«Πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος» ένας Βολιώτης αλβανικής υπηκοότητας, που εδώ και 19 χρόνια περίπου διεκδικούσε δικαστικά διαθήκη ηλικιωμένης γειτόνισσάς του, που είχε πεθάνει. Την ίδια διαθήκη διεκδικούσε και Λαρισαίος γιατρός, με τη μητέρα και τη θεία του, καθώς η θανούσα φέρεται να είχε βαφτίσει τη μητέρα του γιατρού και να ήθελε να του αφήσει όλη της την περιουσία…
Ωστόσο τόσο ο Λαρισαίος γιατρός με τη μητέρα του και τη θεία του, όσο και ο Βολιώτης είχαν καταδικαστεί για πλαστές διαθήκες το 2017 από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Λάρισας και συγκεκριμένα για απάτη και πλαστογραφία και τους είχαν επιβληθεί συνολικές ποινές 4-6 ετών στον καθένα. Τον περασμένο Ιανουάριο, ωστόσο, το Τριμελές Εφετείο Λάρισας (αστικό δικαστήριο) είχε κρίνει ότι η διαθήκη του Βολιώτη ήταν πλαστή, με αποτέλεσμα η περιουσία της θανούσας να περιέλθει εξ ολοκλήρου στον Λαρισαίο γιατρό. Χθες το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων Λάρισας, όπου συζητήθηκε η έφεση κατά της απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων, έπαυσε τη δίωξη κατά του Βολιώτη, αλλά και κατά του Λαρισαίου και των συγγενών του, καθώς έκανε δεκτό το σκεπτικό του συνηγόρου υπεράσπισης, ότι η αξία των ακινήτων της θανούσας είναι κάτω των 120.000 ευρώ, μετατρέποντας τη δίωξη σε πλημμέλημα. Η δίωξη έπαυσε, καθώς ως πλημμέλημα έχει παραγραφεί, αφού η πλαστή διαθήκη του Βολιώτη χρονολογείται από το 2002.
Η Βολιώτισσα είχε πεθάνει στη Ν. Ιωνία το 1997 και δύο χρόνια αργότερα, το 1999, είχε δημοσιοποιηθεί η διαθήκη της, με την οποία η περιουσία της δίδονταν στον Λαρισαίο γιατρό. Ωστόσο, το 2002 ο Αλβανός γείτονας της θανούσας φέρεται να είχε παρουσιάσει διαθήκη της, μηνύοντας συγχρόνως τον Λαρισαίο γιατρό για απάτη, αφού υποστήριξε ότι η θανούσα του είχε αδυναμία και του είχε πει ότι θα του «έγραφε» τα σπίτια της. Αργότερα, ωστόσο, ο εισαγγελέας Βόλου έκανε ανάκληση της διαθήκης που είχε παρουσιάσει ο Αλβανός ως πλαστής και η υπόθεση έφθασε στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων, με την καταδίκη και των τεσσάρων εμπλεκόμενων στην υπόθεση για απάτη και πλαστογραφία, κρίνοντας ότι και οι δύο διαθήκες ήταν πλαστές.
Χρονικά την πρώτη διαθήκη την κάνει ο αλλοδαπός, που ισχυριζόταν πως τον είχε σαν παιδί του η θανούσα. Καταθέτει στο δικαστήριο πως όλη η γειτονιά ήξερε πως θα του τα έγραφε τα σπίτια. Σύμφωνα με τη μια δικογραφία, είχε γίνει και μια αίτηση για να τον υιοθετήσει, αλλά ήταν ήδη ενήλικος και αυτό απαγορευόταν σύμφωνα με το δίκαιο της χώρας του. Την πλαστογραφεί (στο πίσω μέρος ενός γράμματος), όπως αποδείχθηκε από το δικαστήριο, πριν πολλά χρόνια και με άγνωστο τρόπο αυτή βρίσκεται μέσα στο καντηλάκι της γιαγιάς μετά την αποσφράγιση του σπιτιού. Λίγο αργότερα την καταθέτει στο Μονομελές Πρωτοδικείο Βόλου. Λίγες ημέρες αργότερα στο Μονομελές Πρωτοδικείο Λάρισας, κατατέθηκε ένα αντίστοιχο χαρτί από τον Λαρισαίο γιατρό. Τότε η υπόθεση περιπλέκεται. Η συγκεκριμένη διαθήκη, ωστόσο, βρίσκεται σύμφωνα με την οικογένεια στο σπίτι της γιαγιάς του γιατρού, όπου φιλοξενούσαν την ηλικιωμένη. Τη βρίσκουν ανάμεσα σε παλιά χαρτιά και λογαριασμούς.
Η θανούσα, σύμφωνα με τη δεύτερη διαθήκη, τα άφηνε όλα στον γιατρό, χαρακτηρίζοντάς τον ως «αγαπημένο γιο μου αναδεξιμιός μου, ο οποίος με νοιάζεται και με φροντίζει πολύ και ο οποίος με έκανε πολύ περήφανη, όταν έγινε γιατρός». Μέσα σ’ αυτή του έδινε και την ευχή να είναι ευτυχισμένος και να ασκεί το λειτούργημά του με αγάπη για τους συνανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Οι δύο διαθήκες κινητοποίησαν και αρκετούς γραφολόγους, οι πραγματογνωμοσύνες των οποίων συγκρούονταν ως προς τα συμπεράσματά τους .