Μέχρι και 70-80% έχει μειωθεί ο πληθυσμός των ολοθούριων, οργανισμών που χαρακτηρίζονται και ως «η σκούπα της θάλασσας» για την αντιμετώπιση της ρύπανσης, σύμφωνα με τον επίκουρο καθηγητή του Τμήματος Γεωπονίας Ιχθυολογίας και Υδάτινου Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας κ. Νικόλαο Νεοφύτου.
Η Ελλάδα θα μπορούσε να αξιοποιήσει τα ολοθούρια για διάφορους λόγους ακόμη και φαρμακευτικούς, κάτι που ήδη προσπαθούν να κάνουν οι χώρες της Ασίας.
Ο κ. Νεοφύτου τόνισε πως «τα ολοθούρια αλλιώς και ως αγγούρια της θάλασσας έχουν την ιδιότητα να καθαρίζουν τον πυθμένα από το ίζημα που καταλήγει στον πυθμένα. Θα λέγαμε πως είναι η σκούπα της θάλασσας. Η σκέψη μας ως Τμήμα ήταν να τους βάλουμε κάτω από μονάδες ιχθυοκαλλιέργειας για να δούμε πώς μπορούν να λειτουργήσουν, όπως στη θάλασσα. Και τα αποτελέσματα ήταν πολύ ενθαρρυντικά. Στις Ασιατικές χώρες τα ολοθούρια χρησιμοποιούνται και ως τρόφιμο, για τη φαρμακολογία, αλλά και για άλλες χρήσεις. Γι’ αυτό και βρήκαν την ευκαιρία να έρθουν στην Ευρώπη και να τα εμπορεύονται. Τα ολοθούρια φεύγουν από τη χώρα μας σε πολύ χαμηλές τιμές, όταν η αξία τους διεθνώς είναι υψηλή. Δηλαδή αυτή τη στιγμή ξεπερνά τα 100 ευρώ το ένα κιλό ολοθούρια, ενώ από την Ελλάδα φεύγουν με δέκα ευρώ και λιγότερο το κιλό. Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπάρχει νομοθετικό πλαίσιο για την προστασία αυτών των οργανισμών».
Ο ίδιος πρόσθεσε πως «Αυτό που έχουμε διαπιστώσει εδώ και δέκα χρόνια από τις μελέτες που κάνουμε, είναι πως τα ολοθούρια αρχίζουν και εξαφανίζονται από τον Παγασητικό, αλλά και το Αιγαίο. Τα ολοθούρια τα συναντάμε σε χαμηλά μέτρα βάθους, δηλαδή στα δέκα μέτρα, ενώ ακόμη και κολυμβητές μπορούν να τους δουν. Οι πληθυσμοί τους έχουν μειωθεί σημαντικά ίσως και 70-80% στον Παγασητικό, ενώ παρόμοια κατάσταση επικρατεί και στον Βόρειο Ευβοϊκό, στο Βόρειο Αιγαίο. Στόχος της μελέτης μας ήταν να προστατεύσουμε αυτό το είδος, ενώ είχαμε επικοινωνία και με το αρμόδιο υπουργείο».
Ο κ. Νεοφύτου σημείωσε πως «θα μπορούσαμε να τα μελετήσουμε να παράγουμε εμείς οι ίδιοι τον οργανισμό και όχι να τον υπεραλιεύσουμε από το περιβάλλον και να τον εξαφανίσουμε. Πάντως τις συνέπειες της εξαφάνισης εντός τέτοιου είδους θα τις δούμε μετά από δέκα χρόνια».