Στο γραφείο του βιολόγου Μηνά Χαραλαμπίδη μπορεί κάποιος να αντικρίσει πολλά πράγματα, πέρα από τα επιστημονικά συγγράμματα που έχει στα ράφια της βιβλιοθήκης του, στο φροντιστήριο που διατηρεί στο κέντρο του Βόλου. Ένα παλιό ραδιόφωνο, ένα 45άρι δίσκο που μετατράπηκε σε ρολόι τοίχου, ασπρόμαυρες φωτογραφίες, όπως του Τσάρλι Τσάπλιν από το «Χαμίνι» και του αξέχαστου κωμικού διδύμου του Χοντρού και του Λιγνού, αλλά και το βιβλίο που κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες από τις εκδόσεις Οσελότος με τίτλο «Πενήντα φλας στο παρελθόν, παρόν, μέλλον».
Ο Μακεδόνας καθηγητής Βιολογίας και γνωστός φροντιστής, ο οποίος ζει στον Βόλο εδώ και 31 χρόνια όταν και μετακόμισε από την Καβάλα που κατάγεται, στις σελίδες του βιβλίου του, παρουσιάζει ούτε λίγο-ούτε πολύ πενήντα μικρές ιστορίες. «Στιγμιότυπα θα τα χαρακτήριζα, που το καθένα απ’ αυτά φωτίζει μία στιγμή. Συχνά απλή, αλλά συνάμα μοναδική στη ζωή μας», σημείωσε χαρακτηριστικά, προσπαθώντας να περικλείσει μέσα σε λίγες λέξεις το περιεχόμενο του πρώτου έργου του. «Υπάρχουν ερεθίσματα από την πραγματικότητα, που δουλεύτηκαν από μένα κι έγιναν ιστορίες. Τίποτα δεν είναι τελείως φανταστικό. Οι πρώτοι που το διάβασαν, μου είπαν ότι τον καθένα ακουμπά κι άλλη ιστορία. Για παράδειγμα, η ιστορία «Ο πρόσφυγας» αναφέρεται στον παππού μου. Θυμάμαι τις ιστορίες που διηγούταν από τα μέρη του και μέχρι σήμερα συγκινούμαι. Ορισμένα βιώματά μου είναι τόσο ισχυρά και ήθελα να δω κατά πόσο μπορούν να συγκινήσουν κι άλλους», πρόσθεσε στη συνέχεια, αναφερόμενος στα όσα τον ενέπνευσαν κατά τη συγγραφή των «Πενήντα φλας στο παρελθόν, παρόν, μέλλον».
Αν και ο ελεύθερος χρόνος για τον κ. Μηνά Χαραλαμπίδη παραμένει… άγνωστη λέξη, εντούτοις μπόρεσε να δει τα γραπτά του να παίρνουν τον δρόμο προς το τυπογραφείο: «Η διδασκαλία ήταν το επάγγελμα που ήθελα και ακολούθησα. Δεν αλλάζω με τίποτα την επαφή με τα παιδιά. Ωστόσο, το φροντιστήριο «κλέβει» χρόνο από τη ζωή μας. Αυτό είναι το παράπονό μου όλα αυτά τα χρόνια, αφού δεν μας επιτρέπει να κάνουμε άλλα πράγματα στη ζωή μας. Την ίδια στιγμή το γράψιμο είναι μία δραστηριότητα που απαιτεί χρόνο. Πέρα των άλλων, ήθελα να αποδείξω στις κόρες μου, ότι εάν προσπαθήσεις για κάτι, μπορείς να το πετύχεις. Πάντως και οι μαθητές μου όταν το είδαν, δεν το πίστευαν. Θεωρούν πολύ δύσκολο κάτι τέτοιο για έναν φροντιστή. Δεν ήταν ένα βιβλίο με ασκήσεις. Ωστόσο, αν θέλεις να μάθεις, πρέπει να κοπιάζεις σε κάθε τομέα που καταπιάνεσαι».
Η εξέλιξη της ζωής, μαζί με τη μελέτη των γονιδίων, είναι τα δύο αντικείμενα που ενδιαφέρουν περισσότερο τον Καβαλιώτη βιολόγο, ο οποίος στη συνέχεια κλήθηκε να απαντήσει στο ερώτημα πότε… ανακάλυψε το «γονίδιο» του συγγραφέα που έκρυβε μέσα του: «Δεν ξέρω αν υπάρχει. Αυτό που γνωρίζω καλύτερα για μένα είναι ότι μπορούσα να πλάσω ιστορίες γρήγορα. Ανέκαθεν είχα μία άνεση στο να δημιουργώ ιστορίες. Βρίσκομαι ακόμη στην αρχή και δεν θέλω να δηλώνω κάτι παραπάνω από αυτό που είμαι».