Το 2017, τη χρονιά δηλαδή που κυκλοφόρησε το λεύκωμα με τίτλο «Ένας αιώνας συνεταιριστικής παράδοσης και αγώνα – Η ιστορία, οι συνεταιριστικές αξίες και ο πολιτισμός της αγροτικής παραγωγής», με την ευκαιρία συμπλήρωσης εκατό ετών ύπαρξης του Αγροτικού Συνεταιρισμού Ζαγοράς, αποτυπώθηκαν στο χαρτί οι σημαντικότερες στιγμές της διαδρομής του. Πρόσφατα το δίτομο έργο απέσπασε το πρώτο βραβείο του Κληροδοτήματος «Καυταντζόγλειο Βραβείο» του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών για το έτος 2019.
Τη συγγραφή του ογκώδους λευκώματος των 1.126 σελίδων επιμελήθηκαν οι Διονύσης Βαλασσάς, γενικός διευθυντής του Συνεταιρισμού και Αλέξανδρος Καπανιάρης, μεταδιδακτορικός ερευνητής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης. Αμφότεροι ήταν οι επικεφαλής της πολυμελούς ομάδας ερευνητών και επιστημόνων, που έφεραν σε πέρας το δύσκολο έργο της συγκέντρωσης και ταξινόμησης της ύλης, προτού το βιβλίο πάρει τον δρόμο για το τυπογραφείο.
Ο κ. Βαλασσάς μιλώντας για το «Καυταντζόγλειο Βραβείο», δεν έκρυψε την ικανοποίησή του για την τιμή που του επιφύλαξαν τα μέλη της Διαχειριστικής Επιτροπής του Κληροδοτήματος, με τη βράβευση να έχει προγραμματιστεί για το καλοκαίρι του 2021 στη Φιλοσοφική Σχολή του ΕΚΠΑ. «Μας τιμά το πρώτο βραβείο. Τόσο τον Συνεταιρισμό για την προσπάθεια που καταβάλλει από το 1916 μέχρι σήμερα, όσο και εμένα προσωπικά», εξομολογήθηκε.
Για τον Ζαγοριανό χημικό, το λεύκωμα για τα εκατό χρόνια του Αγροτικού Συνεταιρισμού δεν είναι απλά ένα έργο ζωής, αλλά μία καταγραφή των όσων βίωσε και ο ίδιος για τρεις και πλέον δεκαετίες. «Οι δύο τόμοι κάλυψαν την ιστορία του Συνεταιρισμού από το 1916 μέχρι το 2016. Και το γεγονός ότι έζησα από κοντά το 1/3 αυτής της διαδρομής, αφού από το 1984 υπηρετώ ως γενικός διευθυντής, σημαίνει πολλά για εμένα», ανέφερε στη συνέχεια.
Γυρίζοντας πίσω τον χρόνο, θυμήθηκε την πρώτη φορά που έπιασε στα χέρια του τυπωμένους τους δύο τόμους. «Τα συναισθήματα που με κατέκλυσαν εκείνη την ημέρα θα μου μείνουν αξέχαστα», παραδέχθηκε, για να μιλήσει έπειτα για τα πιο δυνατά σημεία της έκδοσης: «Αφήσαμε παρακαταθήκη ένα σπουδαίο έργο, αφού εάν δεν υλοποιούνταν, κάποια πράγματα θα έσβηναν για πάντα. Για παράδειγμα, τα πρακτικά του συνεταιρισμού πριν το 1935 είχαν χαθεί. Φανταστείτε πως ένιωσα τον Μάιο του 2016, όταν σε κάποια σκονισμένα αρχεία του υπουργείου Γεωργίας, ανακάλυψα τα ονόματα των 199 ιδρυτικών μελών της οργάνωσης. Επρόκειτο για ένα μοναδικό εύρημα, που με άγγιξε και σε προσωπικό επίπεδο, αφού ανάμεσα σ’ αυτή τη λίστα είδα και το όνομα του παππού μου, Διονύση Π. Βαλασσά. Κατά τη διάρκεια της έρευνας, που διήρκησε ενάμιση χρόνο περίπου, καταγράψαμε πολλές άγνωστες πτυχές της ιστορίας του συνεταιρισμού. Όπως για παράδειγμα την καταστροφή των αποθηκών του συνεταιρισμού στο Χορευτό το 1949 από μία μάχη μεταξύ ανταρτών και εθνικοφρόνων στα χρόνια του Εμφυλίου. Ή ότι στην Κατοχή ο συνεταιρισμός είχε κυκλοφορήσει δικό του χαρτονόμισμα, αλλά και πως πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο διατηρούσε εμπορικούς αντιπροσώπους σε Χίο και Μυτιλήνη, κάτι ασύλληπτο για την εποχή εκείνη».
Κλείνοντας, το έμπειρο, μα πάνω απ’ όλα επιτυχημένο στέλεχος του συνεταιρισμού που διαθέτει μία από τις πλέον γνωστές εμπορικές ετικέτες στη χώρα – «όλη η αγορά αναγνωρίζει ότι υπάρχουν τα άλλα μήλα και τα «Ζαγορίν», θα επισημάνει με νόημα -, αφιέρωσε το «Καυταντζόγλειο Βραβείο» σε όλους τους συνεταιριστές, οι οποίοι με τον μόχθο τους επί σειρά δεκαετιών έχουν καταστήσει πρότυπο λειτουργίας τον Αγροτικό Συνεταιρισμό Ζαγοράς: «Από το πρώτο μπόλι της ποικιλίας στάρκιν που έφερε από την Καλιφόρνια ο Γιώργος Σαμσαρέλος το 1935, την ανασυγκρότηση της δεκαετίας του ’60, μέχρι τις κινήσεις-ματ που έγιναν το 1996 με την επικόλληση του στίκερ σε κάθε μήλο, που μας έδωσε ταυτότητα στην αγορά και την κατοχύρωση των μήλων Ζαγοράς ως προϊόντων ΠΟΠ, των πρώτων στην Ευρώπη, σε όλες τις φάσεις της ιστορίας ενός και πλέον αιώνα της οργάνωσης, υπάρχουν άνθρωποι που ξεχωρίζουν για τη δράση τους. Το βραβείο ανήκει σε όλους αυτούς, που διαχρονικά δείχνουν τον δρόμο προς την επιτυχία».