτημα της κακοποίησης των γυναικών, δεν είναι «γυναικείο» ζήτημα

της Ζέφης Δημαδάμα*

Σε ένα νέο τοπίο που διαμορφώνεται παγκόσμια, με τον καπιταλισμό να καλπάζει, με νέα απρόσωπα παντοδύναμα οικονομικά “funds”  να κατατροπώνουν τις αγορές και τους πολίτες, η δική μας καθημερινότητα μοιάζει περισσότερο αβέβαιη από ποτέ.

Συγχρόνως νέοι ηγέτες αναδεικνύονται, οι οποίοι σε μια ανελέητη επίδειξη δύναμης και απολυταρχισμού λοιδορούν  την διαφορετικότητα, τους αδύναμους, τις γυναίκες και τα κορίτσια σε ένα “κρεσέντο” εκφοβισμού, λαϊκισμού και ρατσισμού.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον η βία εκτοξεύεται. Τα ποσοστά βιαιοπραγιών, εγκληματικότητας πολλαπλασιάζονται σε τοπικό, εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο από διαφορετικές πλευρές π.χ. ομάδες πολιτών, εγκληματικών μορφωμάτων, τρομοκρατών κλπ

Σε αυτό το βίαιο κόσμο ποτέ – ούτε και τώρα- δεν εξαλείφθηκε η βία κατά των γυναικών. Ναι, περιορίστηκε, ναι καταπολεμήθηκε ωστόσο παραμένει δεσπόζουσα.

Η βία κατά των γυναικών αποτελεί την πιο συχνή παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την πιο διαδεδομένη και πιο αποσιωπημένη μορφή βίας, σε όλο τον πλανήτη. Τα στοιχεία επιβεβαιώνουν τα παραπάνω. Στη δική μας Ευρώπη σήμερα 1 στις 3 γυναίκες έχουν υποβληθεί σε κάποιο είδος βίαιης επίθεσης κάτι που ισοδυναμεί σε περίπου 62 εκατομμύρια γυναίκες-θύματα. Γυναίκες, οι οποίες έχουν υποστεί βία εντός ή εκτός της οικογένειας, σωματική ή σεξουαλική κακοποίηση αλλά και  ψυχολογική-αόρατη βία, υβριστική συμπεριφορά, εκβιασμό μέσω της κακοποίησης των παιδιών, οικονομική βία, εργασιακή βία, σεξιστική επίθεση.

Η διάκριση που γίνεται με βάση το φύλο, ή την εμφάνιση ενός ατόμου οδηγεί σε απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς και σεξιστικές συμπεριφορές, οι οποίες δυστυχώς τείνουν να ενισχύονται  τα τελευταία χρόνια, είτε στον πολιτικό στίβο, ακόμη και μέσα στο Κοινοβούλιο, είτε στα ΜΜΕ, είτε στο εργασιακό περιβάλλον.

Σήμερα, οι νέες τεχνολογίες, που αποτελούν σχεδόν «προέκταση του χεριού μας» μπορούν να μετατραπούν εύκολα σε εργαλεία αναπαραγωγής βίαιων περιστατικών σε εφήβους, παιδιά και όχι μόνο. Εμφανίζονται επομένως και νέες μορφές βίας, όπως η λεγόμενη  παρενοχλητική παρακολούθηση, η προσωπική τρομοκρατία με περισσότερο ευάλωτα τα κορίτσια και τις γυναίκες. Ο θύτης προσεγγίζει το θύμα, με τηλεφωνικές κλήσεις, με απειλητικά γραπτά μηνύματα, e-mail ή μηνύματα μέσω του διαδικτύου ή με διάδοση ψευδών και κακοπροαίρετων κατηγοριών, με κλοπή προσωπικών δεδομένων και ανάρτησή τους στο διαδίκτυο και στα κοινωνικά δίκτυα (Twitter & Facebook) με στόχο τον εξευτελισμό του θύματος, φτάνοντας ακόμη και σε παραβίαση του ιδιωτικού χώρου ή και σωματική επίθεση ή δολοφονία.

Το ζήτημα της κακοποίησης των γυναικών ωστόσο, δεν είναι ένα γυναικείο ζήτημα. Είναι ένα φαινόμενο , μια μορφή ρατσισμού, που δεν κάνει διακρίσεις στην ηλικία, στο μορφωτικό, πολιτισμικό ή κοινωνικό επίπεδο, τόσο των θυτών όσο και των θυμάτων. Απαιτείται πρώτα και πάνω από όλα, να δημιουργήσουμε εκείνες τις προϋποθέσεις που θα ενθαρρύνουν τα θύματα να μιλήσουν, να καταγγείλουν και να δώσουν τέλος στην κακοποίησή τους. Αυτό σημαίνει ψυχολογική και οικονομική υποστήριξη, ασφαλές περιβάλλον αλλά και τιμωρία του θύτη.

Δημοκρατία είναι τόσο οι γυναίκες όσο και οι άνδρες να έχουν τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις, τις ίδιες ευκαιρίες για εκπαίδευση και εργασία, τις ίδιες αποδοχές και ισόρροπη συμμετοχή στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Θέλουμε επομένως τους άνδρες δυναμικούς και μαχητικούς συμμάχους δίπλα μας. Συνοδοιπόρους και όχι αντιπάλους.

*Διδάκτωρ Περιφερειακής Ανάπτυξης και Περιβάλλοντος Αντιπρόεδρος Πολιτικού Συνδέσμου Γυναικών ΚΠΕ ΠΑΣΟΚ