Τοπικά

Ζέττα Μακρή: Βασικός στόχος της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης είναι η ανακωχή ή και η παύση του πολέμου των γενεών

Στην ολομέλεια της Βουλής τοποθετήθηκε, το απόγευμα της Τρίτης 25 Φεβρουαρίου 2020, η Πρόεδρος της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής των Περιφερειών και Βουλευτής Μαγνησίας της Ν.Δ., κ. Ζέττα Μ. Μακρή, κατά τη συζήτηση του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων με τίτλο: «Ασφαλιστική μεταρρύθμιση και ψηφιακός μετασχηματισμός Εθνικού Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης (e-Ε.Φ.Κ.Α.)».
Η Ζέττα Μ. Μακρή συνεχάρη την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων για τη μεθοδική και ρεαλιστική προετοιμασία της συγκεκριμένης νομοθετικής πρωτοβουλίας καθώς το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο είναι το πρώτο νομοσχέδιο στην ιστορία της χώρας που συνοδεύεται από πλήρη ειδική αναλογιστική μελέτη για τις κύριες και τις επικουρικές συντάξεις και από ολοκληρωμένη μελέτη επάρκειας συντάξεων του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ η βιωσιμότητά του είναι εγγυημένη μέχρι το 2070.

Ακόμη, η κ. Μακρή επεσήμανε ότι, παρόλο που ήταν γνωστό από το 1958 το πρόβλημα της κοινωνικής ασφάλισης στην Ελλάδα, το οποίο δεν ήταν άλλο από την πλήρη ανισότητα προστασίας των πολιτών, καμία λειτουργική διαχείριση του θέματος δεν έλαβε χώρα όλες αυτές τις δεκαετίες. Αντιθέτως, η αδράνεια αυτή λειτουργούσε τοξικά και σωρευτικά. Ταυτόχρονα, πυροδοτούνταν και η υπάρχουσα θεμελιακή σύγκρουση του ιδίου του ασφαλιστικού που αντικατοπτρίζει το εσωτερικό μιας κοινωνίας: την πάλη και τη σύγκρουση για την κατανομή του εισοδήματος (και του ΑΕΠ), που παράγεται κάθε χρονιά, μεταξύ αυτών που συμμετέχουν στην παραγωγή του και εκείνων που δεν παράγουν, αλλά έχουν δικαίωμα συμμετοχής στο παραγόμενο εισόδημα μέσω των κανόνων συνταξιοδότησης. Τη συγκεκριμένη σύγκρουση τη βιώσαμε, την πληρώσαμε πολύ ακριβά στο παρελθόν και την πληρώνουμε ακόμη και σήμερα λόγω του αρνητισμού και των ευφυολογημάτων του «χθες».

Στην ομιλία της, η Βουλευτής τόνισε ότι: «Το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο είναι σύγχρονα και αρχιτεκτονικά δομημένο καθώς υπάρχει η πρόνοια της συγκρότησης και σύστασης της ψηφιακής μορφής του Εθνικού φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης, στον οποίο εντάσσεται και το Ενιαίο Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης και Εφάπαξ Παροχών, το λεγόμενο ΕΤΕΑΕΠ. Αυτή η τεχνική αναδόμηση του φορέα δημιουργεί μεγάλες οικονομίες κλίμακος στη διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού του νέου οργανισμού, ενώ, ταυτόχρονα οδηγεί σε ταχύτερο χρόνο απονομής των συντάξεων.
Επίσης, θεσπίζεται για πρώτη φορά, η ψηφιακή σύνταξη. Εγχείρημα που αποσκοπεί στη διευκόλυνση του πολίτη και στην ελαχιστοποίηση του χρόνου για την ολοκλήρωση των απαιτούμενων διοικητικών διαδικασιών για την απονομή της.

Παράλληλα, ενισχύεται η κοινωνική και ασφαλιστική δικαιοσύνη, η ανταποδοτικότητα, η αναλογικότητα και η επιχειρησιακή ελευθερία, ενώ καθιερώνεται για πρώτη φορά ένα καινοτόμο και ανταποδοτικό σύστημα ελεύθερης επιλογής ασφαλιστικών εισφορών, όπου ο καθένας θα μπορεί να επιλέξει ελεύθερα την κατηγορία των ασφαλιστικών του εισφορών, είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω, για όσο χρόνο επιθυμεί, ανάλογα με την οικονομική δυνατότητα και για μελλοντική σύνταξη.

Ταυτόχρονα, είναι το πρώτο ασφαλιστικό νομοσχέδιο μετά από δώδεκα χρόνια κρίσης, που δεν θα έχει καμία μείωση στις συντάξεις, αντίθετα θα έχει αυξήσεις, ενώ, θα αποκατασταθεί η δικαιοσύνη για όσους έχουν εργαστεί περισσότερο και παράλληλα να ενισχυθεί η ανταποδοτικότητα των συντάξεων.
Βασικός στόχος της συγκεκριμένης μεταρρύθμισης είναι όχι μόνο η επίλυση των στρεβλώσεων του παρελθόντος, αλλά, κυρίως, η ανακωχή ή/και η παύση του πολέμου των γενεών. Σήμερα, πλέον, οι νέοι που εργάζονται καλούνται να θυσιάσουν πολύ περισσότερα από όσα θυσίασαν οι παλαιότεροι, είτε μέσω μεγαλύτερων ασφαλιστικών εισφορών, είτε μέσω νέων φόρων, άλλων εισφορών ή τελών, είτε μέσω περικοπών δημοσίων δαπανών (για υγεία, εκπαίδευση κ.ά.), ενώ έχουν και το βάρος της αποπληρωμής στο μέλλον των δυσβάστακτων χρεών του παρελθόντος. Επιπλέον, στερούνται κάθε βεβαιότητας για το μέλλον των δικών τους συντάξεων. Η πραγματικότητα του διαγενεακού χάσματος, πρέπει, επιτέλους να αμβλυνθεί και να καταστεί δίκαιη.

Για να εμπεδωθεί η αίσθηση ότι στο ασφαλιστικό θα υπάρξει επιτέλους μια σταθερή λύση απαιτείται μια νέα Κοινωνική Συμφωνία, που δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς συλλογική αναγνώριση λαθών, συλλογική αντίληψη για τις νέες επιλογές και, πάντως, με ορίζοντα όχι τα δύο ή τρία χρόνια, αλλά ένα σημαντικά μεγαλύτερο βάθος χρόνου.»

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το