Το λουκέτο στου Λεβεντέρη δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία και κανένας δεν μπόρεσε να το αποτρέψει. Όπως και τόσα άλλα λουκέτα μέσα στο 2016 και το 2015.
Μέσα στην εβδομάδα που έκλεισε και οι τελευταίοι εργαζόμενοι του Λεβεντέρη πήρανε τις απολύσεις στο χέρι από μια βιομηχανία κραταιά… το πάλαι ποτέ.
Ουδείς ασχολήθηκε μαζί τους. Οι άνθρωποι φώναζαν χρόνια τώρα και κανείς δεν τους άκουγε. Οι εργαζόμενοι παρουσίαζαν στοιχεία για αποζημιώσεις των μελών του διοικητικού συμβουλίου με 680.000 ευρώ για το 2015, όταν οι ζημιές χρήσης ήταν 745.000 ευρώ και όλοι σφυρούσανε αδιάφορα, κάνοντας αποδεκτές τις αιτιάσεις της εταιρείας περί ελλείμματος ανταγωνιστικότητας και συσσωρευμένες ζημιές.
Οι μετοχές της εταιρείας Ν. Λεβεντέρης εισήχθησαν στο Χ.Α. το 1972, ενώ η εταιρεία ιδρύθηκε το 1948.
Στο εργοστάσιο οι προσπάθειες περιορισμού του κόστους είχαν ήδη ξεκινήσει μέσα από κινήσεις εκ περιτροπής εργασίας και περιορισμού του προσωπικού, ενώ με την απόφαση του λουκέτου είδαν την έξοδο από την αγορά εργασίας οι τελευταίοι από τους 25 εργαζόμενους.
Οι παλιοί επενδυτές του Χρηματιστηρίου θυμούνται τη συρματουργία του Λεβεντέρη ως ένα από τα πολύ «γερά χαρτιά» της δεκαετίας του 1980. Διέθετε άριστη ρευστότητα και μάλιστα ήταν από τις πρώτες εισηγμένες που εκείνη την περίοδο είχαν Γερμανούς στο μετοχικό τους χαρτοφυλάκιο.
Από τότε μέχρι σήμερα βέβαια, άλλαξαν πολλά. Κυρίως αυτό που άλλαξε είναι η ζωή των εργαζομένων.
Η Κυβέρνηση και οι τοπικοί της ηγήτορες αντιμετώπισαν και αυτό το λουκέτο με διάθεση …ζεν. Ο καθένας μπορεί να αξιολογήσει όπως νομίζει τη στάση τους.
Η μία ερμηνεία είναι ότι δεν έχουν καταλάβει καν τι συμβαίνει γύρω τους με την ανεργία στο Νομό.
Η άλλη ερμηνεία είναι ότι έχουν καταλάβει πολύ καλά και γι’ αυτό κρύβονται.
Εμείς ξέρουμε πως μόνο ο Ιησούς Χριστός κατάφερε να θρέψει πέντε χιλιάδες νοματαίους με πέντε ψωμιά και δυο ψάρια. Πόσους Ναζωραίους πρέπει να εφεύρουν για να θρέψουν 30.000 ανέργους… σε ένα Νομό.
Κατερίνα Τασσοπούλου