Εκείνο το βράδυ της 17ης Μαΐου 2017 έμοιαζε συνηθισμένο για τον Κώστα Κουτσοκώστα, ο οποίος λίγο μετά τις 22.30 επέστρεφε με το αυτοκίνητο στο σπίτι του λίγο έξω από τη Νέα Αγχίαλο. Πεντακόσια μέτρα πριν φτάσει στον προορισμό του, το όχημα που οδηγούσε ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής εξετράπη της πορείας του και προσέκρουσε σε ελαιόδεντρο. Ο χρόνος έμοιασε να σταματά για τον 68χρονο άνδρα, ο οποίος κατέληξε στο οδόστρωμα σοβαρά τραυματισμένος. Λίγες ημέρες πριν την ονομαστική εορτή του βρέθηκε ένα βήμα από τον θάνατο, αλλά παρά το γεγονός ότι έπεσε σε κώμα για εβδομάδες, κατάφερε να κρατηθεί στη ζωή. Ο Κώστας Κουτσοκώστας εξέπληξε γιατρούς και συγγενείς με τη θέλησή του να παραμείνει ζωντανός, παρότι άπαντες θεωρούσαν μη αναστρέψιμη την κατάστασή του. Βγήκε από τη μηχανική υποστήριξη και αύριο ετοιμάζεται να πάρει εξιτήριο έπειτα από πολύμηνη νοσηλεία.
Σχεδόν ένα τετράμηνο μετά το σοβαρό τροχαίο που είχε, ο «Δαίμονας», όπως είναι το παρατσούκλι που τον συνοδεύει πολλές δεκαετίες τώρα εξαιτίας της ταχύτητας που τον χαρακτήριζε την εποχή που έπαιξε ποδόσφαιρο σε Ολυμπιακό και Νίκη, εξιστόρησε τα δραματικά γεγονότα που βίωσε τον περασμένο Μάιο: «Μέχρι και σήμερα, δεν μπορώ να εξηγήσω τι συνέβη κι έχασα τον έλεγχο του αυτοκινήτου. Μισό χιλιόμετρο πριν φτάσω στον προορισμό μου, συνάντησα ένα φίλο. Μείωσα ταχύτητα και τον χαιρέτησα. Συζητήσαμε για λίγο κι από εκεί και πέρα, δεν θυμάμαι τίποτα. Είδα το αυτοκίνητο να «σηκώνεται στον αέρα» και να βγαίνει εκτός δρόμου. Ψιλόβρεχε εκείνο το βράδυ, ενώ δεν είχα αναπτύξει ιδιαίτερα μεγάλη ταχύτητα. Τι έγινε; Δεν ξέρω. Με εντόπισαν κάποια στελέχη της 111 Πτέρυγας Μάχης που επέστρεφαν στη βάση τους μετά από άσκηση. Ειδοποιήθηκε ασθενοφόρο, αλλά και η Τροχαία. Φυσικά δεν είχα καταναλώσει ούτε σταγόνα αλκοόλ. Όμως, το μεγάλο σφάλμα μου ήταν ότι δεν φορούσα ζώνη ασφαλείας. Εάν την είχα χρησιμοποιήσει, μπορεί να έβγαινα σώος και αβλαβής από την καμπίνα, δίχως μία αμυχή. Σκληρό το μάθημα. Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει ότι πραγματικά σώζει ζωές».
Η συνέχεια υπήρξε δραματική για τον άτυχο Βολιώτη. «Στην αρχή με πήγαν στο «Αχιλλοπούλειο». Όμως, γιατρός να με χειρουργήσει δεν υπήρχε, όπως και κενό κρεβάτι στην εντατική. Έτσι αποφασίστηκε να γίνει διακομιδή στη Λάρισα. Εκεί με ανέλαβαν δύο γιατροί, οι κύριοι Κομνός και Χαρτονάς. Μέχρι να φτάσω στη Λάρισα έπεσα σε κώμα. Με θεωρούσαν νεκρό. Είχα σπάσει σχεδόν όλα τα πλευρά μου και τη λεκάνη μου. Είχα χτυπήσει και στον αυχένα και είχαν φοβηθεί ότι θα έμενα παράλυτος. Ακολούθησαν πολλά χειρουργεία, ενώ μου αφαίρεσαν τη σπλήνα και το ένα νεφρό», σημείωσε χαρακτηριστικά.
Στη συνέχεια είπε συγκινημένος: «Τότε χρειάστηκα πάρα πολύ αίμα. Έγινε έκκληση για αιμοδοσία στον Βόλο. Ήταν αναγκαίες πολλές φιάλες, καθώς με τόσα χειρουργεία είχα ανάγκη από πολλαπλές μεταγγίσεις», ενώ με δάκρυα στα μάτια πρόσθεσε: «Υπήρξε απίστευτη κινητοποίηση. Ακόμη και από ανθρώπους που δεν γνώριζα προσωπικά. Στο άκουσμα του ονόματός μου και μόνο, πρόσφεραν αίμα. Έτσι σώθηκε η ζωή μου. Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους. Γνωστούς και αγνώστους. Δόξα τον Θεό, χάρη σ’ αυτούς είμαι καλύτερα τώρα».
Αρχές Ιουνίου οι γιατροί έδωσαν περιθώριο 20 ημερών στον Κουτσοκώστα, ο οποίος εξακολουθούσε να βρίσκεται σε καταστολή, μέχρι που έγινε το θαύμα που προσδοκούσε: «Κάπου στα μέσα Ιουνίου άνοιξα τα μάτια. Δεν το πίστευαν και οι ίδιοι οι γιατροί. Ήταν βαριά η κατάσταση μου. Να σκεφτεί κάποιος ότι από 83 κιλά ζύγιζα μόλις 50 όταν ξύπνησα. Με μετέφεραν στην ορθοπεδική κλινική. Μέχρι και τραχειοστομία είχα κάνει τότε, δεν ήμουν και στα καλύτερά μου. Παρέμεινα άλλες 30 ημέρες στο νοσοκομείο της Λάρισας και ύστερα από δύο μήνες με μετέφεραν σε κέντρο αποκατάστασης στον Τύρναβο. Πρόσφατα σηκώθηκα και πάλι στα πόδια μου. Χρησιμοποιώ βέβαια περιπατητήρα, αλλά αυτοεξυπηρετούμαι. Το σημαντικότερο είναι πως διέφυγα τον κίνδυνο».
Ο Κώστας Κουτσοκώστας, ο οποίος βρέθηκε μεταξύ ζωής και θανάτου, διηγήθηκε πώς βίωσε την εμπειρία του: «Όταν συνήλθα από το κώμα, νόμιζα ότι πέθανα και αναστήθηκα. Τότε κατάλαβα ότι ο θάνατος δεν είναι τίποτα. Κλείνεις τα μάτια και όλα τελειώνουν μέσα σε μία στιγμή. Φεύγεις. Όταν ξύπνησα, δεν καταλάβαινα τίποτα. Πολύ αργότερα άρχισα να αντιλαμβάνομαι τι γίνεται γύρω μου».
Συνεχίζοντας τη συγκλονιστική εξομολόγησή του, δεν δίστασε να παραδεχθεί ότι υπήρξαν στιγμές που τον κυρίευσε απελπισία: «Πολλές φορές ευχήθηκα να μπει ένα τέλος στη ζωή μου. Ήμουν μήνες καθηλωμένος στο κρεβάτι και δεν μπορούσα καν να κινηθώ. Πριν από λίγες ημέρες ένα γιατρός επέμενε: «Σήκω. Μπορείς να περπατήσεις», μου είπε. Κράτησα τον περιπατητήρα και στάθηκα όρθιος. Διένυσα 6-7 μέτρα. Έτσι πήρα θάρρος. Στην αρχή όλοι με είχαν ξεγραμμένο. Μόνο ο μικρός γιος μου, ο Απόστολος, μου έλεγε: «Πατέρα, μη φοβάσαι, θα γίνεις καλά». Εγώ του απαντούσα ότι θα μείνω ανάπηρος, αλλά εκείνος πίστευε ότι θα καταφέρουμε».
Στο διάστημα της ανάρρωσης, πολύς κόσμος έσπευσε κοντά του για να τον δει, γεγονός που επίσης συγκίνησε τον παλαίμαχο ποδοσφαιριστή. «Ζώντας κάτι τέτοιο έχεις την ευκαιρία να δεις ποιοι σε αγαπάνε πραγματικά. Και στην περίπτωσή μου αποδείχθηκε ότι ήταν πάρα πολλοί. Ήρθαν άνθρωποι από τον Βόλο, τους οποίους δεν περίμενα καν να δω. Για παράδειγμα, παλιοί συνάδελφοι από τον ΟΤΕ. Κι ας έχω 15 χρόνια σχεδόν που βγήκα στη σύνταξη, τους είδα ξαφνικά μπροστά μου. Όπως και συμπαίκτες από τις ομάδες που έπαιξα στο παρελθόν, φίλοι και συγγενείς, ενώ το τηλέφωνο δεν έχει πάψει να χτυπά», είπε, ενώ στη συνέχεια δείχνοντας ότι δεν έχασε το χιούμορ του συμπλήρωσε: «Όταν έρχονται και με βλέπουν, ξέρεις τι λέω; Κατέβηκα στον Άδη. Χτύπησα την πόρτα, βγήκε ο Χάρος και με ρώτησε: Τι θέλεις βρε φίλε; Ήρθα, γιατί «καθάρισα», του απάντησα. «Φύγε, δεν έχουμε θέσεις, είμαστε συμπληρωμένοι. Πήγαινε πίσω κι όταν θα έχουμε χώρο, θα σε ξανακαλέσω». Αυτή είναι η ιστορία μου. Πέρυσι τέτοιον καιρό έχασα από καρκίνο την επί 22 χρόνια σύντροφό μου, τη Βούλα. Ένα χρόνο μετά ήμουν κι εγώ καθηλωμένος. Τώρα αναθεώρησα πολλά. Κατάλαβα την αξία που έχει η ζωή, αλλά περισσότερο πόσο αξίζει να είσαι άνθρωπος. Το διαπίστωσα ιδίως όταν χρειάστηκα αίμα. Τα προηγούμενα χρόνια προσπαθούσα πάντοτε να είμαι σωστός, όσο μπορούσα τουλάχιστον. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βοηθάς όταν μπορείς και κάποια στιγμή θα σου επιστραφεί το καλό».
Όσο για το πρώτο πράγμα που θα κάνει μόλις σταθεροποιηθεί η κατάστασή του; Ο συμπαθής σε όλους Βολιώτης, μην χάνοντας την αισιοδοξία και το χαμόγελό του, αποκάλυψε: «Να πάω για ψάρεμα. Είναι κάτι που μου έλειψε. Τα προηγούμενα χρόνια, όσα ψάρευα, τα χάριζα. Κιλά ολόκληρα. Είχα και βάρκα, αλλά μετά το τροχαίο τη χάρισα στα παιδιά ενός φίλου μου από το Χορευτό. Έχουν σπίτι και μαγαζί εκεί. Τους τη μεταβίβασα και κράτησα μία μικρότερη για μένα. Τώρα θα αλλάξω συνήθειες;».