Ο Βλάσης Δ. Αλμπάνης γεννήθηκε στο Αγρίνιο. Τις εγκύκλιες σπουδές του τις ολοκλήρωσε στα εκπαιδευτήρια «Παναγία Προυσιώτισσα». Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στην Πολεμική Αεροπορία. Μέλος της παλαιάς «Ένωσης Συντακτών Αθηναϊκού Τύπου». Αρθρογράφος και σύμβουλος έκδοσης στην εβδομαδιαία εφημερίδα «Ελεύθερος Στερεάς Ελλάδος». Αρθρογράφος στο περιοδικό «Επίκαιρα Αιτωλοακαρνανίας» και στην εφημερίδα «Μαχητής». Μέλος της «Αεροπορικής Ακαδημίας Ελλάδος». Έχει βραβευτεί από την Πολεμική Αεροπορία για τη δημοσιογραφική κάλυψη του επιχειρησιακού έργου και από την Ελληνική Αστυνομία για την προβολή των δραστηριοτήτων της ειδικής αποστολής της. Επίσης, έχει βραβευτεί από το «Πρακτορείο Εφημερίδων Αθηναϊκού Τύπου» (ΠΕΑΤ), για την προσφορά του στην ευρύτερη περιοχή του.
Είναι έγγαμος και πατέρας δύο παιδιών, του Δημήτρη, μεταπτυχιακού φοιτητή του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, και της Σοφίας, φοιτήτριας της Σχολής Αρχειονομίας, Βιβλιοθηκονομίας και Μουσειολογίας στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Εργάστηκε στο Αγρίνιο ως υποπράκτορας του «Πρακτορείου Εφημερίδων Αθηναϊκού Τύπου» (ΠΕΑΤ), για 28 χρόνια, και στην Αθήνα στο Πρακτορείο Εφημερίδων και Περιοδικών Ελληνικού Τύπου «Άργος» για 9 χρόνια. Η προσφορά του στον Ελληνικό Τύπο μετρά συνολικά 37 χρόνια.
Αφορμή για τη συζήτησή μας ήταν το βιβλίο του συνταξιούχου πράκτορα του Αθηναϊκού και Περιφερειακού Τύπου και δημοσιογράφου Βλάση Δ. Αλμπάνη, με τίτλο «Οι δρόμοι των εφημερίδων-Η ιστορία της διακίνησης του Ελληνικού Τύπου από το 1875 μέχρι σήμερα» (εκδόσεις γράμμα). Στο βιβλίο καταγράφονται οι προσωπικότητες, οι οποίες συνέβαλαν στη διάδοση και την ανάπτυξη του Τύπου στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο. Αλλά και στον αγώνα αυτών που πάλευαν και παλεύουν για να φτάσει η εφημερίδα και στο τελευταίο χωριό της Ελλάδας και όχι μόνο. Σκοπός του, όπως ο ίδιος εκμυστηρεύεται, είναι να δείξει στις νέες γενιές πώς ήταν η ενημέρωση μέσω των εφημερίδων για έναν και πλέον αιώνα. Το βιβλίο είναι αποτέλεσμα πολύχρονης προσπάθειας και έρευνας, ενώ, όπως επισημαίνει, η εφημερίδα είναι ένα «ερωτικό» προϊόν και κάτι το διαφορετικό. Όσον αφορά στη συνέχεια, ο συνταξιούχος πράκτορας και δημοσιογράφος σημείωσε ότι στα σχέδιά του είναι η έκδοση του δεύτερου βιβλίου του, που θα αναφέρεται στους βετεράνους της πένας που «έφυγαν».
«Οι δρόμοι των εφημερίδων – Η ιστορία της διακίνησης του Ελληνικού Τύπου από το 1875 μέχρι σήμερα» ο τίτλος του βιβλίου σας. Πείτε μας λίγα λόγια για αυτό.
Στο βιβλίο αυτό καταγράφονται οι προσωπικότητες εκείνες που συνέβαλαν όσο λίγοι στη διάδοση και την ανάπτυξη του Τύπου στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο. Είναι προϊόν πολύχρονης προσπάθειας και έρευνας, διότι δεν καταγράφηκε ποτέ ο αγώνας των εφημεριδοπωλών και η συμβολή των πρακτορείων διανομής στη διάδοση της πληροφορίας εδώ και 150 χρόνια. Στον αγώνα αυτό αναφέρεται το βιβλίο, σε αυτούς που πάλευαν και παλεύουν για να φτάσει η εφημερίδα και στο τελευταίο χωριό της Ελλάδας και όχι μόνο.
Τι προσπαθείτε να αναδείξετε μέσα από τις σελίδες του βιβλίου σας. Ποιος ο στόχος σας;
Προσπαθώ μέσα από το βιβλίο να δείξω στις νέες γενιές πώς ήταν η ενημέρωση μέσω των εφημερίδων για έναν και πλέον αιώνα. Για να «φτιαχτεί» μια εφημερίδα απαιτείται η πνευματική προσπάθεια και η «ανάσα» των δημοσιογράφων. Και για να ολοκληρωθεί ο επικοινωνιακός κύκλος, απαιτείται ο μόχθος και ο κόπος, όπως και ο ιδρώτας των εφημεριδοπωλών και των διανομέων του Τύπου. Χωρίς την πολύτιμη προσφορά των υποπρακτόρων, πρακτόρων και εφημεριδοπωλών η επικοινωνία δεν θα ολοκλήρωνε τον κύκλο της.
Δύσκολο επάγγελμα;
Καταρχάς παντός καιρού… Ένα επάγγελμα πολύ δύσκολο και σκληρό. Ο εφημεριδοπώλης και ο διανομέας πρέπει να είναι στο πόστο τους μέρα και νύχτα με οποιεσδήποτε κλιματολογικές συνθήκες και αντίξοες τις περισσότερες φορές.
Η ρήση του Σπύρου Τσαγγάρη, του ιδρυτή του πρώτου πρακτορείου διανομής εφημερίδων στην Ελλάδα, ήταν η εξής: «Ο Τύπος δεν αρκεί να γράφεται και να τυπώνεται, πρέπει να διακινείται έγκαιρα και σωστά για να μπορούν οι πολίτες να έχουν άμεση πληροφόρηση και ενημέρωση». Ο «πατριάρχης» των εφημεριδοπωλών έλεγε με έμφαση: «Ιστορία γράφουν μόνο οι εφημερίδες που υπηρετούν την αλήθεια με οποιοδήποτε κόστος» και ενθάρρυνε πολλούς νέους δημοσιογράφους να εκδώσουν εφημερίδες, όπως και ο «πατέρας» της δημοσιογραφίας, ο αείμνηστος Βλάσης Γαβριηλίδης.
Πόσο δύσκολο ήταν για να φτάσετε στην έκδοση του βιβλίου;
Αρκετά δύσκολο. Η προσπάθεια ήταν πολύχρονη. Και αυτό έγκειται στην παράδοση και τη λατρεία που είχα για το επάγγελμα αυτό, το οποίο εμφύσησε ο πατέρας μου και ο παππούς ακόμα, που ήταν από τους πρώτους πράκτορες στην Ελλάδα πριν από 120 χρόνια.
Οι συνθήκες άλλαξαν όμως…
Οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Μετά την ιντερνετική εποχή, περνώντας στην εποχή της άμεσης και ταχύτατης πληροφόρησης. Όμως, οι νέες γενιές πρέπει να μάθουν πώς φτάσαμε στη σημερινή μορφή ενημέρωσης.
Πιστεύετε πως ακόμα υπάρχουν οι λάτρεις των εφημερίδων;
Ναι. Ακόμα υπάρχουν. Και θα υπάρχουν για πολλά χρόνια ακόμα. Νομίζω πως δεν θα σβήσουν, όχι μόνο σε πανελλαδικό, αλλά και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, η ζέση και το ενδιαφέρον για την ανάγνωση των εφημερίδων.
Τι το ξεχωριστό έχει η εφημερίδα;
Η εφημερίδα είναι ένα ερωτικό προϊόν. Κάτι το διαφορετικό. Μπορείς να αποδελτιώσεις, να κρατήσεις αποκόμματα κ.λπ. Είναι ένας «ερωτικός» τρόπος για να επικοινωνείς.
Ποια άλλη εμβληματική μορφή του ελληνικού Τύπου διαμόρφωσαν την εξέλιξή του εκτός του Σπύρου Τσαγγάρη;
Ο Παρασκευάς Χριστοδουλόπουλος, ο Ιωάννης Τσούρνος, ο Νάσος Μπότης, ο Κωνσταντίνος Τσαγγάρης και πολλοί άλλοι, οι οποίοι πάλεψαν ώστε ο Ελληνικός Τύπος να ξεπεράσει τις δυσκολίες της ταχύτητας όσον αφορά στη διανομή του και να φτάνει γρήγορα στον αναγνώστη. Για παράδειγμα ο Παρασκευάς Χριστοδουλόπουλος, ο οποίος ήταν ο συνεχιστής του Σπύρου Τσαγγάρη, μέσα από το Πρακτορείο Εφημερίδων Αθηναϊκού Τύπου, διένειμε τις εφημερίδες όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε 15 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προτού κλείσει. Σύνθημά του; Με όλα τα μέσα σε όλο τον κόσμο, εννοώντας πλοία, αεροπλάνα, αυτοκίνητα κ.λπ.
Ξέρετε, το παρελθόν φωτίζει το μέλλον. Δυστυχώς σήμερα η μοναδική οργανωμένη εταιρεία που διακινεί τον Ελληνικό Τύπο, είναι το «Άργος».
Μελλοντικά συγγραφικά σχέδια;
Θα ήθελα να συνεχίσω με την έκδοση δεύτερου βιβλίου, που θα είναι για τους βετεράνους της πένας που «έφυγαν». Να αναφερθώ σε πολλά πρόσωπα της δημοσιογραφικής οικογένειας που έφυγαν από τη ζωή και πρόσφεραν πολλά στην έντυπη δημοσιογραφία, αλλά και στην ηλεκτρονική. Έχω το μεράκι αυτό.