Της Χαριτίνης Μαλισσόβα
Λύντια Τρίχα «Σπυρίδων, ο άλλος Τρικούπης», Πόλις
Φιλελεύθερος πολιτικός ευρωπαϊκού προσανατολισμού, διπλωμάτης και λόγιος, ο Σπυρίδων Τρικούπης (1788-1873) ήταν ο πρώτος πρωθυπουργός της Ελλάδας και ο πρώτος πρεσβευτής της στο Λονδίνο. Ένας από τους ηγέτες του αγγλικού κόμματος, βαθύτατα συνταγματικός και θαυμαστής του βρετανικού πολιτεύματος, μύησε τον γιο του, τον Χαρίλαο Τρικούπη, στον κοινοβουλευτισμό και του ενέπνευσε τον σεβασμό προς το Σύνταγμα.
Ο Σπυρίδων έζησε τον φόβο του ραγιά στο Μεσολόγγι και στην Πάτρα, την ξεγνοιασιά του φοιτητή στη Νάπολη και στο Παρίσι, την αγωνία της Επανάστασης, τη χλιδή των αριστοκρατικών σαλονιών του Λονδίνου, την εύνοια και τη δυσμένεια του Όθωνα, την άσκηση της εξουσίας αλλά και την υποχρεωτική πολιτική απραξία.
Με μόρφωση σπάνια για την εποχή του και με σημαντική και εν πολλοίς άγνωστη δράση κατά την Ελληνική Επανάσταση, θεωρείται ο κατεξοχήν Έλληνας ιστοριογράφος της.
Η περιπετειώδης ζωή του Σπυρίδωνος, πατέρα του Χαριλάου, μέσα από μία βιογραφία που ισορροπεί αριστοτεχνικά ανάμεσα στο δημόσιο και στο ιδιωτικό. Ενας ήρωας μυθιστορηματικών διαστάσεων και ένας συναρπαστικός 19ος αιώνας.
Η Λύντια Τρίχα ανασυνθέτει τη γεμάτη ζωή του Σπυρίδωνος Τρικούπη. Ανασυνθέτει τις επιτυχίες του σε εκλογές, σε πολιτικές επιλογές, στα πνευματικά του επιτεύγματα, αλλά και τις έντονες απογοητεύσεις του για το μέλλον της Ελλάδας, ακόμη τις οικογενειακές στιγμές μεγάλης ευτυχίας αλλά και μεγάλης δυστυχίας, ανείπωτης χαράς με τη γυναίκα του και τα παιδιά του, αβάσταχτης λύπης για τους νεκρούς του.
Επειδή οι υπάρχουσες βιογραφίες του Τρικούπη είναι συνοπτικές, την οδήγησε να ανατρέξει σε αρχειακές πηγές, δημοσιευμένες ή ανέκδοτες. Πλαισιώνει την εξιστόρηση των σημαντικών γεγονότων με την καταγραφή μικρών λεπτομερειών, αναδιφώντας παράλληλα τη γεμάτη χιούμορ και αυτοσαρκασμό αλληλογραφία του, με αποτέλεσμα να προσφέρει στον αναγνώστη όχι μόνο μια πλήρη εικόνα της προσωπικότητας του Τρικούπη, αλλά και της περιρέουσας ατμόσφαιρας της εποχής του. Η ματιά της και η κρίση της είναι αντικειμενικές, με αποτέλεσμα, ενώ δείχνει να τον συμπαθεί να μην τον μυθοποιεί.(istoria.gr)
Καρολίνα Μέρμηγκα «Κάτι κρυφό ,μυστήριο»Μελάνι
«Μα πόσο χρόνο θέλετε πια, κυβερνήτη;»
«Θέλω τον χρόνο που χρειάζονται πάντα οι Έλληνες για να διαφωνήσουν και να απορρίψουν και να μην εφαρμόσουν τίποτα απ’ όσα τους ζητούνται. Και μετά να το ξανασκεφτούν και να το δουν διαφορετικά και σιγά σιγά να το αποδεχθούν. Και στο τέλος να το επαινέσουν. Χρειάζεται πολύς χρόνος γι αυτό».
«Έτσι που το λέτε, ναι, υποθέτω…»
«Και χρειάζεται και κάποιος να πεθάνει. Για να μπορούν να λένε, μετά, ότι αυτός ο κάποιος ήταν ο πιο καλός».
Για πρώτη φορά το βλέμμα του Γερμανού είναι λιγότερο επιφυλακτικό: «Τι εννοείτε;»
«Χρειάζεται κάποιος να πεθάνει».
3 χρόνια, 8 μήνες και 21 μέρες.
Στη γραμμική αφήγηση της ιστορίας μας, ανάμεσα στην Τουρκοκρατία και τη Βαυαροκρατία, υπήρξε μια σύντομη στιγμή που δεν ονοματίστηκε ποτέ. Μια σχισμή χρόνου, μια φωτεινή εισπνοή ελπίδας όπου όλα μπορούσαν να γίνουν και ένας άνθρωπος προσπάθησε να τα κάνει. Ένας «ξένος» που βρίσκεται σήμερα ολόγυρά μας, παντού και πουθενά: Το αποτύπωμα του έργου του ακόμα ορατό, ο ίδιος ακόμα άγνωστος. Το όνομά του, Ιωάννης Καποδίστριας.