Της Μαγδαληνής Θωμά
Υπάρχουν δίκες που δικαιώνουν τη δημοκρατία, την παρηγορούν και τη δυναμώνουν. Η δίκη της Χρυσής Αυγής ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία. Δεν ήταν μόνο δίκη ενός εγκλήματος, ήταν μαζί και κατακραυγή μιας πρακτικής ακραίας, καταδίκη της γνώριμης βίας μιας κοινωνίας, ξεχώρισμα από το κακό. Το υγιές κομμάτι της κοινωνίας πήρε επάνω του. Κατόρθωσε να εξοβελίσει, έστω για λίγο, την κατάρα του σκοτεινού αντανακλαστικού, του ανεπεξέργαστου θυμού. Διότι τέτοια στοιχεία πύκνωνε το μόρφωμα της Χρυσής Αυγής: Του αντισυστημικού, ο οποίος ξεβράζει. Του αντικοινωνικού που αναπαράγει τα έτοιμα και εκτονώνεται με την επίδειξη της χυδαίας δύναμης. Του χαμηλότερου κοινού παρονομαστή.
Πρόσωπο κρυφό και φανερό, της ελληνικής υπαίθρου ή αποσυντονισμένο κουρέλι της μεγαλούπολης, ο χρυσαυγίτης, των τελευταίων ετών, πύκνωνε ό,τι καταριόμαστε: Την ανεγκέφαλη φωνή του θυμικού, το μίσος του ανθρώπου που δεν μπορεί να μοιραστεί κάτι από την ομορφιά του κόσμου. Δεν ήταν απλώς ένα κόμμα, ήταν κομμάτι της μαύρης ψυχής μας. Ό,τι απωθούμε και αυτό που αρνούμαστε. Αυτό που δεν τολμάμε να δούμε. Η δικαιοσύνη το έβαλε στο περιθώριο: Ήταν το μόνο που μπορούσε να κάνει.
Δίκες δοξαστικές, συγκινητικές, παρήγορες. Που φέρνουνε ανακούφιση και μια υπόσχεση για το καλύτερο. Που ανακατεύουν την Ιστορία με το παρόν, ορίζοντας το μέλλον. Αν η εγγενής βία της ελληνικής κοινωνίας, που αποκτά πολιτικό μανδύα, καταδικάζεται με βούλα και υπογραφή, τότε σημαίνει, πρώτα-πρώτα, πως γίνεται συνειδητή. Αναγνωρίζεται ότι υπάρχει και γι’ αυτό αποκηρύσσεται. Δεν είναι λίγο. Μοιάζει σαν να αντικρίζει κάποιος τον εαυτό του στον καθρέφτη, σαν να αποκτά τη σοφία μιας αυτοκριτικής. Άραγε, μπορεί εύκολα να κατηγορήσει τον εαυτό του ο φταίχτης;
Το μεγάλο συλλαλητήριο της Τετάρτης έδειξε έναν κοινό αποτροπιασμό, μια συλλογική αντίδραση, ένα αίτημα λαού αρθρωμένο. Η ακροδεξιά βία δεν θα περάσει, έχουμε στην πλάτη μας βιώματα απ’ αυτό. Τι γίνεται, ωστόσο, με την ακραία αριστερή βία; Απ’ όσο θυμάμαι, τα βιώματα δεν λείπουν, ούτε τις προηγούμενες, ούτε και την τελευταία δεκαετία. Είδαμε ποτέ μαζικές διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις για τα θύματα της βίας αυτής; Μήπως είναι θέμα, και εδώ, μιας δύσκολης αυτοκριτικής που λείπει; Αδικαίωτα θύματα της ακραίας αριστερής βίας ψάχνουν να βρουν το δίκιο τους σε μια κοινωνία που, εν μέρει, εθελοτυφλεί. Τόσο μονόπαντα γέρνει η ζυγαριά, που η δίκη της οργής του λαού να μοιάζει άδικη στο τέλος.