του Γιάννη Μαντίδη
Μας ξανάρθαν ένα – ένα τα περασμένα χρόνια μας τις προηγούμενες ημέρες. Με τα κεριά ν’ ανάβουν στη μνήμη για το ολοκαύτωμα. Με την επιζήσασα του Άουσβιτς Βάσω Σταματίου ν’ αφηγείται τη συγκλονιστική της μαρτυρία. Με το να ζητάει τη συγνώμη του στο ολοκαύτωμα της Δράκειας ο Ράινερ Ες, ο εγγονός του διοικητή του φοβερού εκείνου στρατοπέδου και ξαναθυμηθήκαμε…
Και τι να πρωτοθυμηθείς; Το Βρύχωνα να βάφεται κόκκινο απ’ το αίμα των 118 Δρακιωτών; Τη νιότη του χωριού μας στις αγχόνες του Ορμάν Μαγούλα να σπαράζει; Τις Τοπάλαινες με την Καλαβρού να αιωρούνται στα κλωνάρια της μικρής μουριάς της μικρής μας της πλατείας; Ναι, είναι και κάτι άλλο μέσα στα τόσα που δεν ξεχνώ. Ένα δεκάχρονο κορίτσι, μ’ ένα φουστανάκι σε χρώμα ξεβαμμένο ροζ, να μ’ αποχαιρετάει απ’ το παράθυρο του τρένου καθώς αποχωρούσε απ’ τον σταθμό. Κρύβονταν η οικογένεια, στο εκκλησάκι του Αγίου Παντελεήμονα. Τους έπιασαν οι Γερμανοί και τους φόρτωσαν στο βαγόνι. Γνωστό το τέλος του μεγάλου ταξιδιού. Ήταν μια οικογένεια Εβραίων…
Ποτέ ξανά! Δύο λέξεις που τις ξανακούσαμε και όσο ζούμε θα τις ακούμε. Μας τις επανέλαβαν και η Βάσω και ο Ράινερ τονίζοντας με δάκρια στα μάτια «να μην εφησυχάζουμε όταν το τέρας του φασισμού μας απειλεί ξανά, αλλά να δώσουμε την ευκαιρία στους νέους μας να μάθουν απ’ το παρελθόν για να μπορούν να έχουν μέλλον». Και «να ξεσφίξουμε τη θηλιά της μνήμης, να μάθουν και την άγνωστη ιστορία μας», θα πρόσθετα ελόγου μου.
Δε ξέρω αν μπορούμε από μόνοι μας ν’ αντιστεκόμαστε στις δύσκολες μέρες που περνούμε. Μπορούμε όμως να συμβάλλουμε στο έργο εκείνων που τους καλούμε κάθε φορά να μας γλιτώσουν, να μας σώσουν από εχθρούς και «φίλους». Θυμάμαι στον Εμφύλιο εκ των πραγμάτων να μας φοβίζουν οι χωροφύλακες και ν’ απορούμε βλέποντας στο Λονδίνο τους Άγγλους πιτσιρίκους να τρέχουν ν’ αγκαλιάσουν τους κρανοφόρους «Μπόμπήδες»!…
Τα χρόνια πέρασα κι εκ των πραγμάτων πάλι καλυτέρευσαν και οι σχέσεις μεταξύ λαού και εξουσίας. Και με την ευκαιρία θ’ αναφερθώ στους φίλους της Αστυνομικής Διεύθυνσης Μαγνησίας, που ανάμεσα στο κυνηγητό των ημεδαπών κι αλλοδαπών συνεργαζόμενων ληστών, των πάσης φύσεως αντεξουσιαστών, των χουλιγκάνων των γηπέδων και λοιπών, βρίσκουν τον χρόνο ν’ ασχολούνται με τον πολιτισμό και τον αθλητισμό, δείχνοντας τις κοινωνικές και καλλιτεχνικές τους ευαισθησίες. Το πνεύμα του Γιάννη Τόλια, μπροστάρης σ’ όλα αυτά, μετά την προαγωγή του σε υποστράτηγο και διευθυντή στην Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλίας, συνεχίζει να χαρακτηρίζει και να λάμπει στην Αστυνομική Διεύθυνση Μαγνησίας.
Και από ‘δω ένα αντίο στην Πία Χατζηνίκου, την κυρία του Πολιτισμού, που με τον παγκοσμίως γνωστό πιανίστα, δάσκαλο και μαέστρο, τον αδελφό της Τζώρτζη Χατζηνίκο, έδιναν τα φώτα τους σε όσους ερχόταν στο Χόρτο απ’ τις πιο μακρινές χώρες του πλανήτη. Μόνο ο Δήμος Βόλου στερήθηκε την πλούσια προσφορά τους, έχοντας τότε, για όσους θυμούνται, κάποιους που διαφέντευαν ένα άλλου είδους δημοτικό «πολιτισμό» και δεν τους «ταίριαζε» το όνομα του Χατζηνίκου! Κρίμα…