Η διαδρομή του Γιώργου Αλεξάκη στο Παραολυμπιακό κίνημα διήρκησε μία επταετία. Για την ακρίβεια από το 2005 μέχρι το 2012, με τον παλαίμαχο από χρόνια πρωταθλητή με αναπηρία να διακρίνεται κυρίως στην ξιφασκία με αμαξίδιο. Τη συλλογή του κοσμούν μετάλλια σε διεθνείς διοργανώσεις, ενώ έδωσε το «παρών» στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου και του Λονδίνου. Η παρουσία του στους αγωνιστικούς στίβους ανήκει πλέον στο παρελθόν, ενώ ο ίδιος ζει στον Πτελεό με την οικογένειά του, παλεύοντας για την ισότιμη συμμετοχή του στην εργασία και την κοινωνία.
Η καταγωγή του είναι από τα Άγραφα, ενώ ο Πτελεός προέκυψε από τους γονείς του, Σαρακατσάνοι μετακινούμενοι κτηνοτρόφοι, οι οποίοι μέχρι και τη δεκαετία του ’80 πηγαινοέφερναν τα κοπάδια τους στις δύο περιοχές. «Έξι μήνες ζούσαν στα Άγραφα και τον υπόλοιπο χρόνο έρχονταν στον Πτελεό, όπου εδώ πήγα και σχολείο. Πλέον είμαστε μόνιμοι κάτοικοι στο χωριό», θα πει ο Γιώργος Αλεξάκης, ο οποίος στη συνέχεια αναφέρθηκε στο πρόβλημα υγείας που τον ταλαιπώρησε στην εφηβεία, χωρίς όμως να το βάλει κάτω: «Μαθητής ήμουν ακόμη, όταν υπέστην ακρωτηριασμό λόγω ενός οστεοσαρκώματος (σ.σ. τύπος καρκίνου στα οστά). Η ιστορία αυτή άρχισε το 1995, ενώ ο ακρωτηριασμός έγινε τρία χρόνια αργότερα. Έχασα δύο χρονιές τότε από το σχολείο, αφού χρειάστηκε να μεταβώ στην Αγγλία για ένα χρονικό διάστημα για μία σειρά επεμβάσεων και πέρασα στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο το 2001».
O 39χρονος Θεσσαλός πρώην αθλητής μέχρι και σήμερα αναπολεί την καριέρα του, που συνδυάστηκε με την περίοδο που έζησε στην Αθήνα λόγω σπουδών. Ο Γιώργος Αλεξάκης είναι απόφοιτος της ΑΣΟΕΕ, έχοντας πάρει πτυχίο από το Τμήμα Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής. Τότε ήταν που ασχολήθηκε με τον αθλητισμό, κάνοντας δελτίο στον Σπάρτακο, ένα σωματείο ΑμεΑ με έδρα το Μοσχάτο.
«Σταμάτησα το 2012, ακριβώς μετά το Λονδίνο, αφού επιστρέφοντας στον Πτελεό δεν έκανα προπονήσεις και πρακτικά ήταν αδύνατο να συνεχίσω να αθλούμαι σε υψηλό επίπεδο. Η τελευταία επίσημη εμφάνιση ήταν στο πανελλήνιο πρωτάθλημα του 2013», σημείωσε χαρακτηριστικά, για να προσθέσει: «Έφυγα από την Αθήνα το 2011 και επιστρέφοντας στο χωριό, άνοιξα περίπτερο που λειτουργώ μέχρι και σήμερα. Η εμπειρία του αθλητισμού ήταν μοναδική».
Γυρίζοντας πίσω τον χρόνο, θυμήθηκε τα πρώτα του βήματα στον αθλητισμό: «Πάντοτε είχα το μυαλό μου να κάνω κάποιο σπορ, πριν ακόμη προκύψει η αναπηρία. Τελικά το πήρα απόφαση το 2005. Ασχολήθηκα πρώτα με τη σκοποβολή, ενώ έπειτα δοκίμασα στο βόλεϊ καθιστών και στην επιτραπέζια αντισφαίριση βγαίνοντας μάλιστα πρωταθλητής Ελλάδας στην κατηγορία μου. Η ξιφασκία με αμαξίδιο προέκυψε αρχές του 2007. Για να είμαι ειλικρινής, με το ζόρι πήγα έπειτα από την παρακίνηση ενός φίλου μου. Ωστόσο, ξεκίνησα καλά τότε, εντυπωσιάστηκα από το άθλημα και γρήγορα εξασφάλισα την πρόκριση στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, που διεξήχθησαν την επόμενη χρονιά. Το μόνο που μετάνιωσα, ήταν πως δεν ξεκίνησα νωρίτερα και έχασα την ευκαιρία να λάβω μέρος στους Παραολυμπιακούς της Αθήνας, που τόσο πολύ το ήθελα. Τότε όμως έδωσα μεγαλύτερο βάρος στις σπουδές μου», θυμήθηκε, ενώ ύστερα μίλησε για το μετάλλιο που σημαίνει τα περισσότερα για τον ίδιον: «Το 2010 πήραμε το χάλκινο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Παρίσι στο ομαδικό της σπάθης. Ισοδυναμούσε με άθλο εκείνο το επίτευγμά μας. Ήταν λίγες ημέρες μετά τον χαμό της αδελφής μου, Πηνελόπης».
Το 2014 άνοιξε ένα καινούριο κεφάλαιο στη ζωή του, αφού παντρεύτηκε και δημιούργησε οικογένεια. Μαζί με τη γυναίκα του Σωτηρία, η οποία μάλιστα τον πρόλαβε εν ενεργεία αθλητή, φτάνοντας μέχρι το Λονδίνο για να τον παρακολουθήσει να αγωνίζεται, απέκτησαν δύο παιδιά: Τον Ραφαήλ και τη Μαρία, έξι και τεσσάρων ετών αντίστοιχα.
Όσο για το μήνυμα που θέλει να στείλει ο παλαίμαχος πρωταθλητής; «Θεωρώ πολύ σημαντικό να ωθούμε τα παιδιά στον αθλητισμό. Φέτος για παράδειγμα, ο γιος μου θα εγγραφεί στις ακαδημίες ποδοσφαίρου του Πρωτεσίλαου και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό. Από εκεί και πέρα, είτε πρόκειται για έναν αρτιμελή είτε για έναν ανάπηρο, όλοι έχουν το δικαίωμα της ισότιμης πρόσβασης».