…το βιολί τους -από τον άλικο

Όχι για να το παινευτώ,
έχω μια θυγατέρα,
που μ’ έκανε πολλές φορές
περήφανο πατέρα.

Μπορεί και να μεροληπτώ,
είναι δικό μου αίμα,
μα δείτε όμως τα παιδιά
πως βλέπουν ένα θέμα.

Αφού και μένα μ’ έσκασε,
ότι και αν της είπα,
είχε σαν αποτέλεσμα
μες το νερό …μια τρύπα.

Την ρώτησα για να μου πει
πως πήγε η πρώτη μέρα.
Μ’ αγριοκοίταξε και λέει:
-Άσε μας ρε πατέρα.

Ήρθανε για τον αγιασμό
από το δημαρχείο.
μα αφού Μπέο δεν άκουσαν
φύγαν απ’ το σχολείο.

Πες μου τι πιο γελοίο πια
κάτι μαντραχαλαίοι,
ν’ αντιδικούν για αιρετούς
και για ασκούντες χρέη.

Όμηρη η πόλη, έλεος,
σε μια σαχλή ιστορία.
Δείτε σε κάνα λεξικό
το τι σημαίνει αργία.

Εγώ δεν τους κατάλαβα
αλλά είναι ντροπή τους,
ήτανε μπρος σε μαθητές
και παίζαν… το βιολί τους.

-Κόρη μ’ της λέω, άκου με,
πιστεύω πως δικαίως
φύγανε γιατί «αιρετός
δήμαρχος είναι ο Μπέος».

-Κι ο άλλος τι ‘ναι ρε μπαμπά
για να κρατά φανάρι;
Να βάζει την υπογραφή
κι αυτός να ‘χει τη χάρη;

Και θέλεις οι διευθυντές
μπροστά σε μας τους νέους
να λεν πως πόλη είμαστε
με δύο δημαρχαίους.

-Ναι βρε παιδί μου είμαστε
περίπτωση νομίζω,
μα ο Μπέος είναι ο δήμαρχος
τ’ ακούω κι απ’ τον Πολύζο.

-Τσίλαρε Daddy, κούλαρε
θέλεις και τα παιδιά σου
να τρων σανό και άχυρο
όπως η αφεντιά σου;

Η μήπως θες κάποια στιγμή
γαμπρό για να σου φέρω
σαν κάποιους υποτακτικούς…
Πες το μου να το ξέρω.

άλικος